Τα πανεπιστήμια ως κομμάτι του σύγχρονου κόσμου

Αν η συζήτηση επικεντρωθεί στη μια κάποια φοιτητική συμμετοχή στα πανεπιστημιακά δρώμενα ή στο ρόλο των Συμβουλίων, τότε κανένα αποτύπωμα δεν θα αφήσει στην κοινή γνώμη. Το νομοσχέδιο για την ανώτατη εκπαίδευση που ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή, είναι πολλά ακόμα, αλλά δεν άνοιξε η συζήτηση για αυτά.

Ενδιαφέρον έχει το θέμα των Μεταπτυχιακών Τμημάτων. Η θέση ότι αποτελούν μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας, άρα ανήκουν στη σφαίρα του Δημοσίου, είναι σωστή, ανεξάρτητα του πώς έχει μετασχηματιστεί διεθνώς η σχετική «αγορά». Το αν πωλούνται με ευκολία κάπου στο κόσμο υπηρεσίες μεταπτυχιακών σπουδών, δεν έχει και τόση σημασία για μία χώρα που προσπαθεί να δομήσει τη δική της ταυτότητα.

Το κύριο πρόβλημα όμως που έχει να αντιμετωπίσει το κάθε πανεπιστήμιο είναι πλέον το οικονομικό, η βιωσιμότητά του.

Θα περίμενε κάποιος, κυβέρνηση και αντιπολίτευση να διερευνήσουν κυρίως αυτόν τον χώρο οικονομικής υποστήριξης των πανεπιστημίων και όχι να μεταφέρουν τη δική τους ατζέντα απλώς στη συζήτηση. Ατζέντα που όλοι ξέρουμε πια ότι φαντάζει ωραία όσο είσαι στην αντιπολίτευση, αλλά περιθωριοποιείται όταν γίνεσαι κυβέρνηση. Απόδειξη ότι η ΝΔ έχει κυβερνήσει τρεις φορές από το ’90, αλλά δεν κατάφερε να προωθήσει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, τα οποία ήταν ψηλά στις ατζέντες κάποιων τουλάχιστον κομματικών πλευρών.

Δεν είναι σίγουρο ότι είναι και δυνατή μια εθνική συνεννόηση για την Παιδεία. Ούτε σε άλλες χώρες είναι εύκολη. Αυτό που φαντάζει δύσκολο στην Ελλάδα είναι να λειτουργήσει η εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες με ένα σύγχρονο τρόπο με τα δεδομένα και τις αντιφάσεις έστω, του προηγμένου κόσμου. Ακούγεται πολύ γενικόλογο αυτό, αλλά στην πράξη σημαίνει ότι οι δομές θα είναι τέτοιες που οι απόφοιτοι θα αισθάνονται μέρος του κόσμου τους.

Οι απόφοιτοι του Λυκείου θα είναι έτοιμοι να μπουν στην κοινωνία ως ισότιμοι πολίτες και οι απόφοιτοι των Πανεπιστημίων ως σύγχρονοι επιστήμονες που θα μπορούσαν να σταθούν σε όλον τον προηγμένο κόσμο. Εν μέρει αυτό γίνεται, όπως αποδεικνύει η «διαρροή εγκεφάλων»- αν δεν ήταν καλοί δεν θα τους έπαιρναν έξω-, όμως όλοι αισθανόμαστε ότι πρέπει να διανυθούν κι άλλα βήματα. Γιατί όμως δεν πείθει ο πολιτικός κόσμος ότι ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο;

Όψεις τελειότητας καλοκαιριού

Διογκώνεται το φαινόμενο από χρονιά σε χρονιά. Η εικονοποίηση των καλοκαιρινών διακοπών μοιάζει να έχει ξεφύγει σε απώτατα όρια. Όλα μοιάζουν τέλεια σε αυτή τη διαρκή αγωνία για μία ανάρτηση του ιδιαίτερου και σημαντικού που βιώνουμε εκεί έξω. Αλλά το κυριότερο όλα μοιάζουν ίδια, σαν να έχουν τις ίδιες προδιαγραφές.

Δεν είναι εκ του πονηρού βέβαια πάντα. Επιθυμίες προβάλλουν όλοι, όλοι μας και προσδοκίες που θέλουμε να ικανοποιηθούν στον παρόντα χρόνο. Έτσι όμως κάνουμε τα στραβά μάτια, στο προφανές της αποσπασματικότητας. Μαθαίνουμε κι εμείς την τέχνη του μοντάζ, με ευκολία δυσανάλογη της εκπαίδευσής μας στις γνώσεις ενός Αϊζενστάιν. Το δικό μας «Θωρητό Ποτέμκιν» είναι από μόνο του τέλειο, ολοκληρωμένο.

Μόνο που δεν ομολογούμε πάντα ότι το γραφικό δρομάκι της φωτογραφίας μας είναι πίσω από ένα δρόμο που γίνεται χαμός από τα καταστήματα του γρήγορου φαγητού και των αυτοκινήτων που παρκάρει το ένα πάνω στο άλλο. Ή ότι η ωραία ακρογιαλιά είναι παραδίπλα ένα τεράστιο μπαρ- καφετέρια που όλα πωλούνται πανάκριβα και δεν βλέπεις καν τη θάλασσα από την πολυκοσμία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr