Ποιος θέλει τελικά τις μεταβατικές κυβερνήσεις;

Άνοιξε ξανά μία ανεπίσημη συζήτηση για την ανάγκη πρόωρων εκλογών και τη δημιουργία μεταβατικών κυβερνήσεων, «εθνικής ομοψυχίας» που θα αναλάβουν να «βγάλουν τη χώρα από τα μνημόνια». Κάποιοι φαίνεται ότι θα ήθελαν για πρωθυπουργό κάποιο πρόσωπο «ευρύτερης» αποδοχής, όπως έναν τεχνοκράτη ή έναν παλιότερο πολιτικό με χαρακτηριστικά τεχνοκράτη. Φαίνεται δε, ότι η συζήτηση αυτή είναι εντονότερη ανάμεσα σε κόσμο που αυτοπροσδιορίζεται ως Κέντρο.

Να θυμήσουμε κατ’ αρχάς ότι λύση τέτοιου ύφους και περιεχομένου είχαμε με την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μια κυβέρνηση που δεν μακροημέρευσε, ακριβώς γιατί τα μεγάλα κόμματα, όπως η ΝΔ, προτιμούσαν τις λύσεις που δίνουν οι εκλογές, όπως συμβαίνει ή πρέπει να συμβαίνει στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Η μικρή θητεία δε της κυβέρνησης εκείνης, δεν έμεινε στη συλλογική συνείδηση ως περισσότερο αποτελεσματική ή πιο φιλολαϊκή από τις άλλες που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν.

Και σήμερα, κόμματα όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ ή και η μικρότερη Δημοκρατική Συμπαράταξη, δεν φαίνεται από πουθενά να έχουν όρεξη για «οικουμενικές» λύσεις, κυβερνήσεις μέσα από τις διεργασίες των συμμαχιών και απομάκρυνση των εκλογών. Αντιθέτως όσοι θέλουν να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας (ΝΔ) ζητάνε εκλογές για τις κερδίσουν κι όσοι πιστεύουν ότι μπορούν να κυβερνήσουν (ΣΥΡΙΖΑ) παραπέμπουν στον προγραμματισμένο χρόνο των επόμενων εκλογών.

Το σκηνικό δηλαδή από την πολιτική πλευρά, δεν προκύπτει να χωρά μεταβατικές λύσεις. Άλλωστε πουθενά στην Ευρώπη δεν λειτουργούν για πολύ χρόνο, αν κρίνουμε από το παράδειγμα του Μόντι ή και του Ρέντσι ακόμα ακόμα στην Ιταλία. Όπως έδειξε και η Ισπανία κυρίως που αμφισβητήθηκε η δύναμη του πρώτου κόμματος, στο τέλος προέκυψαν οι λύσεις μέσα από εκλογές, έστω και αλλεπάλληλες.

Όσο για την κοινωνία, με τις όποιες αντιφάσεις και διαφωνίες κι αν έχει στο εσωτερικό της, δεν ακούγονται έντονες φωνές για πολιτικές αλλαγές χωρίς εκλογές. Για την ακρίβεια, δεν πολυακούγεται καν η περίπτωση πρόωρων εκλογών. Αν συνεπώς έχουμε εξελίξεις, θα τις έχουμε εκ των άνω, από το πολιτικό σύστημα που θα έρθει σε αδιέξοδο και θα αναζητήσει ή τη διέξοδο της κάλπης ή των μεταβατικών, συμμαχικών κυβερνήσεων. Για να κινηθούν όμως τέτοιες εξελίξεις, πρέπει να μην κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση- που φαίνεται όμως ότι θα κλείσει τελικά. Για να δούμε…

Χορεύοντας με την απελευθέρωση

Η ολοκλήρωση της παράστασης Χορεύοντας στη Λούνασα από το Δημοτικό μας Θέατρο, άφησε σε όσους την παρακολούθησαν, μία ωραία γεύση, ενώ όσοι δεν την παρακολούθησαν, άκουσαν ότι κάτι καλό έγινε στο Καμπέρειο. Είναι η μαγιά για την επόμενη παράσταση.

θετική επίγευση προέρχεται κατά κύριο λόγο από το γεγονός ότι είχαμε μία ολοκληρωμένη παράσταση που έδινε στον θεατή την αίσθηση ότι παρακολουθεί κάτι σημαντικό. Το να κάνεις κάτι ολοκληρωμένο στο θέατρο είναι δύσκολο, γιατί εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Εδώ όλοι αυτοί οι παράγοντες, από το σκηνικό και τα κοστούμια, μέχρι τους ηθοποιούς και τη μετάφραση, υπό την εποπτεία της σκηνοθέτη Νικαίτης Κοντούρη, λειτούργησαν αρμονικά κι έτσι η παράσταση μετατράπηκε σε εμπειρία.

Για το ίδιο το έργο που είχαμε την ευκαιρία να το γνωρίσουμε για πρώτη φορά, ας κρατήσουμε δύο σημεία:

Το πρώτο είναι ότι οι άνθρωποι έχουν τις δουλειές τους και τη μικρή τους ζωή, στις κοινότητες που φτιάχνουν, αλλά τα μεγάλα γεγονότα, όπως ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ή η επέκταση της βιομηχανικής οικονομίας, αλλάζουν ριζικά αυτή τη ζωή, με βαριές συνέπειες πολλές φορές για τους ίδιους τους ανθρώπους. Από το μακρινό 1936, μαθαίνουμε ότι η πρόοδος έρχεται, αλλά δεν αφορά πάντα τον άνθρωπο.

Το δεύτερο είναι ότι όσο οργανωμένη και να είναι η ζωή μας, όσο κι αν νομίζουμε ότι έχουμε τακτοποιήσει τις σκέψεις μας, τις πρακτικές μας ή τα όνειρά μας, μέσα στο πλαίσιο που ονομάζουμε κοινωνική ζωή, από κάτω σιγοκαίει ακόμα εκείνο το παλιό ένστικτο για αβίαστη χαρά, για έρωτα, για απελευθέρωση και συνέργεια με το κάλεσμα της φύσης, ακριβώς όπως κάνει ένας χορός στο πανηγύρι του χωριού για τη γιορτή του φεγγαριού. Νιώθουμε άραγε ακόμα το κάλεσμα του αρχετυπικού μας εαυτού;

Από ‘κεί και πέρα, η ζωή για όλους μας συνεχίζεται προφανώς. Και περιμένουμε την επόμενη θεατρική παράσταση που θα μπορέσει να επαναδιατυπώσει τα ερωτήματα για το ποιοι είμαστε και τι θέλουμε από αυτή τη ζωή.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr