Τα σκουπίδια είναι το έλλειμμα της αυτοοργάνωσής μας

 Κάποια στιγμή η απεργία θα τελειώσει και τα σκουπίδια θα μαζευτούν. Το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές το έργο. Κι όλα γυρνούν στο γνωστό μοτίβο. Εμείς παίρνουμε τις σακουλίτσες μας και τις πάμε ως τον κάδο και ο Δήμος παίρνει τα σκουπίδια και πάει και τα θάβει. Κάπου ανάμεσα υπάρχει και η ανακύκλωση. Αυτά.

Μπορεί να είμαστε και στο χειρότερο επίπεδο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην άλλη Ευρώπη έχει φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα η διαχείριση των απορριμμάτων, την ώρα που εμείς όταν έχουμε ένα πρόβλημα ζητάμε να μας το λύσει ο εισαγγελέας και ο αστυνομικός, λες και δεν έχουν άλλες σοβαρότερες δουλειές. Γιατί τα σκουπίδια δεν αφορούν καν τις κυβερνητικές Αρχές, οι οποίες θα έπρεπε να έχουν περιοριστεί στο να δημιουργήσουν ένα επαρκές νομοθετικό και χρηματοδοτικό πλαίσιο. Το θέμα αφορά εμάς και την οργανωμένη κοινωνία που πρέπει να βρίσκει λύσεις για τα δικά της προβλήματα.

Προσέξτε ένα απλό πρόβλημα: Αν είσαι κάτοικος αυτής της πόλης, πληρώνεις ανταποδοτικά τέλη ανεξάρτητα του πόσα σκουπίδια παράγεις. Τόσα χρόνια και οι δήμοι μας δεν σκέφτηκαν να βρουν έναν τρόπο να επιβραβεύουν όποιον δεν παράγει σκουπίδια, κάτι που κάνουν σε άλλες χώρες από το ’80 και πιο πριν.

Αυτό θα πει κάποιος, είναι το μικρότερο πρόβλημα μπροστά στα μεγάλα που είναι η ολική διαχείριση του προβλήματος. Ναι, σωστά. Η κατάσταση στην Ελλάδα έχει ξεπεράσει τα όρια στη διαχείριση των σκουπιδιών και των αστικών λυμάτων. Γι΄αυτό και οι πόροι και αυτού του ΕΣΠΑ πάνε σε τέτοια έργα. Και καλά κάνουν βέβαια. Αλλά για σκεφτείτε το: Χρεώσαμε τη χώρα 300 δισ. με ακμάζουσα οικονομία από το ’80 και μετά και δεν καταφέραμε τίποτα σχεδόν ριζικό με τα απόβλητα.

Και η κοινωνία, κάθεται και τα κοιτάει όλα αυτά απαθής και αποδίδει κατηγορίες και ευθύνες. Πότε όμως θα βγούμε στο δρόμο όλοι μας όχι για να καταγγείλουμε πια, αλλά για να αυτοοργανωθούμε και να αποφασίσουμε πώς θα τα μαζεύουμε και τι θα κάνουμε τα σκουπίδια μας; Μήπως όταν τελειώσει η απεργία να μην κατεβάσουμε ακόμα τις σακουλίτσες μας, μέχρι να παρθούν σημαντικές αποφάσεις από όλους μας;

Ακόμα περιμένουμε από άλλους να μας σώσουν…

Νομίζω ότι έχει ξεπεραστεί εκείνο το όριο πια, που η πολιτική ευθύνη έχει και ένα κοινωνικό αντίκτυπο, έχει ένα αποτέλεσμα. Με την κυβέρνηση Τσίπρα, φτάσαμε στο απώτατο όριο της μεταπολιτευτικής πρόβλεψης: Και η αριστερά κυβέρνησε. Και όπως καταλάβαμε όλοι, δεν άλλαξε κάτι καίρια, δεν άλλαξε κάτι ριζικά. Το πλαίσιο μοιάζει το ίδιο. Ίσως γιατί τα πλαίσια αυτά δεν αλλάζουν με μια απλή αλλαγή κυβέρνησης.

Το καλό είναι ότι απομυθοποιούμε λίγο περισσότερο την πολιτική. Θα διαλέξουμε κόμμα στις επόμενες εκλογές λόγω κάποιας προτίμησης, λόγω μιας ιδέας ή μιας καταγωγής, από ένα πρόγραμμα σίγουρα, αλλά όχι πια πιστεύοντας ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια μεγάλων ανατροπών.

Το κακό είναι ότι σε αυτή τη διαδρομή δεν μάθαμε και πολλά εμείς οι ίδιοι. Δεν μάθαμε πώς γίνεται να κάνουμε κάτι μόνοι μας, ως υποκείμενα, πολίτες που συνεργάζονται με άλλους πολίτες χωρίς κομματικές ομπρέλες και σημαίες.

Ακόμα δεν μάθαμε να τολμούμε να στεκόμαστε με τις δικές μας δυνάμεις παίρνοντας το ρίσκο να συναντηθούμε ,με τον απέναντι, να συμφωνήσουμε, να διαφωνήσουμε, να συνθέσουμε. Ακόμα περιμένουμε από άλλους να μας σώσουν…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr