Από την εποχή που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της χώρας σε όλα τα επίπεδα επέλεξαν να «εξυπηρετούν» τις πολιτικές ηγεσίες, έπαψε να έχει ενδιαφέρον η οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση…

Όχι στο επίπεδο ουσίας, αλλά στο τυπικό της σκέλος…

Θα πει κάποιος, μα εδώ χάθηκαν από προσώπου γης οι ηγέτες που μπορούν να εμπνεύσουν τους λαούς. Θα βρεθούν συνδικαλιστικοί ηγέτες;

Προφανώς δεν πρόκειται ποτέ να βρεθούν τέτοιοι…

Και κάποια διαλυτικά φαινόμενα, όπως αυτά που ζήσαμε την τελευταία δεκαετία με τις χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες και που μετά από ένα μικρό «διάλειμμα» έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους, απλώς έρχονται να επιβεβαιώσουν την απαξία…

Πολύς καυγάς γίνεται για τη λειτουργία του ΤΕΠ Ηγουμενίτσας, με τους πολιτικούς παράγοντες της Ν.Δ που έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το που έφτασε η υπόθεση και πόσο καθυστέρησε, να ξιφουλκούν πλέον κατά της κυβέρνησης…

Κι εμείς και όλοι θα θέλαμε να λειτουργήσει αυτή η δομή, με το αρχικό της οργανόγραμμα, με το σύνολο του δυναμικού της και να παρέχει τις υπηρεσίες που σχεδιάστηκε…

Σχεδιάστηκε όμως πριν μία δεκαετία και βάλε, σχεδιάστηκε να λειτουργήσει ως ΤΕΠ, όχι στο λιμένα της Ηγουμενίτσας, τη μεγαλύτερη Πύλη εισόδου – εξόδου της χώρας στη Δυτ. Ελλάδα, αλλά σε μία σχετικά μικρή απόσταση από αυτό και σχεδιάστηκε με βάση τις τότε συνθήκες, με μία μεγάλη δόση υπερβολής…

Ακόμη και το γεγονός, ότι φτάσαμε στο σημείο της ολοκλήρωσης του έργου και της επικείμενης λειτουργίας του ΤΕΠ, είναι τεράστια επιτυχία…

Και αν δεν το πιστεύουν κάποιοι ας απευθυνθούν στην Περιφέρεια Ηπείρου, για να το διαπιστώσουν…

Όμως, δε χρειάζεται να καταφεύγει κανείς σε υπερβολές και να ζητά να λειτουργήσει αυτή η δομή, όπως είχε σχεδιαστεί να λειτουργήσει…

Είναι σοβαρή η καταγγελία που γίνεται για την απόφαση της ΕΛΕΠΑΠ, να ζητήσει την «απομάκρυνση» του Δημόσιου Σχολείου Ανάπηρων Παιδιών, το οποίο λειτουργεί στις εγκαταστάσεις της…

Υπάρχει ένα σκεπτικό στην απόφαση του ΔΣ της ΕΛΕΠΑΠ, το οποίο αδυνατούμε να κατανοήσουμε με ευκολία τουλάχιστον και γνωρίζοντας το τεράστιο έργο της τις τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή και όχι μόνο…

Όλοι κατανοούμε, ότι πήρε ανάσα η ΕΛΕΠΑΠ με τα ευρωπαϊκά προγράμματα και έδωσε ανάσα και ζωή σε δεκάδες οικογένειες…

Αυτός όμως δεν είναι λόγος, για να «κόψει το οξυγόνο» από άλλες οικογένειες που έχουν τα παιδιά τους στη συγκεκριμένη δομή…

Καλό θα είναι να δοθεί μία απάντηση στις καταγγελίες για την εν λόγω απόφαση, όπως επίσης και για κάτι που έχει διαφύγει της προσοχής και ημών…

Από πότε και γιατί άλλαξε ο τίτλος της ΕΛΕΠΑΠ και από Εταιρεία Προστασίας Αναπήρων Παίδων, έγινε «Αναπήρων Προσώπων»;

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ