Να μην ξεχνάμε και την άλλη Ελλάδα

Κάθε φορά που ανοίγει ένα θέμα εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης και του κράτους μας, αποκαλύπτονται και πτυχές του πραγματικού βίου αυτού του τόπου, πτυχές που ίσως να είναι και τελείως άγνωστες για μεγάλα τμήματα του πληθυσμού ή για τις κάθε μορφής εξουσίες. Και κάτι τέτοιο γίνεται και με την περίπτωση των δασικών χαρτών.

Όχι δεν θα συζητήσουμε ξανά την αναγκαιότητά τους ή τι θα μπορούσε να γίνει καλύτερο- κάθε μέρα τα γράφουμε αυτά. Να υπογραμμίσω όμως και μία άλλη εικόνα από εδώ κι ας μοιάζει πολύ υποκειμενική. Να αναφερθώ στον ηλικιωμένο που μου τηλεφώνησε χτες το βράδυ από κάποιο χωριό της χώρας και δεν διαμαρτύρονταν για τους δασικούς χάρτες, για τους οποίους ήταν πρόθυμος να συμβάλλει με τα αναγκαία. Πρέπει όμως μου είπε να κατέβω στην πόλη και να βρω κάποιον να μου δείξει πού είναι τα χωράφια στον υπολογιστή για να δω μετά τι θα κάνω.

Θα πει κάποιος ότι είναι μειοψηφία ο συγκεκριμένος αγρότης. Μπορεί. Αλλά κάπως έτσι ζουν χιλιάδες άνθρωποι, ειδικά στην επαρχία. Αλλά νομίζω ότι και πολλές χιλιάδες ακόμα κάτοικοι των πόλεων δεν τα καταφέρνουν εύκολα με τους υπολογιστές. Και σίγουρα, αν χρειαστεί να κάνουν ένσταση θα προσφύγουν στους ειδικούς (Μηχανικούς, Δικηγόρους κα). Άρα, έχουν αρκετές έγνοιες μπροστά τους.

Με αυτήν την αφορμή και με πολλές άλλες, ανακύπτει η ανάγκη να δούμε από πολύ πιο κοντά το πώς ζουν σήμερα οι Έλληνες. Κι αν σκύψουμε και δούμε από τόσο κοντά θα ανακαλύψουμε ότι υπάρχουν πολλά ακόμα να γίνουν μέχρι να φτάσει το κράτος μας να εκσυγχρονίζεται με ένα πάτημα σε κομπιούτερ.

Μια χαρά είναι τα ποιήματα

Ωραία είναι που θυμόμαστε την ποίηση, με μία παγκόσμια ημέρα σαν τη σημερινή. Όχι γιατί χρειάζεται κάποια επισημότητα ή θεσμική αναγνώριση. Αλλά γιατί είναι σαν να ανοίγει ένα μικρό παράθυρο σε έναν κόσμο που είμαστε ασυνήθιστοι σε όλα τα άλλα τα καθημερινά μας.

Λένε ότι πολλοί Έλληνες γράφουν ποιήματα. Ίσως να είναι κι έτσι. Δεν βρίσκω κάπου το κακό όμως σε αυτό, αν ισχύει. Γιατί να μην γράφεις ποιήματα στον ελεύθερο χρόνο σου; Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα με τους πολλούς ποιητές είναι πιθανά η ανάγκη επίδειξης που μπορεί να έχουν κάποιοι εξ αυτών ή η προσπάθεια που κάνουν κάποιοι άλλοι ειδικά στις μικρές πόλεις να βρουν κάποια κονωνική αναγνώριση από τα συνήθως φτωχά και ασήμαντα γραπτά τους. Αλλά δεν είναι και του θανατά να περηφανεύεται κάποιος στην πλατεία για τη νέα του συλλογή.

Αντίθετα, έχει πολύ ενδιαφέρον, που σε υπόγεια ρεύματα μέσα στις πόλεις, κυκλοφορούν στόμα με στόμα τα καλά νέα για μία καινούργια έκδοση ή έναν νέο ποιητή. Που σημαίνει ότι κάποιοι διαβάζουν στίχους και θέλουν να τους ανταλλάξουν με τους άλλους. Πολύ σημαντικό μου φαίνεται αυτό στους τελείως ισοπεδωμένους καιρούς που ζούμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr