Άλλαξαν οι προτεραιότητες μέσα στην κοινωνία

Εικόνες με γεμάτες τις πόλεις με σκουπίδια θυμόμαστε από τα μικρά μας χρόνια. Ήδη από τη δεκαετία του ’90 το πρόβλημα είχε εντοπιστεί και άνοιγε από τότε μεγάλες συζητήσεις τόσο για το πώς επηρεάζεται η κοινωνία όσο και για το πώς πρέπει να γίνεται η αποκομιδή των απορριμμάτων. Γι’ αυτό και όσοι ανακαλύπτουν σήμερα ότι υπάρχει πρόβλημα είναι ή καινούργιοι στη δημόσια συζήτηση και πρέπει να ψάξουν λίγο στο παρελθόν ή έχουν άλλους σκοπούς, πιο συγκεκριμένους για την πολιτική σκηνή.

Τι άλλαξε όμως πραγματικά μέσα στην κοινωνία όλα αυτά τα χρόνια; Άλλαξαν οι προτεραιότητες αυτής της κοινωνίας η οποία τρίβεται και συχνά συνθλίβεται μέσα στην ίδια την πραγματικότητα της κρίσης και της ύφεσης. Οι άνθρωποι δεν είναι κατ΄ανάγκη κατά των συμβασιούχων και των εργαζομένων. Ούτε έγιναν ξαφνικά λάτρεις της ιδιωτικοποίησης ως πολιτική για τις κοινωφελείς υπηρεσίες.

Σήμερα όμως οι Έλληνες δίνουν αγώνα για να τα βγάλουν πέρα. Κάθε μέρα με πολλές αγωνίες, χωρίς καμία διασφάλιση, και με πολλά βάρη κοιτάνε πώς να τα καταφέρουν, πώς να ανοίξουν ένα δρόμο. Και η αίσθηση που έχουν είναι ότι δεν τα καταφέρνουν.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, δεν μπορούν να σκεφτούν και για τα σκουπίδια. Βρείτε μια λύση λένε, άλλωστε, τίποτα δεν θα γίνει δωρεάν. Και πολλοί είναι άνεργοι και δεν έχουν μόνιμη δουλειά και αμείβονται λίγο. Γιατί πρέπει αυτοί οι άνθρωποι να σκέφτονται πρώτα πρώτα τις συμβάσεις στο Δημόσιο και υπό την πίεση των βουνών από σκουπίδια;

Όχι δεν έγινε πιο κυνική η κοινωνία μας, ούτε έχουν περάσει ακόμα οι λογικές της ακραίας φιλελευθεροποίησης που δοξάζει το άτομο και τον ατομικισμό. Ο πολύς κόσμος είναι με τους συμβασιούχους και τους εργαζομένους στους δήμους γιατί ξέρει πόσο δύσκολη δουλειά είναι η αποκομιδή. Γι’ αυτό και οι περισσότεροι κάνουν υπομονή τόσες μέρες. Υπάρχουν όμως είπαμε πλέον άλλες προτεραιότητες για τους πολλούς. Και κανείς δεν πρέπει να παίζει με τις αντοχές των ανθρώπων. Ας το έχει αυτό υπόψη η κυβέρνηση που είναι στη θέση που είναι για να παίρνει αποφάσεις και να συνθέτει απόψεις και ανάγκες.

Ζώντας περισσότερο και καλύτερα

Όλη αυτή η συζήτηση για την Υγεία δεν καταλήγει πουθενά, γιατί μοιάζει με ένα κουβάρι που έχει χωνέψει μέσα του την αρχή του νήματος. Κι ίσως να μην είναι ένα το νήμα, κι ο καθένας να νομίζει ότι κατέχει τη μία και σωστή αρχή κι αυτές να συσσωρεύονται χωρίς τέλος.

Ένα πράγμα πρέπει να θυμόμαστε: Όλοι μας πρέπει να έχουμε πρόσβαση στην Υγεία και όλοι μας πρέπει να σκεφτόμαστε το κόστος αυτής της Υγείας.

Αν δεν έχουν όλοι πρόσβαση στην Υγεία, δεν μιλάμε για κοινωνία, μιλάμε για κάτι άλλο, όπως και να το ονομάζουμε. Η Υγεία είναι αξία και αγαθό ταυτόχρονα κι όποιος δεν το βλέπει αυτό έχει παρωπίδες που πηγάζουν από τα δικά του συμφέροντα. Σε ένα ρητορικό έστω επίπεδο, αποδέχονται πάντως όλοι την καθολικότητα του συστήματος Υγείας.

Το κόστος όμως είναι πιο πολύπλοκο πρόβλημα. Πρώτα από όλα γιατί όλοι μας θέλουμε τον μέγιστο βαθμό φροντίδας. Άλλα και γιατί όλο και αυξάνουν οι ανάγκες μας για υπηρεσίες Υγείας, ακριβώς γιατί ζούμε περισσότερο και έχουμε καλύτερο βίο που θέλουμε φυσικά να τον διατηρήσουμε.

Σε μία προοπτική που θα ζούμε περισσότερο- και καλά θα κάνουμε- και οι απαιτήσεις για ποιότητα ζωής θα είναι συνεχώς αυξανόμενες- και καλώς θα είναι- πώς θα εξασφαλιστεί το κόστος μιας τέτοιας ελεύθερης και ίσης πρόσβασης για όλους; Να ένα ερώτημα για πολιτική σκέψη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr