Ενάντια στην εμπορευματοποίηση του σώματος

Δύο λόγια για το πώς αντιμετωπίζεται η πορνεία, ένα θέμα ιστορικών διαστάσεων, που φυσικά κανείς δεν μπορεί να το λύσει μέσα σε δύο γραμμές ή με μερικές αποφάσεις.

Αυτό που έχει σημασία στις μέρες είναι να καταλάβουμε ότι η πορνεία ως «θεραπεία» της ανδρικής σεξουαλικής στέρησης, είναι το πιο μικρό ποσοστό του φαινομένου.

Αντίθετα, αυτό που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονες κοινωνίες είναι το εμπόριο γυναικών, το τράφικινγκ, η «βιομηχανική» εκμετάλλευση του σεξ που περιλαμβάνει γυναίκες, άνδρες και παιδιά. Μπροστά ακριβώς σε αυτό το φαινόμενο, που διογκώθηκε απίστευτα τις τελευταίες δεκαετίες, διαμορφώνονται τρεις κυρίως θέσεις: Η μετωπική εναντίωση, η ρεαλιστική αντιμετώπιση και διαχείριση κυρίως των επιπτώσεων (παροχή Υγείας, πρόνοιας κλπ) και η φιλελευθεροποίηση βάσει των κανόνων που δημιουργεί η ίδια η κατάσταση.

Και οι τρεις θέσεις, δεν είναι πλήρως οριοθετημένες, αλλά η μία συνδέεται με την άλλη και στην πράξη, πρέπει όλοι να συνεργάζονται αν πιστεύουν ότι πρέπει κάπως να αντιμετωπισθεί αυτό το «εμπόριο». Ξέροντας παράλληλα, ότι τα δίκτυα εκμετάλλευσης έχουν συνέργειες και με άλλα δίκτυα (εμπόριο όπλων, ναρκωτικών κλπ) κατανοεί κανείς ότι μιλάμε για ένα υπερ- κρατικό πρόβλημα που μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο μέσα από διεθνείς συνεργασίες.

Ο καθένας όμως πρέπει να θυμάται ότι η εκμετάλλευση γυναικών για σεξουαλική ικανοποίηση αντρών, δεν αποτελεί «φυσική τάξη πραγμάτων», δεν είναι «νόμος της φύσης». Τις σεξουαλικές «υπηρεσίες» τις λαμβάνουν άντρες κυρίως της μεσαίας τάξης των ανεπτυγμένων χωρών, άνθρωποι δηλαδή που έχουν χρήματα και ενσυνείδητα εκμεταλλεύονται τις γυναίκες. Το χρήμα είναι το κλειδί όλης αυτής της ιστορίας. Κι οφείλουμε να εναντιωνόμαστε στην εμπορευματοποίηση του σώματος και του ανθρώπου.

Δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε συνέχεια

«Πρέπει να ντρέπεστε, που…», από ‘δώ, «πρέπει να αισθάνεστε ντροπή, που…», από εκεί. Όλο και περισσότεροι ντρέπονται για κάτι που συμβαίνει, για κάτι που τους ενοχλεί, για κάτι που κάποιοι άλλοι δεν έπραξαν σωστά, κατά τη γνώμη τους. Ειδικά στην πολιτική σκηνή, όλοι με ένα «ντρεπόμετρο» στο χέρι λες και βρίσκονται.

Η συνεχής επίκληση της ντροπής ειδικά στην πολιτική και εν γένει τη δημόσια σφαίρα, δεν είναι παρά μία μορφή ηθικοποίησης, μία μη ορθολογική αντιμετώπιση της διαφωνίας, ένα μικροαστικό όχημα για να κρύψουμε την έλλειψη επιχειρημάτων.

Γιατί στο δημόσιο λόγο και τις δημόσιες πρακτικές, το μόνο που διακυβεύεται είναι η ορθότητα της πράξης ή όχι. Συμφωνείς ή διαφωνείς. Και έχεις ή δεν έχεις επιχειρήματα.

Και μπορεί όντως κάποιες στιγμές, να νιώσαμε ντροπή που στη Βουλή υπάρχουν για παράδειγμα σεξιστές ή χυδαίοι υβρεολόγοι και αντισημίτες, αλλά αυτή την αληθινή ντροπή οφείλουμε να τη διατηρούμε ανόθευτη από σκοπιμότητες της συγκυρίας, ώστε να μην χάνει και τη δύναμή της στο τέλος. Γιατί κατά τα άλλα, τα περισσότερα που συμβαίνουν λίγο έχουν να κάνουν με το ήθος και περισσότερο έχουν με την έλλειψη κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης ή αίσθησης του δικαίου και της αλήθειας. Αυτά είναι όμως και η ψυχή της πολιτικής και ως πολιτικά πρέπει να κρίνονται.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr