Δε σας κρύβουμε, ότι ούτε εμείς θυμόμαστε από πότε είχαμε να παρακολουθήσουμε παράσταση της κεντρικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ…

Εδώ και χρόνια καλύπταμε για τις ανάγκες του ρεπορτάζ τις συνεντεύξεις τύπου, μπορεί να παρακολουθούσαμε ένα απόσπασμα από τις πρόβες ή από τη βιντεοσκόπηση της πρεμιέρας, όμως ολόκληρη παράσταση είχαμε αρκετό καιρό να παρακολουθήσουμε.

Το κάναμε το βράδυ της Κυριακής στην τελευταία παράσταση της κεντρικής σκηνής του ΔΗΠΕΘΕ, με τη συμπαραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, με το «Χορεύοντας στη Λούνασα»…

Συγχαρητήρια έχουμε να πούμε μόνο, για την παράσταση, τις ερμηνείες, τη σκηνοθεσία, το εκπληκτικό σκηνικό, αλλά κυρίως για κάτι σημαντικότερο για εμάς…

Για την ανθρώπινη, ζεστή ατμόσφαιρα στο Καμπέρειο, από την υποδοχή των θεατών μέχρι και την αποχώρησή τους από την αίθουσα.

Και επειδή όλα τα πράγματα έχουν ονοματεπώνυμο και ταυτότητα, οφείλουμε να εξάρουμε και να σταθούμε στην προσφορά της προέδρου του ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Αλ. Βακαλοπούλου και των συνεργατών της στο ΔΣ, όπως και των υπαλλήλων του θεάτρου.

Δεν είναι ασήμαντο να βλέπεις την πρόεδρο του ΔΗΠΕΘΕ να βρίσκεται στην υποδοχή – και όπως μάθαμε το ίδιο γινόταν σε όλες τις παραστάσεις – να υποδέχεται τον κόσμο, να βοηθά στο εκδοτήριο, να σε καλωσορίζει πριν την παράσταση και να σε αποχαιρετά στο τέλος της…

Να τα ξεχωρίζουμε αυτά τα πράγματα, γιατί καλό θα είναι να λέγονται και να επισημαίνονται, γιατί περάσαμε και εποχές που ο πρόεδρος του Θεάτρου δεν ήξερε, πού γινόταν οι παραστάσεις της κεντρικής σκηνής…

Εύγε λοιπόν στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ και μακάρι να συνεχίσει έτσι…

Εύγε όμως και στη διεύθυνση, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές ενός Λυκείου από το Αίγιο, που επέλεξαν να παρακολουθήσουν τη θεατρική παράσταση, ενόσω βρίσκονται στην πόλη για την πενταήμερη εκδρομή τους!

Συνηθισμένο δεν είναι σίγουρα να επισκέπτονται παιδιά του Λυκείου μία θεατρική παράσταση και μάλιστα χωρίς να είναι προβεβλημένη, χωρίς να διαθέτει ηθοποιούς – ονόματα και κυρίως να το κάνουν στο πλαίσιο μίας μαθητικής εκδρομής…

Αν βέβαια κάποια στιγμή θελήσουμε ως πόλη να συζητήσουμε περισσότερο σοβαρά για το Δημοτικό μας Θέατρο, θα πρέπει να μιλήσουμε, για την προοπτική να αποκτήσει μία δική του στέγη…

Η θεατρική σκηνή στο Καμπέρειο και η αίθουσά του δεν πληρούν τα σύγχρονα στάνταρτς για να πει κάποιος, ότι μπορεί να «σηκώσει» θεατρικές παραγωγές επιπέδου, αλλά ούτε και ότι μπορεί να φιλοξενήσει σε νορμάλ συνθήκες εκατοντάδες επισκέπτες…

Το θέμα δεν είναι η χωρητικότητα του θεάτρου, αλλά η αίσθηση που αποπνέει η συγκεκριμένη αίθουσα, που είναι μία αίσθηση μούχλας από τις προηγούμενες δεκαετίες…

Δεν είναι καιροί για μεγάλα ρίσκα, όμως δε χάνουμε κάτι, αν ανοίξουμε τη συζήτηση για τη διαμόρφωση ενός αξιοπρεπούς χώρου…

Χάθηκε η ευκαιρία με τον Πολιτιστικό Πολυχώρο, που θα μπορούσε με έναν διαφορετικό σχεδιασμό να εξυπηρετεί και τις ανάγκες του ΔΗΠΕΘΕ, πλην όμως, όσοι έχουν όρεξη και ιδέες, ας τις καταθέσουν, για να ανοίξει ο διάλογος…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ