Κάνοντας οικείο, το εναλλακτικό

Έστω κι αργά, μαθαίνουμε στην Ήπειρο, αλλά και σε ολόκληρη τη χώρα πως υπάρχουν παραπάνω από ένα είδος τουρισμού. Πρέπει να έχουν περάσει κάπου 15 χρόνια που πρωτοάκουσα σε μία ημερίδα για τον ιαματικό τουρισμό από χείλη δημοσίων παραγόντων, ότι η Ελλάδα πρέπει να αφήσει τη μονοτροφική ανάπτυξη του τουριστικού της μοντέλου που βασίζεται στο «ήλιος και θάλασσα» και να αναπτύξει πιο ολοκληρωμένες μορφές και εναλλακτικά μοντέλα.

Βέβαια το ελληνικό Δημόσιο είναι διαχρονικά δυσκίνητο, ενώ και η ιδιωτική οικονομία στηρίζεται στον εκ των άνω σχεδιασμό και στις κρατικές πηγές χρηματοδότησης. Κι έτσι η καθυστέρηση είναι διπλή και στη δημόσια και στην ιδιωτική οικονομία. Για μην είμαστε όμως αυστηροί, πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι το μοντέλο «sea and sun» για τον τουρισμό μας, απέδιδε και αποδίδει ακόμα τα μέγιστα. Τα καταφέρναμε και τα καταφέρνουμε ακόμα καλά στον τουρισμό. Μπορούμε όμως και περισσότερο. Και με άλλους τρόπους που θα δώσουν ώθηση στην ανάπτυξη περιοχών που δεν έχουν μεγάλες παραλίες και μόνο.

Άλλωστε αυτά τα χρόνια που πέρασαν από εκείνη την ημερίδα, όλοι μας μάθαμε σταδιακά ότι μπορούμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα. Γι’ αυτό και σήμερα ο τουρισμός των εμπειριών, αυτή η συνολική αίσθηση πληρότητας που έχει ένας επισκέπτης, από το φαγητό που τρώει μέχρι τα τοπία που συναντά, είναι ένα μοντέλο που το νιώθουμε σχετικά οικείο. Κι αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε τι ήθελαν όλοι αυτοί οι ξένοι τόσα χρόνια που περπατούσαν στο Ζαγόρι ας πούμε, την ώρα που εμείς συνωστιζόμασταν στις παραλίες.

Η είδηση συνεπώς της μελέτης για ένα μεγάλο δίκτυο μονοπατιών στην Ήπειρο, μόνο ως ευχάριστη μπορεί να εκληφθεί. Και αργήσαμε. Γιατί όλοι καταλαβαίνουμε πια ότι έπρεπε να είχαμε ξεκινήσει νωρίτερα. Όπως καταλαβαίνουμε ότι δεν θα είναι και εύκολα τα πράγματα. Γιατί τα εναλλακτικά μοντέλα θέλουν ανθρώπους με πίστη και αγάπη και υπηρεσίες σύγχρονες και ευέλικτες. Η βάση πάντως υπάρχει και η εκκίνηση μπορεί να μοιάζει και με εκτίναξη στο τέλος για την οικονομία της περιοχής μας.

Δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες

Αν σκεφτούμε τον κόσμο σαν μεγάλη αγορά, όλα βρίσκουν τη θέση τους. Τα μαγαζιά είναι 24 ώρες ανοιχτά, τα σούπερ μάρκετ πουλάνε από αυτοκίνητα ως αντικαταθλιπτικά, το κράτος περιορίζεται μόνο στο να σφραγίζει κανά έγγραφο, κι εμείς έχουμε στο μυαλό μας βασικά ερωτήματα όπως «τι θα κερδίσω», «πόσο κάνει» κλπ.

Δεν είναι άσχημα. Φτάνει να είσαι πάνω στο κύμα. Να μην είσαι φτωχός, να μη εξαρτιέσαι από άλλους, να έχεις εξασφαλισμένο το αύριο. Έτσι μπορείς να συζητάς με πάθος το πόσο ανάγκη έχεις να αγοράσεις ένα βιβλίο στις 12 τη νύχτα γιατί «είναι δικαίωμά σου» και γιατί «το θέλεις».

Ναι, αλλά δεν λειτουργεί περιέργως έτσι ο κόσμος. Λειτουργεί περίπου έτσι, αλλά όχι τελείως έτσι. Για παράδειγμα αυτός που νομίζει ότι έχει δικαίωμα να ψωνίζει και το βράδυ της Κυριακής, δεν πιστεύει ότι έχει δικαίωμα να εγχειριστεί για να θεραπευτεί όποτε θέλει, αλλά αφήνει το πρόγραμμα στο γιατρό του.

Θα πεις βέβαια, ότι ένας πλούσιος θα μπορούσε όντως και να αγοράσει ένα χειρουργείο. Ναι, γιατί έχει τη δυνατότητα. Αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί με τέτοιες δυνατότητες. Αντίθετα είναι πολλοί εκείνοι, οι περισσότεροι, που δεν έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν καλά. Εργάζονται σκληρά, αν εργάζονται, φοβούνται το μέλλον, δεν νιώθουν καμία ασφάλεια. Και δεν είναι κακό σε μία μεγάλη πόλη να υπάρχει κι ένα βιβλιοπωλείο που να μένει ανοιχτό ένα δυο βράδια το χρόνο. Κακό είναι να είναι οι πελάτες του άφραγκοι, ανασφαλείς και φοβισμένοι από τη ζωή που κάνουν.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr