Κολλημένοι σε μάχες από το παρελθόν

Είμαστε εγκλωβισμένοι σε μια ταυτότητα που δεν μπορεί να μας βοηθήσει σήμερα όχι μόνο για να βγούμε από την κρίση αλλά και να συγχρονιστούμε με τον υπόλοιπο προηγμένο κόσμο, είμαστε καταδικασμένοι να δίνουμε μάχες οπισθοφυλακής. Με την ελπίδα ότι εδώ στην άκρη του κόσμου που ζούμε θα τη γλυτώσουμε φτηνά και κανείς δεν θα πάρει χαμπάρι τι γίνεται. Τίποτα δεν μάθαμε τόσα χρόνια που γίναμε το πρώτο θέμα στις οικονομικές ειδήσεις στον πλανήτη με την καταστροφή της οικονομίας μας.

Τέτοια μάχη είναι και το πώς θα επιλέγονται οι σημαιοφόροι στα Δημοτικά Σχολεία. Σήμερα το να πεις ότι θεωρείς τις μαθητικές παρελάσεις κατάλοιπο της δεκαετίας του ’30 και του ’50, σε κατατάσσει στην πλευρά της αίρεσης και του περιθωρίου. Ενώ αν μιλήσεις με θέρμη για την πατρίδα και το έθνος, σε βάζει στο μεγάλο ρεύμα των ορθά σκεπτόμενων. Αν όμως όλα είναι θέμα ορισμών, λέξεων και ρητορικής, με τόση κατανάλωση υπερπατριωτισμού τόσες δεκαετίες, πώς καταλήξαμε να καταστραφούμε και να ζούμε με τα δανεικά των εταίρων;

Προφανώς υπάρχει ένα τμήμα του πληθυσμού που πιστεύει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι αποτέλεσμα διεθνούς ή εγχώριας συνομωσίας. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν θα μπορέσεις να συνεννοηθείς γιατί κανένα επιχείρημα δεν θα σταθεί ικανό να τους πείσει. Οι υπόλοιποι όμως, γιατί κολλάνε σε συζητήσεις του παρελθόντος; Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ασχολείται με την επιλογή των σημαιοφόρων αντί να προσπαθήσει να καταργήσει τις παρελάσεις όπως είναι το πρόγραμμά του; Και η αντιπολίτευση που τόσες φορές έχει αναγάγει σε πρωτεύον την κανονικότητα ενός ευρωπαϊκού προτύπου, σε ποια αντίστοιχα παραδείγματα αναφέρεται όταν προβάλλει την «αριστεία» στην επιλογή σημαιοφόρου από δεκάχρονα παιδιά;

Όσο κι αν συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση, δεν θα κάνουμε παρά έναν κύκλο γύρω από τις παλιές μας εσωστρέφειες. Τίποτα δεν θα μας πάει λίγο πιο μπροστά; Κανένα στοιχείο δεν θα προσθέσουμε στη σύγχρονη εθνική μας ταυτότητα στην οποία ταιριάζει όπως φαίνεται ένα διαρκές ερωτηματικό. Χωρίς να ξέρουμε ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε θα δίνουμε συνεχώς μάχες από ένα παρελθόν που ποτέ δεν το αφήνουμε πίσω μας κι αυτό μοιάζει να μας βυθίζει όλο και πιο βαθιά.

Τοπικά πρέπει να βρίσκουμε λύσεις για το περιβάλλον

Μικρός θυμάμαι μια φορά ένα τσίμπημα από τσούχτρα σε μία θάλασσα. Τώρα έχει γίνει μεγάλο θέμα η παρουσία πληθυσμών από μέδουσες σε διάφορα σημεία της χώρας. Το θέμα είναι σοβαρό γιατί από αυτό εξαρτάται ο τουρισμός μιας περιοχής. Και σαν τέτοιο σοβαρό θέμα, πρέπει να το αντιμετωπίζει η Πολιτεία.

Υπάρχουν όμως αυτά που αφορούν τις κρατικές πολιτικές, υπάρχουν και αυτά που αφορούν τις τοπικές κοινωνίες. Και το κράτος δεν μπορεί να καθαρίσει μόνο του καμιά θάλασσα και καμία λίμνη. Που και να την καθαρίσει δηλαδή, η ίδια η τοπική κοινωνία θα βρει τον τρόπο να την ξαναβρωμίσει όπως ξέρουμε.

Κι αυτό είναι τελικά και το δύσκολο. Είναι δύσκολη η συνεννόηση τοπικά, δύσκολη η διαβούλευση όσο και η ισορροπία μεταξύ των ατομικών συμφερόντων. Και όσο δεν μπορείς να συμφωνήσεις τοπικά τόσο απομακρύνεται και μία λύση κεντρικά, γιατί συχνά κάτι που έρχεται από πάνω, προκαλεί περισσότερα προβλήματα κάτω.

Δράσε τοπικά, σκέψου συλλογικά, είναι ο καλύτερος δρόμος που μας έχει ανοίξει το οικολογικό κίνημα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr