Πού πήγαν

οι παλιοί διαδηλωτές

Ένα ερώτημα επανέρχεται κάθε τόσο, στην επικαιρότητα των social media: Γιατί ο κόσμος δεν κατεβαίνει στους δρόμους ενάντια στα νέα μέτρα λιτότητας, όπως παλιά; Πού είναι οι «αγανακτισμένοι» και οι «πλατείες» ρωτάνε κάποιοι αφελώς. Και είναι «αφελώς» γιατί όσοι ρωτάνε, ήταν ενάντιοι στο «κίνημα των αγανακτισμένων» και υποστήριζαν τα μνημόνια των τότε κυβερνήσεων. Και ρωτάνε σήμερα, υπονοώντας ότι οι «πλατείες» γέμιζαν με την οργανωτική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα δεν έχει κανένα λόγο να διαδηλώνει προφανώς.

Φυσικά, όποιος είχε πάει έστω και μία φορά σε μία συγκέντρωση εκείνα τα χρόνια μεταξύ 2010 και 2012, θα είχε προσέξει πόσο λίγες ήταν οι οργανωτικές δυνατότητες του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος με βάση το… 5%.

Μπορείς βέβαια να αποδώσεις μεγαλύτερη ισχύ στον «λαϊκισμό». Λίγες οι κομματικές δυνάμεις της τότε αντιπολίτευσης σου λέει, αλλά ο λόγος τους «χάιδευε» αυτιά και προκαλούσε τις μεγάλες συγκεντρώσεις στο όνομα ενός «ψέματος» όπως το τέλος των μνημονίων.

Μα, ακριβώς εκεί είναι και η απάντηση. Όλες εκείνες οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που διαδήλωναν τα δύσκολα πρώτα χρόνια των μνημονίων, κατάλαβαν σταδιακά είτε ότι δεν είχε αποτέλεσμα η κινητοποίησή τους με αυτή τη μορφή, είτε ότι δεν μπορούσαν να αλλάξουν πολλά με τις συμφωνίες με την ΕΕ. Ή ένιωσαν απλώς απογοήτευση και θυμό και γύρισαν στο σπίτι. Κι εκεί είναι ακόμα και σήμερα και κοιτάν πώς να τα βγάλουν πέρα Αυτά και πολλά άλλα, συνέβαλαν ώστε σήμερα να μην έχουμε μεγάλες διαδηλώσεις.

Αν όμως «έφταιγαν» όλοι εκείνοι οι άνθρωποι, γιατί εγκαλούνται σήμερα; Αν δεν τους ήθελαν τότε οι υποστηρικτές εκείνων των μνημονίων, γιατί τους θέλουν σήμερα, για να διαδηλώσουν ή να ψηφίσουν ενάντια στη σημερινή κυβέρνηση στις ερχόμενες εκλογές;

Και φυσικά δεν μπορεί να γίνει πολιτική με «αθώους» και «φταίχτες», ούτε με ειδικά δικαστήρια που ονειρεύονται οι πιο σκληροπυρηνικοί όλων των πλευρών.

Πολιτική γίνεται, όταν μπορείς και κατανοείς πώς σκέφτεται και γιατί δρα ο πολίτης. Και βέβαια, όντας ειλικρινής και καθαρός για τις προθέσεις σου στο δημόσιο βίο, όταν απευθύνεσαι στους πολλούς θέλοντας να αλλάξεις προς το καλύτερο τη ζωή. Για όλους και όχι μόνο για την πάρτη σου.

Το πλαίσιο της απομόνωσης

Δεν είναι τυχαίο που δυσκολεύονται οι μόνοι άνθρωποι στις μέρες μας. Αυτό συμβαίνει άλλωστε σε όλες τις δύσκολες εποχές. Μόνος είναι ο άνθρωπος που όταν το χρειαστεί δεν έχει πρόσβαση σε βοήθεια. Πού δεν μπορεί να μοιραστεί το βάρος της ζωής αν έρθει η περίπτωση και νιώσει ότι δεν το αντέχει.

Μόνος δεν είναι ο μοναχικός άνθρωπος που διάγει βίο κλειστό με τους δικούς του όρους. Ούτε εκείνος που προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια του και να στηριχθεί στις δυνάμεις του. Ο μόνος άνθρωπος είναι αυτός που δεν θέλει να είναι μόνος κι αυτό το ανακαλύπτει σε μία δύσκολη ώρα, εκεί που χρειάζεται τη χειρονομία της στήριξης.

Οι ζόρικοι καιροί που περνάμε, δεν επιτρέπουν εύκολα τέτοιες χειρονομίες. Το πλαίσιο που οικοδομείται ευνοεί την απομόνωση των ανθρώπων, τους πιέζει να φτάσουν στα άκρα, τους οδηγεί να ανακαλύψουν βίαια ότι δεν μπορούν να ζήσουν αυτόνομα. Τους στερεί την προοπτική.

Κι έχει σημασία να αντιμετωπίσουμε την κρίση, δίνοντας μια προοπτική έστω κι αν όλα δείχνουν ότι δεν υπάρχει εύκολα. Έχει σημασία να κρατήσουμε επαφή…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr