Ποτέ δεν χαρίστηκε κάτι εύκολα στην Ελλάδα

Σε άλλες εποχές, προ τριών ή τεσσάρων χρόνων, μετά το αποτέλεσμα του Eurogroup της Δευτέρας θα είχε γίνει χαμός στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας. Τώρα απλώς βγαίνουν ανακοινώσεις και τα «ημέτερα» ΜΜΕ προσπαθούν να ρίξουν τις ευθύνες στους απέναντι. Τα δε, ξένα Μέσα Ενημέρωσης, δεν ασχολούνται με την Ελλάδα, αλλά με τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ και τις ευθύνες τους στο «ελληνικό πρόβλημα», όχι γιατί θέλουν σώνει και καλά να ρίξουν κάπου αυτές τις ευθύνες, αλλά γιατί ανησυχούν για την ένταση που μπορεί να προκαλέσει μια παράταση των προβλημάτων της Ελλάδας, στις διεθνείς σχέσεις.

Η κοινή γνώμη στην Ελλάδα παρέμεινε ψύχραιμη χτες και ένα μέρος της ασχολήθηκε από τα μεγάλα θέματα, με το τι έγινε με τη νέα ταινία του Λάνθιμου στις Κάννες. Κι αυτό όχι γιατί δεν υπάρχει ανησυχία για την τύχη της συμφωνίας. Το αντίθετο. Αλλά γιατί πλέον λειτουργεί η πείρα. Και όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε ότι αφενός η τύχη των μνημονίων θα είναι μεγάλη στη χώρα μας και θα μακροημερεύσουν, οι δε «παροχές» των δανειστών ήταν εξ αρχής λίγες και λειψές. Κανένας φυσιολογικός άνθρωπος δεν πιστεύει ότι θα κλείσει εύκολα το ελληνικό θέμα.

Κάποιοι εντυπωσιάστηκαν που συζητήθηκαν προβλέψεις για το χρέος, με ορίζοντα το 2060. Ίσως να είναι οι ίδιοι που διέδιδαν ότι οι θεσμοί δεν ασχολούνται με το χρέος και αυτά είναι ιστορίες για εσωτερική κατανάλωση. Ασχολήθηκαν όμως επί ώρες και εκεί σκάλωσαν και για την τελική συμφωνία. Γιατί όλοι ξέρουν ότι το ζήτημα δεν είναι το «κλείσιμο της αξιολόγησης». Το ζήτημα είναι πολιτικό και έχει να κάνει με τη θέση που καταλαμβάνει ή θέλει να καταλάβει στη σκηνή η κάθε πλευρά. Και η θέση Σόιμπλε δεν περιλαμβάνει ποτέ «χατήρια» στην Ελλάδα, ειδικά όταν έχει σε λίγο καιρό εκλογές.

Όλα τα μνημόνια που έχει υπογράψει η Ελλάδα προβλέπουν ακριβώς τι θα γίνει με το χρέος ως και το 2060. Αυτό που επιχειρείται τον τελευταίο καιρό είναι μια καλύτερη συμφωνία ώστε σε πιο κοντινά διαστήματα να λειτουργήσει καλύτερα η οικονομία. Η Ελλάδα ζητάει ελαφρύνσεις ώστε να επικεντρωθεί στην ανάπτυξη, οι εταίροι έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις για την έννοια του «βιώσιμου» χρέους. Γι’ αυτό θα είναι δύσκολη η συμφωνία και τον Ιούνιο. Και είναι βέβαιο ότι οι όποιες συζητήσεις για το χρέος θα φτάσουν ως το τέλος του 2018, όταν θα έχει κλείσει το τρίτο μνημόνιο.

Και με την ευχή, όλες οι πλευρές να αποδέχονται η μία την άλλη και βέβαια να είναι σε καλύτερη θέση η ελληνική κοινωνία. Γιατί αυτό που μάλλον ξεχνούν όλοι είναι ότι οι Έλληνες είναι εκείνοι που θα πρέπει να δουλέψουν για να πληρωθεί το χρέος. Όπως ακριβώς έγινε και με τα προηγούμενα χρέη της χώρας στην ιστορική της διαδρομή.

Όλοι έχουν μια άποψη για τον Λάνθιμο

Αυτό πάντως που έχουμε όλοι μία άποψη για τη νέα ταινία του Λάνθιμου που παίχτηκε στις Κάννες, είναι θέμα. Δεν την έχει δει κανένας πλην των θεατών, αλλά είμαστε έτοιμοι να κάνουμε αναλύσεις για το σινεμά του.

Αλλά και με τις άλλες ταινίες του, κυρίως με τον Κυνόδοντα και τον Αστακό τα ίδια έγιναν. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν τις είδαν, αλλά τις σχολίασαν.

Να πω, ότι προσωπικά, δεν αντέχω το σινεμά του Λάνθιμου. Μου προκαλεί άγχος και ψυχολογική πίεση κι έχω μεγαλώσει για τέτοια. Επίσης δεν με ενδιαφέρει το βλέμμα του, η δίοδός του, η οπτική του στις οικογενειακές σχέσεις και ευρύτερα τις σχέσεις. Αυτή η «κλινική» του ματιά, για μένα είναι αχρείαστη, γιατί είμαι βέβαιος ότι υπάρχει πολύ παθογένεια στις σχέσεις, δεν χρειάζεται και να τη δω.

Αλλά, εδώ μιλάμε για καλλιτεχνικό έργο, πρωτότυπο και αξιοπρόσεκτο. Μιλάμε για αισθητική. Και επιπλέον για παραγωγές ολοκληρωμένες, που στέκονται διεθνώς. Και είναι όλο δικό του αυτό το αποτέλεσμα. Η ύπαρξη του Λάνθιμου είναι ευτύχημα για την Ελλάδα. Γιατί μας μαθαίνει μεταξύ άλλων και τι σημαίνει να κρίνουμε αυτό που βλέπουμε. Να βλέπουμε όμως, όχι μόνο να παράγουμε απόψεις και αποφάνσεις.

Προχτές έβλεπα μια σκανδιναβική ταινία για την οικογένεια, την ενοχή και την εξιλέωση, τα «Άγρια Νερά». Ήταν ενδιαφέρουσα, καθηλωτική ενίοτε, καλοφτιαγμένη, αναγνωρισμένη άλλωστε διεθνώς. Αλλά μου προκαλούσε απώθηση η πρόθεσή της να δείξει τα όρια των ψυχικών αντοχών των ηρώων της. Ε, ο κόσμος του Λάνθιμου είναι ακόμα πιο σκληρός, αλλά το σινεμά του, ανώτερο.

Περιμένω να δω την νέα του ταινία, όχι με αγωνία πάντως.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr