Αποφάσισαν μόνοι τους ότι είναι πρώτη ταχύτητα

Μετά από το πλαίσιο Γιούνκερ για το μέλλον της Ευρώπης που ανακοινώθηκε την περασμένη εβδομάδα, χτες είχαμε έναν μικρό αριθμό κρατών, με μεγάλες όμως οικονομίες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία) που ανακοίνωσαν διά των ηγετών τους ότι καλοβλέπουν μία Ευρώπη πολλών ταχυτήτων.

Το θέμα είναι σοβαρό και δεν αντιμετωπίζεται με τσιτάτα, τύπου «η Ελλάδα ανήκει στην πρώτη ταχύτητα». Κάτι τέτοια λέγαμε κι όταν ήρθε το ευρώ ή το 2004 και δεν μας βγήκαν και σε πολύ καλό.

Σίγουρα πάντως δεν είναι νέο θέμα και ας κάνουν νέες συναντήσεις οι χώρες που αυτοτοποθετούνται στην πρώτη ταχύτητα.

Και ίσως να είναι και εδώ, παρούσα η Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και ας μην το καταλαβαίνουν όλοι οι Ευρωπαίοι.

Αν το επίκεντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι οι ανταγωνιστικές οικονομίες, τότε χάνουν σχεδόν όλοι, πλην της Γερμανίας. Γι’ αυτό και είναι το Βερολίνο που βάζει όρους και παίρνει τις κρίσιμες αποφάσεις για το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικονομία.

Από τη στιγμή, που η ενωμένη Ευρώπη αυτοπεριορίστηκε σε μία νομισματική ένωση και στηρίχθηκε πάνω στα δόγματα της ελεύθερης διακίνησης κεφαλαίων, αφήνοντας στην άκρη τις ρυθμίσεις για την αναδιανομή του πλούτου, χάθηκε και ο πυρήνας όσων την ένωναν τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 όταν πρόβαλε στον κόσμο το εναλλακτικό μοντέλο της.

Θα πει κάποιος (από τη γερμανική κυβέρνηση ας πούμε) ότι η παλιά ΕΟΚ δεν ήταν και τόσο σημαντική ως θεσμός όσο σήμερα, με την ΕΕ του ευρώ. Σωστό. Αλλά μη νομίζουμε ότι είναι και τόσο φόβητρο αυτή η ΕΕ μπροστά στις ΗΠΑ, την Κίνα ή και τη Ρωσία ακόμα ακόμα. Γιατί δεν αρκεί η οικονομία για να πείσεις τους Ευρωπαίους ότι αξίζει τον κόπο, πόσο μάλλον όταν ήδη για πολλούς οι άδειες τσέπες είναι καθημερινότητα.

Ευρώπη, σημαίνει συνοχή, αλληλεγγύη, αλληλοϋποστήριξη, δικαιοσύνη, μείωση των ανισοτήτων. Αν αυτά δεν εξασφαλίζονται, το σε ποια ταχύτητα θα μπει η Γερμανία και κάποιος πειθήνιος σύμμαχος από την πάλαι ποτέ κομμουνιστική Ευρώπη, μικρή σημασία θα έχει για τις ζωές πολλών Ευρωπαίων. Και αν δεν μπορέσει η ΕΕ να πείσει τους Ευρωπαίους να συμμετέχουν, τότε για πόσο νομίζουμε θα αντέξει και το σημερινό καθεστώς; Ήδη, μετά τις ανακοινώσεις χτες, άρχισαν να αναθαρρούν ξανά οι ευρωσκεπτικιστές. Και να δούμε πώς θα το εκφράσουν στην κάλπη.

Οι φωτογραφίες του εαυτού μας

Πόσες φωτογραφίες του εαυτού μας θα ανεβάζαμε στο Δίκτυο και τις δεκάδες πια εφαρμογές και πλατφόρμες του; Ήδη πάντως πολλοί έχουν αποφασίσει: Άπειρες. Τώρα και με την ευκολία των κινητών, σκέφτεσαι ότι κάποιοι δεν έχουν άλλη δουλειά από το να ανεβάζουν φωτογραφίες τους. Μεγάλη ώθηση στο… κίνημα έδωσαν και οι σέλφι βέβαια που πρέπει να τις εντάξουμε στις νέες τάσεις αν και έχουν γίνει ήδη αποδεκτές ως κάτι καθημερινό και αυτονόητο.

Οι φωτογραφίες μας εκεί έξω, είναι για να τις βλέπουν οι άλλοι ή εμείς; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι για κάποιους που δουλεύουν στο δημόσιο χώρο, η φωτογραφία τους παίζει κι ένα επαγγελματικό ρόλο. Για τους υπόλοιπους όμως είναι περισσότερο κάτι σαν έκφραση του προφίλ τους, ένα από τα πολλά προφίλ που έχουν πια στον κόσμο της δικτύωσης.

Τις βλέπουμε όμως κι εμείς οι ίδιοι τις φωτογραφίες μας. Και σχηματίζουμε ή επανασχηματίζουμε καλύτερα μία άποψη για τον εαυτό μας. Είναι σαν ένας διαρκής καθρέφτης που ανανεώνεται κάθε τόσο και μας ακολουθεί όσο είμαστε δραστήριοι στα social media. Και υπό κάποια έννοια, γινόμαστε σταδιακά αυτό που δείχνουμε, και δείχνουμε αυτό που θέλουμε οι άλλοι να πιστεύουν ότι είμαστε. Μία διαρκής μετάβαση σε έναν άλλο εαυτό.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr