Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει Δανία το 2022

Ναι, η Ελλάδα θα προσαρμοστεί στα διεθνή δεδομένα της οικονομίας. Το κάνει βίαια και απότομα, μετά το πρώτο μνημόνιο το 2010. Συμφώνησε ότι θα ακολουθεί τις νόρμες και τους κανόνες που έχουν επιβληθεί από τις προηγμένες χώρες. Και το συμφώνησε με τον κλασικό τρόπο, τις αλλεπάλληλες εκλογές και την επιλογή κυβερνήσεων που δεν παρουσιάζουν- και ούτε μπορούν να επιβάλλουν- κάποιο άλλο μοντέλο. 

Παραφράζοντας αυτό που είπε κάποτε ένας πρωθυπουργός, όταν στριμώχτηκε από την πραγματικότητα: Αυτή είναι η οικονομία. Κι όσο κι αν φαίνεται κυνική μία τέτοια απόφανση, καλό είναι να την κρατήσουμε. Ακόμα κι αν διαφωνούμε πλήρως, ακόμα κι αν δεν μας αρέσει, πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει, τι ισχύει.

Είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα; Παντού έτσι δουλεύει η μηχανή; Όχι βέβαια. Αν σε λένε Λουξεμβούργο ή Ολλανδία μπορεί να έχεις διαφορετικούς κανόνες για τη φορολόγηση των επιχειρήσεων προσελκύοντας μεγάλες πολυεθνικές. Επίσης, αν είσαι οι ΗΠΑ, μπορείς να επιβάλλεις μονοπωλιακούς κανόνες, στους ενεργειακούς δρόμους για παράδειγμα. Η διαφορά είναι ότι αυτές οι οικονομίες κι αυτά τα κράτη είναι ισχυρά, μπορούν να υποστηρίξουν τον τρόπο ζωής των κατοίκων τους, έχουν κερδίσει την αυτονομία τους. Ενώ η Ελλάδα είναι μία χώρα που διασώζεται από τη χρεοκοπία εδώ και επτά τουλάχιστον χρόνια. Μεγάλη η διαφορά.

Παρ’ όλα αυτά, η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα σαν όλες τις άλλες. Είναι μία χώρα σε βαθιά κρίση, σε μεγάλη ύφεση, με επιβαρυμένους όλους τους κοινωνικούς δείκτες. Μπορεί αυτή η χώρα να ανακάμψει με τον τρόπο που της ζητάνε οι εταίροι της; Μπορεί να γίνει μία παραγωγική χώρα, όταν ζει σε έναν αντιπαραγωγικό εφιάλτη και μάλιστα με τους κανόνες χωρών που όχι μόνο έχουν πολύ δυνατές οικονομίες αλλά είναι και προμηθευτές της Ελλάδας; Πώς να γίνεις ανταγωνιστικός όταν εξαρτάσαι από τον ανταγωνιστή σου;

Αλλά ας μην μπαίνουμε σε πιο ειδικές συζητήσεις. Όλα τα προβλήματα που «ωρίμασαν» αυτά τα χρόνια, όπως το χρέος ή το αναπτυξιακό μοντέλο της Ελλάδας, απαντώνται μόνο με μία διαφορετική πολιτική από αυτή που εφαρμόζουν τα μνημόνια. Η Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει Δανία και να έχει τέτοια πρωτογενή πλεονάσματα επί δεκαετίες. Απλώς δεν γίνεται. Και δεν έπρεπε καν να ζητάται κάτι τέτοιο στο πλαίσιο της συνεργασίας και της αλληλεγγύης της ΕΕ. Αλλά…

Ζώντας στα όρια

Μικρός ήθελα να ζω στα όρια. Κάπως σαν τον ήρωα στο «Δρόμο» του Κέρουακ που ήθελε να καίγεται από τη φωτιά της ζωής. Μεγαλώνοντας, πρέπει να πω ότι τα κατάφερα και υλοποίησα εκείνο το εφηβικό όνειρο.

Ζω καθημερινά στα όρια πια. Και νομίζω ότι το κάνουν κι άλλοι αυτό. Ζω με λίγα χρήματα, αλλά πολλές υποχρεώσεις. Μερικές φορές νομίζω ότι έχουν εξαφανιστεί τα χρήματα γιατί δεν μένουν πάνω από κάποια δευτερόλεπτα στα χέρια μου.

Υπάρχουν πολλοί που έχουν την ανάγκη μου. Από τις τράπεζες και τις κοινωφελείς επιχειρήσεις, μέχρι την Εφορία και πολλές κρατικές υπηρεσίες. Και μόλις ξεχάσω από αφηρημάδα κάποια υποχρέωση, με βομβαρδίζουν με τηλέφωνα και ειδοποιητήρια. Μιλάω στα τηλέφωνα σαν στέλεχος της Γουόλ Στριτ.

Επίσης δεν έχω χρόνο να ανασάνω πια και να καθίσω στον καναπέ του μικροαστισμού. Είναι μία περιπέτεια η κάθε μέρα μέχρι να βγει πέρα κι όλοι και όλα να μπουν στη θέση τους. Που δεν μπαίνουν οπότε υπάρχει υλικό και για την επόμενη μέρα.

Και επίσης δεν έχω εξασφαλισμένο μέλλον, κάτι που μου αυξάνει την αίσθηση ότι είμαι κάπως σαν τον πράκτορα Μπορν που δεν είχε ούτε παρελθόν εκείνος και έτσι πρέπει να είμαι στη δράση ακόμα και για να εξασφαλίσω το παρόν.

Μεγάλη επιτυχία η ζωή μου.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr