Η περίπτωση των συμμαχικών κυβερνήσεων

Τις τελευταίες ημέρες από πολλές και διαφορετικές πλευρές, έπεσε στο τραπέζι η συζήτηση για «εθνική συνεννόηση» στο πολιτικό πρόβλημα που δημιουργείται με τη διευθέτηση του χρέους και την επικείμενη συνεδρίαση του Eurogroup. Κι όταν λέμε στην Ελλάδα κάτι για συνεργασία των κομμάτων ο νους μας πάει κατευθείαν σε «οικουμενικές» κυβερνήσεις. Από τις οποίες όμως δεν έχουμε και μεγάλη πείρα.

Η κοινή γνώμη ή τέλος πάντων όποιο τμήμα της συνεχίζει να ασχολείται με την πολιτική ακόμα, δεν έχει αποσαφηνίσει τη στάση της για τις συμμαχικές κυβερνήσεις. Υπάρχουν τμήματα που στέκονται καθαρά στο κομματικό στρατόπεδο. Οι υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ ζητάνε να μείνει η κυβέρνηση ως το τέλος της θητείας της «για να φανεί το έργο» και οι υποστηρικτές της ΝΔ ζητάνε να πέσει η κυβέρνηση «για να αναλάβουν αυτοί που ξέρουν καλύτερα». Η αίσθηση που έχω είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές είναι πλειοψηφικές.

Μειοψηφικές είναι εκείνες που θα έβλεπαν και συμμαχικές λύσεις στην κυβέρνηση, πριν ή και μετά τις εκλογές. Δεν έχουν όμως μεγάλη διάδοση τέτοιες απόψεις γιατί οι συμμαχικές κυβερνήσεις είναι ασυνήθιστες. Ας θυμηθούμε ότι μέχρι το 1989 τα όρια μεταξύ των κομμάτων θεωρούνταν αδιαπέραστα και υπήρχαν ακόμα οι αναφορές στη «Δεξιά», την «Αριστερά», το «Κέντρο» με καταγωγή από τις μεταπολεμικές ζυμώσεις. Η εμπειρία δε, του ’89 ήταν και μικρή και συνοδεύονταν και από μία μεγάλη σύγκρουση τότε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, οπότε δεν άφησε θετική γεύση.

Η πιο πρόσφατη εμπειρία είναι της κυβέρνησης Σαμαρά (είχε προηγηθεί και η περίπτωση Παπαδήμου) με τρία και δύο κόμματα στη σύνθεσή της, αλλά και αυτή θεωρείται αποτέλεσμα της κρίσης, που ας μην ξεχνάμε έγινε και κρίση πολιτικής εκπροσώπησης.

Παράδοση συνεπώς συμμαχιών στην κυβέρνηση δεν υπάρχει μεγάλη. Όπως και κλίμα συνεργασίας κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, δεν είναι υπάρχει έντονο. Αλλά ζούμε σε έκτακτους καιρούς και δεν πρέπει να αποκλείουμε τίποτα, τουλάχιστον ως πιθανότητα.

Τώρα δημιουργούνται οι νέες ανισότητες

Δεν ακούω πια με την ίδια διάθεση και το ίδιο ενδιαφέρον όσους δυσαρεστούνται και δυσανασχετούν με την κατάσταση που ζούμε. Γιατί δεν ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο αυτήν την κατάσταση που ονομάζουμε «κρίση». Και φαίνονται πια οι διαφοροποιήσεις και ο σχηματισμός των νέων, μεγάλων ανισοτήτων.

Διαμαρτύρονται όλοι για την πτώση των μισθών και των εισοδημάτων τους, αλλά δεν είναι ίδια η πτώση για όλους. Άλλο αυτός που έπεσε από τα 3 χιλιάδες ευρώ στα 1.500 κι άλλο εκείνος που έπεσε από τα 1.000 στα 500. Κι άλλο εκείνος που έχει μικρό μισθό και μεγάλα δάνεια κι άλλο εκείνος που έχει εισοδήματα από ακίνητα χωρίς δάνεια. Είναι φανερή πια αυτή η διαφοροποίηση.

Υπάρχει κι ένας κόσμος που το έχει πάρει απόφαση ότι θα κρατήσει πολύ η κρίση κι έχει αρχίσει να ξεθαρρεύει. Αποφασίζει δηλαδή να ξοδέψει για να περάσει καλύτερα- να πάει διακοπές, να ψυχαγωγηθεί, να στηρίξει τα παιδιά- ξέροντας ότι ίσως και μην έχει νόημα η πολλή λιτότητα (μια ζωή την έχουμε, που λέει και το άσμα). Και υπάρχουν κι εκείνοι απέναντι που δεν τους περισσεύει τίποτα για να ξοδέψουν.

Κάπως έτσι σχηματίζονται οι νέες διαστρωματώσεις στην κοινωνία. Κι λένε όλοι «πού φτάσαμε» ή «δεν πάει άλλο».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr