Απλή αναλογική στους δήμους και ανάγκη για αλλαγές

Αν εφαρμοστεί η απλή αναλογική στην εκλογή των δημοτικών συμβούλων θα αλλάξουν πολλά στο πολιτικό σκέλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Οι δήμαρχοι δεν το θέλουν γιατί πιστεύουν ότι μπροστά στα μεγάλα προβλήματα των δήμων το εκλογικό σύστημα είναι το μικρότερο πρόβλημα ενώ θα δημιουργήσει επιπλέον ζητήματα η αλλαγή του. Ως ένα βαθμό έχουν δίκιο.

Είναι επίσης βέβαιο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει μία τέτοια πρόταση επειδή του δίνει μεγαλύτερες δυνατότητες πολιτικής παρουσίας και παρέμβασης. Έχοντας μικρές δυνάμεις στους δήμους, θα μπορεί ενδεχομένως με μικρότερα ποσοστά να παίζει μεγαλύτερο ρόλο και παράλληλα να ανοίξει τις συμμαχίες του. Γιατί είναι πιθανό με το νέο σύστημα να δημιουργηθούν πολλές νέες παρατάξεις που στον πρώτο γύρο στις μεγάλες πόλεις να παίρνουν ποσοστά εκεί γύρω στο 20%.

Από την άλλη, η πολιτική πλευρά της Τοπικής Αυτοδιοίκησης χρειάζεται ανανέωση. Έχει ήδη αλλάξει σε μεγάλο βαθμό σε σχέση με την έντονη δικομματική παρουσία των δεκαετιών του ’80 και του ’90 που το μόνο που έμοιαζε να έχει σημασία ήταν αν ο υποψήφιος ανήκε στο ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ. Παρ’ όλα αυτά, είναι φανερό ότι χρειάζεται μία νέα πολιτική προσέγγιση στο ζήτημα της κοινωνικής εκπροσώπησης μέσω των παρατάξεων.

Τα τελευταία χρόνια και λόγω των δεινών που επέφερε η κρίση και τα μνημόνια, πολλοί δήμοι παραμένουν στο στάδιο του διαρκούς παραπόνου προς την κεντρική εξουσία ότι δεν έχουν πόρους και αρμοδιότητες. Και πολλοί δημοτικοί σύμβουλοι περιορίζονται στο αν θα καταλάβουν μία αμειβόμενη θέση αντιδημάρχου ή μια θέση σε κάποια επιτροπή. Είναι φανερό ότι κάτι πρέπει να αλλάξει.

Κανείς φυσικά δεν γνωρίζει τις αλλαγές που μπορεί να επιφέρει ένα νέο εκλογικό σύστημα. Θα μπορούσαν και οι δήμαρχοι να δουν παρεμβάσεις. Δεν γίνεται μία παράταξη να παίρνει απόλυτη πλειοψηφία με ποσοστό στον πρώτο γύρω ας πούμε 30%. Θα μπορούσαν να υπάρχουν ρυθμίσεις που να προβλέπουν τις αναγκαίες συνεργασίες με την αντιπολίτευση μετά από το β΄ γύρο. Η κυβέρνηση όμως θέλει όπως φαίνεται, να τρέξει και σύντομα θα μπούμε αναγκαστικά ή μη στο διάλογο.

Η εμπιστοσύνη που έχουμε για το σχολείο

Μεγάλη εντύπωση στα διεθνή μέσα προκάλεσε πριν από λίγες μέρες, η Ολίβια Τζόουνς που βρέθηκε στο γερμανικό κοινοβούλιο, ως μία από τους 1.260 εκπροσώπους της Εθνικής Συνέλευσης της Γερμανίας για να εκλέξει τον νέο Πρόεδρο της χώρας.

Η «επώνυμη» drag queen προκάλεσε το ενδιαφέρον της Μέρκελ, και όλων όσων ήταν στη Βουλή με το πολύχρωμο μαλλί της ή τα φτερά που φορούσε. Αφήστε που ξεπερνά και τα δύο μέτρα. Θα την ξαναδούμε πάντως γιατί η δημοφιλής ακτιβίστρια δηλώνει ότι δεν θα το βάλει εύκολα κάτω σε πολλά κοινωνικά μέτωπα.

Προσωπικά, δεν σκέφτηκα τι θα γινόταν στην ελληνική βουλή αν είχαμε κάτι ανάλογο. Σκέφτηκα τι θα γινόταν αν ένας μαθητής σε ένα Λύκειο ρωτούσε τι είναι τρανς, διεμφυλικό άτομο ή έστω drag queen όπως είδε σε όλα τα μεγάλα ενημερωτικά δίκτυα. Ή πώς θα εξηγηθεί στο σχολείο η απόφαση του Τραμπ να αλλάξει τον νόμο για την προστασία των διεμφυλικών μαθητών που ήταν πρώτη είδηση τις προάλλες.

Και λέω για το σχολείο, όχι για να προκαλέσω, αλλά για το αντίθετο. Γιατί σιωπηρά ή μη, ξέρουμε ότι το σχολείο είναι ο καλύτερος θεσμός για να προωθήσει την κοινωνικοποίηση του νέου και να του μεταδώσει τις γνώσεις για τον κόσμο που τον περιμένει εκεί έξω. Και γιατί είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, ακόμα έχουμε εμπιστοσύνη στο σχολείο. Γι’ αυτό και συζητάμε τόσο έντονα για το τι πρέπει να περιέχει το μάθημα της ιστορίας ή των θρησκευτικών.  Και οι λαϊκοί άνθρωποι που είναι και οι περισσότεροι σε αυτή τη χώρα, περιμένουν από το σχολείο να δώσει περισσότερα στα παιδιά τους από αυτά που οι ίδιοι μπορούν.

Και είμαι σίγουρος ότι μια χαρά μάθημα θα ήταν και το παράδειγμα της Ολίβιας που καταφέρνει να κάνει πολιτική, σε μία συντηρητική χώρα της Ευρώπης.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr