Το πρόβλημα είναι η κρίση αντιπροσώπευσης

Το δύσκολο πλέον δεν είναι να τα βρούμε μέσα σε ένα συναινετικό πλαίσιο που θα ξεπερνάει τις αντιθέσεις που δημιουργήθηκαν κατά τα χρόνια της κρίσης. Άλλωστε κι αυτές ακόμα οι αντιθέσεις δεν ήταν νεόκοπες, δεν δημιουργήθηκαν ξαφνικά μέσα στην κρίση, αλλά ήταν συνέχεια των παλιότερων. Και δεν άλλαξε και τόσο η συμπεριφορά των Ελλήνων αυτά τα χρόνια ώστε να μεγεθύνεται τόσο πολύ όσο λέγεται από κάποιες πλευρές, το υπαρκτό πάντως πρόβλημα του λαϊκισμού.

Οι μαζικές αντιδράσεις, οι «αγανακτισμένοι» και οι πλατείες, μια γενικευμένη στάση αντίδρασης, δεν προέρχονται από ένα κάποιο κλικ σε κάποιον διακόπτη που ξαφνικά κατέβηκε μέσα μας. Δεν είναι καν θέμα συμπεριφοράς ή προσωπικής αγωγής αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η κρίση ώθησε στα άκρα τις μέχρι τότε καλύτερα καλυπτόμενες κακές εκδοχές. Με τον αστερίσκο ότι ίσως να μην φταίει και τόσο η κρίση όσο η αύξηση των μέσων έκφρασης, κυρίως των social media που έγιναν κάτι σαν δημόσια ντουντούκα για πολλούς που σε άλλες εποχές, ακόμα κι αν έβγαιναν σε κάποια πορεία θα επέστρεφαν σπίτι και θα έπεφταν για ύπνο. Ενώ τώρα πιάνουν τον υπολογιστή και… συνεχίζουν τον «πόλεμο».

Το βασικό πρόβλημα είναι η αλλαγή σε όσα ξέραμε στην πολιτική εκπροσώπηση και η κρίση αντιπροσώπευσης. Προβλήματα που τα ξέρουμε και τα συζητάμε για άλλες χώρες που παρουσιάζουν δραματική αποχή στις εκλογές ή έρχονται μπροστά σε νέα πολιτικά και κομματικά σχήματα, αλλά δεν τα αναγνωρίζουμε και ως δικά μας. Κι όμως, οι εκλογές του 2012 έδειξαν ότι τα παλιότερα κόμματα δεν εκπροσωπούσαν πια τους πολλούς οι οποίοι αναζητούσαν άλλες φωνές για τους εκφράσουν. Έτσι έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.

Το να νομίζει κάποιος ότι η ανατροπή του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ από τον Τσίπρα το 2015, θα φέρει και επιστροφή στον παλιό δικομματισμό ΝΔ- ΠΑΣΟΚ είναι απλώς λάθος. Αντίθετα, αν δεν μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να σταθεί μετά τις ερχόμενες εκλογές, νέα κόμματα θα καλύψουν το κενό του, τόσο από αριστερά όσο και από δεξιά. Αυτό λέει άλλωστε το παράδειγμα του Μακρόν. Το ποια πολιτική θα έχουν αυτά τα υποτιθέμενα κόμματα είναι ερώτημα σήμερα. Το ότι δεν υπάρχει κενό στην κάλπη όμως είναι βέβαιο.

Οι εφημερίδες πρέπει να γίνουν χρήσιμες

Γιατί τα νέα παιδιά δεν διαβάζουν σήμερα εφημερίδες; Το ερώτημα είναι παλιό πια και δεν έχει απάντηση. Απάντηση τουλάχιστον χρήσιμη στο να ανοίγει και ένα δρόμο. Η τεχνολογία σαφώς και έχει γίνει πρόβλημα. Όταν είσαι ώρες μπροστά από έναν υπολογιστή πώς να κάνεις μία στάση για το φυλλομέτρημα ενός εντύπου.

Μετά είναι και οι οικογένειες που σταμάτησαν να διαβάζουν εφημερίδες και δεν μπαίνει κανένα φύλλο μέσα στα σπίτια. Και δεν θα ξανακάνουμε εδώ τη συζήτηση για το περιεχόμενο, η οποία και προφανώς δεν θα σταματήσει. Αλλά υπάρχει πια πρόβλημα και με τον τρόπο, με την πρόσβαση στην εφημερίδα.

Εδώ, δεν μπορείς καν να βρεις να αγοράσεις μια εφημερίδα. Και οι ηλεκτρονικές λύσεις όπως τα αρχεία pdf μοιάζουν δύσκαμπτες.

Από την άλλη, ό,τι κι αν γίνει κι όσες τεχνολογίες κι αν βρεθούν, το κύριο ερώτημα θα παραμένει: Και γιατί να διαβάσουν οι νέοι μια εφημερίδα;

Ένα ερώτημα που υποκρύπτει και τη λύση του προβλήματος: Οι εφημερίδες πρέπει να είναι χρήσιμες στον αναγνώστη τους. Να μην είναι του φιλικού κόμματος ή του διαφημιστικού συμφέροντος. Να μην είναι μια συνήθεια. Να είναι απλώς χρήσιμες στην κάλυψη κάθε ανάγκης εκείνου που τις διαβάζεις.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr