Το 2012 άνοιξε και στην Ελλάδα το νέο σκηνικό

Οι αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ για το συνέδριο της ίδρυσης ενός νέου, διευρυμένου πολιτικού χώρου, θα μπορούσαν να προσεγγισθούν και μέσα από το πλαίσιο που άνοιξε η προεδρική εκλογή στη Γαλλία. Όχι ότι υπάρχει άμεση σύνδεση, αλλά μπορεί να το δει κανείς μέσα στο πλαίσιο που δημιουργεί αυτό που ονομάζουμε «το τέλος του παλιού πολιτικού συστήματος».

Να θυμίσουμε ότι στη Γαλλία και οι δύο μεγάλοι, παραδοσιακοί σχηματισμοί, οι Σοσιαλιστές και οι Δεξιοί ρεπουμπλικάνοι, απέτυχαν να μπουν στο δεύτερο γύρο. Κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο πριν από μερικά χρόνια- φρόντισαν γι’ αυτό πάντως, για μην ξεχνιόμαστε, οι προεδρικές θητείες των Σαρκοζί και Ολάντ. Την Προεδρία στη Γαλλία διεκδικούν ο Μακρόν, που δεν έχει παρά αχνή αναφορά στο σοσιαλιστικό χώρο με εμπειρία από την τραπεζική οικονομία και η Λεπέν που συσπειρώνει ένα ευρύ φάσμα της ακροδεξιάς και αυτού που θα αποκαλούσαμε χώρος της δεξιάς αντιπαγκοσμιοποίησης. Η αριστερή πάλι αντίθεση στην παγκοσμιοποίηση (ό,τι κι αν σημαίνει ο όρος για μία χώρα που ηγείται της παγκοσμοποίησης του κεφαλαίου) κατέγραψε σχεδόν 20% υπό τον Μελανσόν.

Αυτά συμβαίνουν στη Γαλλία και έρχονται να συναντήσουν την εκλογή Τραμπ, την ισχυρή ακροδεξιά στην Ολλανδία ή τη Γερμανία και πολλά άλλα φαινόμενα που συνήθως εκφράζονται στις εκλογές. Στην Ελλάδα η κατάσταση δεν είναι ίδια, δεν είναι όμως και πολύ διαφορετική. Το πόσο άλλαξε το πολιτικό σκηνικό το καταλάβαμε στις εκλογές του 2012 και έκτοτε παρακολουθούμε τις μεταλλάξεις εκείνου του φαινομένου.

Η εκλογή Σαμαρά στην πρωθυπουργία και η αντιπροεδρία του ΠΑΣΟΚ, φάνηκε προς το παρόν να δίνει μια αίσθηση συνέχειας των όσων ξέραμε, συνετρίβησαν όμως όλα αυτά το 2015 με τις τρεις διαδοχικές κάλπες. Και το ερώτημα είναι πλέον στην Ελλάδα: Πρέπει να αναζητήσουμε στην πολιτική μία επιστροφή στην παλιά κανονικότητα με τους ισχυρούς πόλους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ ή δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο πια και πρέπει να δούμε με νέο μάτι τις μεγάλες αλλαγές που συντελούνται και επηρεάζουν και την πολιτική;

Μέχρι να βρουν την απάντηση τα κόμματα η κοινωνία δίνει ήδη απαντήσεις. Και η καταστροφή της μεσαίας τάξης η οποία μεταπολεμικά συντηρούσε το κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, γεννά ένα φάσμα επιλογών, από τέρατα ως ωραία περάσματα για το μέλλον.

Πόσο μακριά φτάσαμε

Οι άνθρωποι δεν αλλάζουμε εύκολα. Μπορούμε όμως να αλλάξουμε τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Η προσαρμοστικότητά μας, όπως και η σταθερότητα, είναι χαρακτηριστικά του είδους, μας κληρονομήθηκαν για να επιβιώσουμε εκεί που άλλα είδη είχαν πιο καταστροφικά όπλα. Όμως πλέον δεν ζούμε σε κάποιο δαρβινικό σύμπαν ίδιο με τα άλλα είδη, αφού καταφέραμε να επιβληθούμε στους φυσικούς νόμους της ζωής.

Τα καταφέραμε; Είναι ένα ερώτημα γιατί πρέπει να βλέπουμε και το τίμημα. Και το τίμημα είναι πολύ σκληρό. Το να μπορούμε να επιβιώνουμε κόντρα στις αλλαγές του καιρού, σημαίνει παράλληλα ότι καταστρέφουμε και τον πλανήτη με την ενέργεια που εκλύουμε. Και η καταστροφή του πλανήτη δεν χωρά κάποιο κόλπο της επιστήμης που θα έρθει κάποτε να μας λύσει μαγικά όλα τα προβλήματα. Οι νόμοι της Φυσικής δεν είναι ευέλικτοι όσο οι νόμοι της Οικονομίας, όπως νομίζουμε.

Αυτό που ανακαλύπτουμε με έκπληξη όμως δεν είναι η άνεση με την οποία αδιαφορούμε για το περιβάλλον και τη ζωή στον πλανήτη, αλλά ότι το ανθρώπινο είναι δεν προχώρησε αντίστοιχα με τον ρυθμό ανάπτυξης της επιστήμης ή της οικονομίας. Ο σημερινός άνθρωπος σκοτώνει το ίδιο άμεσα και βίαια τον γείτονά του και ας έχουν καταφέρει οι συνάνθρωποί τους να φτάσουν στο φεγγάρι. Και η βία αποτελεί μέρος της ζωής και των πιο προηγμένων ανθρώπων, αυτών που φορούν κοστούμια και ζουν σε «έξυπνα» σπίτια.

Τελικά, μήπως δεν έχουμε πάει και τόσο μακριά; Και μήπως δεν πάμε και ποτέ μακρύτερα αν δεν αντιμετωπίσουμε τα ερωτήματα της ύπαρξης και της οντότητας;

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr