Πόσο μας ενδιαφέρει ο διάλογος για το παραλίμνιο μέτωπο

Το ενιαίο παραλίμνιο μέτωπο είναι μία προφανώς καλή ιδέα του Δήμου Ιωαννιτών. Είναι δε τόσο προφανής η αναγκαιότητας ενιαίου σχεδιασμού και υλοποίησης συγκεκριμένων έργων που ίσως να μην έπρεπε να αποτελεί είδηση. Είδηση θα είναι το τέλος αυτής της προσπάθειας, η ολοκλήρωση του έργου. Σε αυτή τη διαδρομή όμως ο Δήμος Ιωαννιτών ανοίγει το διάλογο και καλεί σε συμμετοχή τους πολίτες και αυτό μπορεί να θεωρηθεί ένα νέο δεδομένο.

Ο διάλογος δεν είναι τόσο απλή υπόθεση όσο νομίζουμε. Γιατί σημαίνει ταυτόχρονα και ένα πλαίσιο όπως και ένα χρονοδιάγραμμα. Είμαστε έτοιμοι σε αυτήν την πόλη να προχωρήσουμε με ένα κοινό, συμμετοχικό βήμα ή από την πρώτη στιγμή θα υποχωρήσουμε ένα δυο ευχολόγια και θα αναθέσουμε στον δήμο και την πολιτεία να κάνουν αυτό που (ίσως να) θέλουμε;

Και κάτι ακόμα: Πολλές φορές στη δημόσια συζήτηση πολλά παρουσιάζονται ως «αυτονόητα», «λογικά» και «προφανή». Στην πορεία όμως αποδεικνύεται ότι δεν είναι έτσι για όλους κι αυτό γιατί υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων.

Λέει ο δήμος για παράδειγμα ότι προτεραιότητα είναι ο πεζός, αλλά ποιος πιστεύει ότι σιγά σιγά δεν θα προκύψει και θέμα για τα αυτοκίνητα; Ή μπορεί να μιλάμε για δημόσιους χώρους και πράσινο αλλά δεν ακούγεται το ίδιο λογικό ότι θα χρειαστούν και μεγάλα ξενοδοχεία στην παραλίμνια περιοχή;

Θα αναρωτηθεί κάποιος πώς επιλύουν ανάλογα προβλήματα οι πόλεις σε όλον τον κόσμο. Δεν τα λύνουν όλες, αλλά όσες το κάνουν, έχουν κάποια χαρακτηριστικά, Έχουν για παράδειγμα λύσει τα θέματα ρύθμισης χρήσεων γης, σέβονται τη νομοθεσία, προφυλάγουν το περιβάλλον και σκέφτονται το οικολογικό αποτύπωμα, δίνουν προτεραιότητα στον πεζό, προσπαθούν να μειώσουν τους αστικούς ρύπους, προσδίδουν αξία στον ελεύθερο χρόνο των πολιτών και αντιστέκονται στην εμπορευματοποίηση των πάντων. Όπως βλέπουμε, υπάρχει μπόλικο υλικό για να συζητήσουμε.

Η απώλεια χρόνου δεν είναι ανώδυνη

Μία πλευρά, η πιο μεγάλη λέει ότι δεν είναι και τόσο κακό δα να βλέπει κανείς Survivor γιατί ο κόσμος είναι κλεισμένος μέσα, δεν έχει άλλες δυνατότητες ψυχαγωγίας και στο κάτω κάτω κάπως πρέπει να περνά η ώρα.Η άλλη πλευρά, μιλάει για τηλεσκουπίδια που μετατρέπουν την ψυχαγωγία σε αρένα με λάθος πρότυπα για τα παιδιά και το κοινό.

Ας πούμε ότι έχουν και οι δύο πλευρές το δίκιο τους. Τι είναι αυτό που δίνει περισσότερο δίκιο όμως στη δεύτερη πλευρά; Μα το αποτέλεσμα. Άντε και βλέπεις κάθε βράδυ το παιχνίδι. Στο τέλος τι θα καταλάβεις; Τι θα σου μείνει;

Μα δεν χρειάζεται να σου μείνει κάτι, δεν χρειάζεται να υπάρχει κάποιο «δίδαγμα» από τα πάντα σου λέει ο άλλος. Ναι, αλλά ο χρόνος δεν είναι ανώδυνο πράγμα, η δε απώλειά του μπορεί να γίνει και επικίνδυνη.

Κι αν όντως χάνεις το χρόνο σου για τα ανούσια, τότε πού θα χωρέσουν τα ουσιώδη; Πότε θα ζήσεις τις εμπειρίες που σου λείπουν, πότε θα νιώσεις τη συγκίνηση του αληθινού πολιτισμού, πότε θα βρεις την ευκαιρία επαφής με κάτι νέο, διαφορετικό, πρωτότυπο σε σχέση με όλα αυτά που εσύ ο ίδιος αναγνωρίζεις ότι σε κουράζουν, σε ισοπεδώνουν κάθε μέρα;

Προφανώς και δεν χάθηκε ο κόσμος να δεις ένα δεκάλεπτο από ένα παιχνίδι. Όλα τα άλλα που χάνονται όμως πότε θα τα βρεις; Γιατί δεν κυλάνε όλα καλά στη ζωή μας, ώστε να μας περισσεύει τόσος χρόνος για μπαλίτσες, εύκολες ατάκες και επίδειξη μυών φάτσα κάρτα.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr