Κράτος πέρα από το ατομικό συμφέρον

Τώρα που έχει προκύψει το πρόβλημα με τους δασικούς χάρτες, μοιάζει εντυπωσιακό που γίνονται αναφορές στην κατάσταση πριν από τον πόλεμο, ή σε οθωμανικά αρχεία. Τόσο πίσω άραγε πρέπει να φτάσουμε για να λύσουμε τα προβλήματα του σήμερα;

Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάστηκαν βέβαια και σε κάθε άλλη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του κράτους μας, αλλά αυτά που συναντάμε ειδικά στο ζήτημα της ατομικής ιδιοκτησίας μοιάζουν ανυπέρβλητα. Και έχει μια λογική, γιατί έχει κάποιος έναν παλιό τίτλο από τότε που ο παππούς του είχε ένα μικρό μποστάνι, αλλά σήμερα διαθέτει οικόπεδο με θέα και μεγάλη αξία…Άλλαξαν οι συνθήκες ζωής, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε, οι πόλεις και  τα χωριά μας. Μόνο το κράτος δεν άλλαξε και δεν το αφήνουμε φυσικά κι εμείς να αλλάξει.

Η ατομική ιδιοκτησία πρέπει να ιδωθεί μέσα από το πλαίσιο του ατομικού συμφέροντος. Αυτό το συμφέρον, το ατομικό, τόσα χρόνια μετά τη δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας, παραμένει στον πυρήνα κάθε αλλαγής και κάθε στασιμότητας. Και είναι απορίας άξιον εδώ που τα λέμε που βρέθηκαν τόσοι Έλληνες για να αγωνιστούν μαζί για την ελευθερία τους το 1821, ενώ είναι τόσο λίγοι εκείνοι που θέλησαν να συνεχίσουν «μαζί» για τη δημιουργία του κράτους τους.

Γιατί εκεί είναι το πρόβλημα: Η οργάνωση του μαζί. Που συνοδεύτηκε κι από το πελατειακό κράτος και τα αντίστοιχα κόμματα, και τη διαφθορά και τη διαχρονική έλλειψη δημοκρατίας. Προσπαθούμε στη Μεταπολίτευση, στην πιο ωραία, δημοκρατική φάση που γνώρισε ο τόπος, να κάνουμε το κράτος που δεν κάναμε από το 1830 και μετά. Κι έτσι μοιάζει λογικό μάλλον, που όταν το κράτος πάει να οργανωθεί εκεί που είχε παραλείψει να κάνει για τόσα χρόνια, όπως είναι το ζήτημα της ιδιοκτησίας, να μην τα καταφέρνει.

Αλλά οι καιροί πιέζουν πια. Και δεν περιμένουν πότε θα λύσουμε εμείς τα προβλήματα του παρελθόντος.

Οι Γιαννιώτες της Αντίστασης

στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς»

Τα 336 στρέμματα του πρώην στρατοπέδου Παύλου Μελά στη Θεσσαλονίκη, παραδόθηκαν την Τετάρτη από το υπουργείο Εθνικής Άμυνας στον ομώνυμο δήμο. Εκεί θα δημιουργηθεί το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, όπως δήλωσε ο Πάνος Καμμένος, ενώ σε ένα από τα κτήρια του στρατοπέδου θα δημιουργηθεί και μουσείο αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, των οποίων οι φωνές «ακούγονται ακόμα στο χώρο» όπως ειπώθηκε.

Ωραία ιδέα συνολικά και δείχνει και το δρόμο και για την αξιοποίηση του στρατοπέδου Βελισσαρίου, που τόσες κυβερνήσεις ασχολήθηκαν, αλλά δεν κατάφεραν να αποδώσουν στην πόλη μας.

Να μείνουμε όμως στο μουσείο για την Αντίσταση, γιατί στο στρατόπεδο Παύλος Μελάς, «φιλοξενήθηκαν» και πολλοί Γιαννιώτες κατά την Κατοχή, μετά από συλλήψεις τους στα Ιωάννινα. Και έζησαν όσοι τα κατάφεραν, με τον διαρκή φόβο ότι θα τους έστελναν από εκεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάμεσά τους και πολλοί «επώνυμοι» Γιαννιώτες που συμμετείχαν στην Αντίσταση όπως και πολλοί ανώνυμοι. Για τους οποίους η πόλη οφείλει σήμερα να γράψει κάτι, να πει κι αυτήν την ιστορία.

Υπάρχει ανάγκη να καταγραφεί πια η ιστορία της πόλης και σε κομμάτια που μένουν ακόμα στο σκοτάδι όπως αυτό της δεκαετίας του ’40. Και δεν αρκεί να κάνουμε απλώς αναπλάσεις όπως στην περίπτωση της πλατείας Μαβίλη, αλλά να δημιουργούμε τοπόσημα με ιστορικό και κοινωνικό βάρος (και τι βάρος αλήθεια σηκώνει αυτή η παραλίμνια πλατεία μας…). Γιατί κανείς τόπος, δεν μένει σιωπηλός για πάντα. Και η μνήμη βρίσκει τον τρόπο να χωθεί ανάμεσα στο παρόν. Όπως τώρα με την είδηση για την παραχώρηση ενός στρατοπέδου στη Θεσσαλονίκη.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr