Βλέποντας καλύτερα το μέλλον της πόλης

Με αφορμή την πρώτη πτήση τσάρτερ από την Κοπεγχάγη τη Δευτέρα στο Αεροδρόμιο Ιωαννίνων, κάποιοι υποτίμησαν τη σημασία του γεγονότος με το επιχείρημα ότι οι τουρίστες δεν θα παρέμεναν στα Γιάννενα. Γιατί όμως να παραμείνει ένας τουρίστας επί μια εβδομάδα στην πόλη μας; Γιατί να θυσιάσει τις λιγοστές του διακοπές στη θάλασσα γιατί τις οποίες κάνει οικονομία όλο το χειμώνα; Εμείς θα περνάγαμε τις ακόμα πιο λίγες μέρες που έχουμε διαθέσιμες, στη Βέροια ή την Κομοτηνή το καλοκαίρι;- παρόλο που είναι πολύ ενδιαφέρουσες πόλεις.

Κατ’ αρχάς να πούμε ότι οι πληροφορίες για αυτήν την πτήση που περιλάμβαναν και τον τελικό προορισμό των επισκεπτών, έχουν δημοσιευθεί στον τοπικό Τύπο εδώ και πολλές εβδομάδες και μήνες. Όποιοι «ανακάλυψαν» συνεπώς την πραγματικότητα τη Δευτέρα έχουν έλλειμμα ενημέρωσης- κάτι που είναι δικαίωμά τους προφανώς, αλλά μην πέφτουμε συνέχεια κι από τα σύννεφα…

Κατά δεύτερο, γιατί υποτιμάται το γεγονός ότι σκανδιναβοί τουρίστες έρχονται στην Ελλάδα μέσω Ιωαννίνων; Θα μπορούσαν να κάνουν διακοπές στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Τουρκία ή την Αλγερία και το Μαρόκο. Ο διεθνής τουριστικός ανταγωνισμός είναι τεράστιος.

Λόγω μίας επίθεσης χτες στο Παρίσι, διαβάσαμε ότι η Παναγία των Παρισίων δέχεται κάθε χρόνο 13 εκατ. επισκέπτες. Για όποιον δεν κατανοεί το νούμερο, είναι το μισό που δέχεται όλη η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια; Τα νούμερα από μόνα τους μας οδηγούν να σκεφτούμε πόσος μακρύς είναι ο δρόμος για να μπούμε κι εμείς σε αυτό το παιχνίδι, να πάρουμε ένα μικρό κομμάτι της πίτας, της ελληνικής και της διεθνούς στον τουρισμό.

Το «πού είναι το κράτος;» τελείωσε. Συμβολικά στην Ελλάδα τελείωσε το 2010 με το πρώτο μνημόνιο, όταν και άρχισε να οικοδομείται ένα άλλο κράτος και μία άλλη οικονομία. Κι όποιος κλείνει το μάτι στον κόσμο ότι ξέρει έναν άλλο μαγικό δρόμο για την ανάπτυξη της Ηπείρου, πέρα από τη συνεχή διαπραγμάτευση και την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων, είναι ή αφελής ή πονηρός.

Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει ότι τα Ιωάννινα και η Ήπειρος θα έχουν καλό μέλλον στον τουρισμό. Μπορεί να μην έχουν. Υπάρχουν όμως ήδη κάποιες βάσεις για να δούμε καλύτερα πράγματα, να έχουμε καλύτερες εξελίξεις.

Σίγουρα πάντως πρέπει να αποβάλλουμε τον επαρχιωτισμό, το κουτσομπολιό ως πολιτικό λόγο και τη μιζέρια ως συμπεριφορά. Δεν χάθηκε ο κόσμος να είμαστε και λίγο γενναιόκαρδοι και ανοιχτοί πότε πότε…

Πιέζοντας να έρθει το καλοκαίρι

Το καλοκαίρι είναι σαν να ήρθε από την 1η Μαΐου. Όχι γιατί κάποιοι βούτηξαν στη θάλασσα- βουτάνε και τον Οκτώβριο κάμποσοι. Αλλά γιατί προβλήθηκε αμέσως όλο το πακέτο: Παραλία, σέλφι, μπαρ και ομπρέλες, ποτά και κλαμπ. Σαν να είναι έτοιμοι πολλοί να γίνουν ήρωες των γνωστών πια βιντεορεπορτάζ από τις παραλίες της Μυκόνου.

Και ναι, δεν είναι αυτό το πρότυπο του ελληνικού καλοκαιριού. Άλλωστε οι Έλληνες κατά πλειοψηφία δεν θα κατέβουν και φέτος στις θάλασσες. Σίγουρα δεν θα κατέβουν με αυτό το προφίλ, της επίδειξης, της πόζας. Γιατί απλούστατα δεν έχουν να το χρηματοδοτήσουν.

Δεν είναι όμως θέμα επίδειξης μόνο. Δεν είναι κακό να βγάλεις μια φωτογραφία από το κλαμπ που κάνεις μπάνιο, όταν είσαι νέος και θέλεις να δειχτείς και λίγο. Αλίμονο.

Είναι περισσότερο ότι το πιέζουμε το πράγμα πολύ. Το κάνουμε πολύ πρόωρο αυτό το καλοκαίρι, το σπρώχνουμε να μπει σε μία φόρμα, σε μία εικόνα που στο τέλος τέλος δεν μας ικανοποιεί καν. Γιατί τελικά το μοντέλο επιτυχίας που προσπαθούμε να κάνουμε μέρος του κόσμου μας, δεν μπορεί να συγκριθεί με την αποτυχία που υπάρχει παντού γύρω μας.

Και δεν είναι ότι πρέπει να μιζεριάζουμε ανατροφοδοτώντας αυτό το αίσθημα αποτυχίας και παρακμής. Είναι που χάνουμε τόσα πολλά άλλα, τόσο ζωτικά, τόσο πραγματικά καυτά σημάδια που μπορεί να αφήσει πάνω μας αυτό το ελληνικό καλοκαίρι, αν χαλαρώσουμε και το αποδεχτούμε όπως έρχεται.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr