Και προφήτες να ήμασταν, δε θα πετυχαίναμε τόσο καλό timing…

Γράφαμε στο φύλλο του Σαββάτου για την υποχρέωση που έχουν όλοι όσοι εκφέρουν δημόσιο πολιτικό λόγο, να είναι μετρημένοι και να αποφεύγουν τη χρήση μίας γλώσσας, που από μόνη της μπορεί να τροφοδοτήσει τη βία…

Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτό συμβαίνει πάντα άλλωστε, ο οχετός που βγαίνει από το στόμα κάποιων πολιτικών, όλων των πτερύγων της Βουλής, αποτελεί τον ανατροφοδότη της βίας και της τρομοκρατίας…

Κατανοητό, ότι δε μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι σε αυτό και σεβόμαστε την όποια διαφωνία και διαφορετική άποψη…

Σε ένα πάντως είμαστε κάθετοι. Στην άποψή μας, ότι εκτός από τον άσχημο πολιτικό λόγο, καθοριστικά επιδρά και η ανοχή, η απάθεια ή ουδετερότητα της Πολιτείας σε φαινόμενα βίας…

Επειδή τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας βέβαια, να σημειώσουμε μόνο το εξής. Όλοι εκείνοι που διαφωνούν πολιτικά με αυτήν την άποψη, να ξέρετε, ότι είναι οι πρώτοι που περνούν στην αντίπερα όχθη, όταν γίνονται οι ίδιοι στόχοι επιθέσεων…

Λέγαμε για το timing λοιπόν των σχολίων της στήλης με τα σχόλια του συναδέλφου Φιλιππάκη, ειδικού γραμματέα της ΕΣΗΕΑ, που προκάλεσαν σάλο το Σαββατοκύριακο…

«Για να είμαι ξεκάθαρος δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν έσκαγε και μια ακόμα βόμβα στα πόδια του Στουρνάρα», έγραψε σε ένα βαθυστόχαστο σχολιασμό της τρομοκρατικής επίθεσης στον Παπαδήμο, ο Φιλιππάκης…

Και υπήρξε αντίδραση στην αντίδραση της Δικαιοσύνης να ενδιαφερθεί και να διενεργήσει προκαταρκτική έρευνα, μετά από την παρέμβαση του άμεσα θιγόμενου Στουρνάρα…

Μετά το σάλο λοιπόν που προκλήθηκε ο συντάκτης της συγκεκριμένης ανάρτησης στο facebook και μέσω του συνηγόρου του τόνισε πως η δήλωσή του αυτή απευθυνόταν στους φίλους του στο διαδίκτυο και πως μίλησε ως απλός πολίτης και όχι ως δημοσιογράφος, που έχει δημόσιο λόγο!

Ωραία λογική, έτσι; Θες να πεις κάτι για κάποιον, αλλά όταν το λες χωρίς να βουτάς τη γλώσσα στο μυαλό σου, για το τι μπορεί να προκαλέσεις, αναζητάς σωσίβιο στην ανωνυμία και την προσωπική ανάρτηση στο διαδίκτυο…

Δηλαδή, ο κάθε Φιλιππάκης συμφωνεί, φανταζόμαστε, στο ότι αν θέλουμε εμείς να γράψουμε την άποψή μας, ότι ο Χ είναι αρχικλέφτης και απατεώνας, δε μπορούμε να το γράψουμε στην εφημερίδα που εργαζόμαστε…

Αλλά μπορούμε πολύ εύκολα να το γράψουμε στο facebook, γιατί εκεί συνομιλούμε και απευθυνόμαστε (μόνο;) στους φίλους μας…

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο άλλο άκρο, να μην ξέρει πια κανείς ή να μην ενδιαφέρεται ακόμη κι αν έχει τεράστια ευθύνη για το τι συνιστά δημόσιο λόγο και τι αποτελεί προσωπική αναφορά…

Δικαίωμα στο δημόσιο λόγο έχουν όλοι, όμως δημόσιος λόγος είναι οτιδήποτε γίνεται δημόσιο – κοινό κτήμα. Αν έχει μία οποιαδήποτε προσωπική άποψη κάποιος, μπορεί πολύ εύκολα να την πει στη γυναίκα του, στον άνδρα της, στο φίλο ή στη φίλη του, στο σπίτι όμως, συνοδεία οίνου ή άλλου ευγενούς ποτού…