Περίπου ένα στα πέντε παιδιά που φτάνουν στα τμήματα επειγόντων περιστατικών των νοσοκομείων με κατάγματα ή εγκαύματα έχει πέσει θύμα κακοποίησης, συνήθως από το στενό οικογενειακό περιβάλλον. Το ζητούμενο είναι ότι το ποσοστό αυτό προκύπτει από τη λεπτομερή ιατρική εξέταση και την εμπειρία του ιατρικού προσωπικού, καθώς είναι απειροελάχιστες οι περιπτώσεις που τα περιστατικά κακοποίησης ανακοινώνονται από τους ενήλικες. Η Παιδιατρική Κλινική του ΠΓΝΙ και άλλες πανεπιστημιακές κλινικές συμμετείχε στην αναδρομική έρευνα που υλοποιήθηκε από την Εταιρεία Κατά της Κακοποίησης του Παιδιού (ΕΛΙΖΑ) και την Β’ Παιδιατρική Κλινική του Νοσοκομείου Παίδων «Π & Α. Κυριακού» η οποία αφορά σε παιδιά που νοσηλεύτηκαν με επιβαρυμένο κοινωνικό ιστορικό ή με κάποιο σοβαρό τραυματισμό. Ομάδες υψηλού κινδύνου χαρακτηρίζοντα τα βρέφη ενώ η μέση ηλικία των παιδιών που έχουν υποστεί σωματική κακοποίηση είναι τα 7,7 έτη. Εκτός βέβαια από τη σωματική κακοποίηση καταγράφηκαν και περιστατικά που οφείλονται σε αμέλεια των γονέων και τα οποία θα μπορούσαν να αποφευχθούν, με συνηθέστερα τα εγκαύματα. Εκείνο που αξίζει βέβαια να σημειωθεί, όπως ανέφερε ο Καθηγητής Παιδιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Νικ. Χαλιάσος είναι πως η συντριπτική πλειοψηφία των περιστατικών σωματικής κακοποίησης δε φτάνει ποτέ στο νοσοκομείο. «Στα νοσοκομεία φτάνουν τα περιστατικά που χαρακτηρίζονται βαριά. Υπάρχουν όμως πολλές περιπτώσεις που η σωματική κακοποίηση δεν αναφέρεται πουθενά και μένει στα όρια του σπιτιού», σημείωσε ο κ. Χαλιάσος. Υποψιασμένοι γιατροί Στο πλαίσιο της έρευνας πραγματοποιήθηκαν εκτός από τις καταγραφές και ειδικά σεμινάρια έτσι ώστε το ιατρικό προσωπικό να καταρτιστεί κατάλληλα και να υποψιάζεται ότι κάποιος τραυματισμός μπορεί να κρύβει περίπτωση σωματικής κακοποίησης. «Υπάρχουν διάφορες ενδείξεις όπως είναι τα διάσπαρτα σημάδια στο σώμα, η «βεντάλια» από ένα χαστούκι, οι εκχυμώσεις, οι μελανιές σε σημεία όπως είναι η κοιλιακή χώρα, η πλάτη ή η μέση. Τέτοια σημάδια θα πρέπει να μας κινητοποιούν ώστε να αναζητούμε τις πιθανές αιτίες πρόκλησης του κάθε τραυματισμού». Καταλήγοντας ο κ. Χαλιάσος σημείωσε πως ο γιατρός είναι στη θέση του για να βοηθήσει το παιδί και την οικογένεια. «Δεν είναι ούτε εισαγγελέας, ούτε δικαστής για να ανακρίνει ή να καταδικάσει τον γονέα. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρωτόκολλο ενεργειών που πρέπει να ακολουθήσει έτσι ώστε να πληροφορηθεί ό,τι είναι δυνατό από το οικογενειακό περιβάλλον και εφόσον οι υποψίες είναι βάσιμες να ενημερώσει τις αρμόδιες υπηρεσίες και τους φορείς», κατέληξε ο κ. Χαλιάσος.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ