Οφέλη και μόνο από την Κοινωνική Οικονομία

Η αλληλέγγυα οικονομία, είναι ένας όρος που μπήκε στη ζωή μας τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Φαίνεται ότι αποτελεί και μέρος της κυβερνητικής πολιτικής για την οικονομία, με την αν. υπουργό Ράνια Αντωνοπούλου να έρχεται για αυτό το σκοπό και στα Ιωάννινα αύριο στο πλαίσιο περιοδείας της.

Μέσα στην κρίση που διανύουμε ακόμα, πολλά μας φαίνονται καινούργια ή και περίεργα. Αυτό συμβαίνει και με την κοινωνική οικονομία. Κι όμως, σε άλλες χώρες αποτελεί τμήμα της οικονομίας εδώ και χρόνια. Και δεν είναι και τίποτα τόσο πρωτότυπο ώστε να μην γνωρίζουμε τουλάχιστον κάποιες πτυχές της. Οι συνεταιρισμοί είναι μέρος της κοινωνικής οικονομίας.

Είναι φανερό ότι η παγκόσμια οικονομία, στηρίζεται πάνω στο νόμο του κέρδους. Αν κάτι δεν παράγει, δεν προχωρά. Κατά τις τελευταίες δεκαετίες δε, το κέρδος υπερσκελίζει ακόμα και σε πολιτικό επίπεδο την έννοια της κοινωνίας ή τους πυλώνες της δημοκρατίας που είναι η ισότητα και η δικαιοσύνη. Κέρδος σε χρήμα να υπάρχει κι ας καεί το σύμπαν. Αυτό είναι ο νεοφιλελευθερισμός όσο κι αν προσπαθούν να τον εξωραΐσουν συνδέοντάς τον με τον ρυθμό ανάπτυξης. Τι νόημα έχει η ανάπτυξη που δεν βγάζει μία χώρα από τη φτώχεια και τις ανισότητες ή καταστρέφει το περιβάλλον;

Αλλά ας μην επεκτείνουμε κι άλλο την πολιτική ανάλυση γιατί υπάρχουν πολλά που μπορεί να συζητήσει κανείς και να αντιπαραβάλλει. Αυτό που μάλλον πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι μας, είναι ότι στην Ελλάδα δεν καταφέραμε να επεκτείνουμε και να θεσμοποιήσουμε μία κατάσταση αλληλεγγύης και κοινωνικής προσφοράς.

Είμαστε άραγε πολύ ατομικιστές; Γίναμε πολύ ατομικιστές; Μπλέξαμε το ατομικό συμφέρον και την ατομική ευμάρεια με τα κοινωνικά και πολιτικά πρότυπα;

Όποια κι αν είναι η αιτία, το να αναζητήσουμε κι άλλες μορφές οικονομίας, μόνο καλό μπορεί να κάνει σε μία κοινωνία που αναζητά εναγωνίως κάτι θετικό για να πιαστεί και να πάει μπροστά.

Οι «αόρατοι» άνθρωποι

Όσα κι αν είπαμε αυτά τα χρόνια, όσο κι αν αυξήθηκε η ευαισθησία μας – που δεν είμαι σίγουρος ότι αυξήθηκε σε όλους- πάλι την μεγάλη εικόνα τη χάνουμε. Σκέφτομαι εκείνα τα δύο μικρά παιδιά που βρέθηκαν έξω από μία εκκλησία στη Θεσσαλονίκη, παρατημένα. Το ιστορικό της υπόθεσης αποκαλύπτει ότι δεν είχαν κανέναν στην πράξη για να τα υπερασπίσει.

Θα πεις, συμβαίνουν αυτά. Όντως συμβαίνουν. Δεν μπορείς να ελπίζεις βάσιμα ότι αύριο θα αλλάξει ο κόσμος και θα εξαφανιστεί η αδικία. Υποψιάζεσαι όμως ότι κι ο κόσμος που περιγράφουμε δεν μας χωράει κι όλους μας. Υπάρχουν πολλές σκοτεινές πλευρές και πολλοί «αόρατοι» άνθρωποι. Αόρατοι από τις μετρήσεις και τις στατιστικές, αόρατοι από τα προγράμματα και τις πολιτικές υποστήριξης.

Υπήρχαν και πριν από την κρίση, προφανώς υπάρχουν περισσότεροι με την κρίση και θα αυξηθούν κι άλλο στο μέλλον  ακόμα κι αν βγούμε από την κρίση, γιατί οι συνέπειες είναι και θα είναι πολλαπλασιαστικές. Πώς μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτούς τους ανθρώπους; Κατ’ αρχάς ας κοιτάξουμε να τους κάνουμε «ορατούς». Δεν είναι και τόσο εύκολο όσο το λέμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr