Πολιτικές αυτονόητες για τη σύγχρονη ζωή

Στην Ήπειρο, οι εξελίξεις στο μέτωπο της διαχείρισης των σκουπιδιών, φαντάζουν εξωπραγματικές για τους κατοίκους άλλων περιφερειών. Δεν υπάρχουν παράνομες χωματερές, λειτουργούν οι ΧΥΤΑ, μπαίνουν στις αρχές Ιουλίου οι υπογραφές για τη μονάδα διαχείρισης. Υπάρχουν περιοχές της χώρας που βρίσκονται σε ένα τέτοιο επίπεδο, υπάρχουν όμως και περιοχές που δεν έχουν καν ΧΥΤΑ.

Σε τέτοια θέματα το ζήτημα δεν είναι από ποια πλευρά βλέπεις το νερό μέσα στο ποτήρι. Η επιτυχία ενός προγράμματος μπορεί να είναι σχετική. Και καλό είναι να αποφεύγουμε τις θριαμβολογίες ακόμα και όταν πάνε καλά τα πράγματα. Γιατί δεν ζούμε άλλωστε και μόνοι μας σε αυτόν τον πλανήτη. Ούτε το μέτρο σύγκρισης μπορεί να είναι μόνο ελληνικό. Σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη, ακόμα και σε χώρες που ανέβηκαν αργά στο άρμα της ΕΕ., η πρόοδος στη διαχείριση των απορριμμάτων είναι τεράστια.

Και πρέπει να παραδεχθούμε ότι στην Ελλάδα δεν βιώνουμε καμιά «ιστορία επιτυχίας». Πρέπει να αποδεχθούμε ότι έχουμε αποτύχει στο να διαχειριστούμε τα σκουπίδια που παράγουμε κι από αυτή τη βάση να ξεκινήσουμε την συζήτηση για το μέλλον. Γιατί επιτυχία δεν είναι καν η πλήρης ανακύκλωση, ανάκτηση και αξιοποίηση των σκουπιδιών (στόχος από τον οποίο στην Ελλάδα απέχουμε δεκαετίες). Επιτυχία πια για τον πολιτισμένο κόσμο είναι να μην παράγουμε καν μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών.

Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ως πολίτες, ότι στη σύγχρονη ζωή, υπάρχει μέριμνα για τα απόβλητα των πόλεων, οργανώνεται η πλήρης διαχείριση των σκουπιδιών, αναπτύσσονται στο μέγιστο οι μηχανισμοί προστασίας του περιβάλλοντος. Πρόκειται για τη βάση του αυτονόητου για τον κάτοικο των ευρωπαϊκών χωρών και προς τα εκεί πρέπει να κατευθύνονται οι πολιτικές, οι οποίες και πρέπει να υποστηρίζονται από τους πολίτες με την ενεργό συμμετοχή τους.

Νοσταλγία για εκείνη την αίσθηση του μετέωρου

Όλοι έχουμε να πούμε μια ιστορία για το ευρωπαϊκό στο μπάσκετ το 1987. Θυμόμαστε πού είδαμε το παιχνίδι, τι κάναμε μετά, πόση εντύπωση μας είχε κάνει εκείνη η νίκη στον τελικό πριν από 30 χρόνια. Είναι αυτές οι ιδιαίτερες στιγμές που μόνο ο αθλητισμός μπορεί να προσφέρει και αξίζει να τις ζει κάποιος στη ζωή του.

Δεν είναι για χόρταση βέβαια. Καμία νίκη και κανένα άθλημα δεν μπορεί να μας κάνει και καλύτερη χώρα. Και γι’ αυτό και δεν γίναμε κιόλας. Δεν λύνονται τα προβλήματα της κοινωνίας μας και του κράτους ούτε από ένα γκολ, ούτε από ένα καλάθι. Ακόμα και οι μεγάλες δυνάμεις του παγκόσμιου αθλητισμού που επένδυσαν πάνω σε πρωταθλήματα και πρωτιές για να αποδείξουν πόσο εύρωστα κράτη ήταν, κάποια στιγμή δεν άντεξαν και αποκαλύφτηκε το όποιο κενό υπήρχε πίσω τους- ας μην ξύνουμε τώρα τις ιστορίες του Ψυχρού Πολέμου.

Τι έκανε όμως ο Γκάλης και ο Γιαννάκης και τα άλλα παιδιά (από τα οποία εμείς δεν ξεχνάμε ποτέ τον Νίκο Φιλίππου); Μπόρεσαν και έδωσαν τότε και άλλες φορές μία νότα αισιοδοξίας και ένα άνοιγμα, ένα μικρό ρήγμα στην καθημερινότητα χιλιάδων Ελλήνων όλων των ηλικιών και όλων των προελεύσεων. Αυτό δεν είναι λίγο, αν αναλογιστούμε και πόσα μας λείπουν σήμερα μέσα στην κρίση.

Κι αν κάτι νοσταλγώ σήμερα δεν είναι τόσο που πήραμε το χρυσό τότε, αλλά εκείνη την αίσθηση του μετέωρου, του χρόνου που ακινητοποιείται, που άφηνε μια προσπάθεια του Νίκου Γκάλη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr