Δεν θα πηγαίνουμε από τον παλιό δρόμο

Το άκουσα αρκετές φορές αυτό το διήμερο με το νέο τμήμα της Ιόνιας Οδού: «Εμείς θα πηγαίνουμε από τον παλιό δρόμο, που δεν θα έχει και διόδια». Πιστέψτε με, το λέω εκ πείρας, κανένας δεν θα πηγαίνει από τον παλιό δρόμο για Άρτα. Γιατί ο καινούργιος θα είναι ασφαλής και γρήγορος κι αυτά αρκούν για να ξεχάσουμε τους άλλους δρόμους.

Μέχρι να γίνει η Εγνατία Οδός στα μέρη μας, για να φτάσω στην Ελασσόνα που έχουμε τους συγγενείς μας, είχα χρησιμοποιήσει όλους τους εναλλακτικούς δρόμους. Από την Καλαμπάκα (που πλέον έχει βελτιωθεί πολύ) από την Νεάπολη Κοζάνης, από τη Δεσκάτη μέσα από τα Γρεβενά. Μετά άνοιξαν εκείνο το πέρασμα πριν από τη Μηλιά, τη «σάρα» αν θυμάμαι καλά, και μας έσωσε γιατί βγαίναμε στην Εγνατία στα Γρεβενά και φεύγαμε προς Κοζάνη και προς τα κάτω μεριά.

Όταν άνοιξε πια και το Μαλακάσι και μπήκαμε στην Εγνατία στην Πίνδο, σε αυτό το καταπληκτικό έργο, ποτέ δεν ξαναοδήγησα από άλλο δρόμο. Κι αν κάποτε θα θελήσω να πάω στην πανέμορφη Μηλιά ή το Επταχώρι ή την Καλαμπάκα, θα το κάνω γιατί θέλω να τα γνωρίσω ως τόπους κι όχι για να περάσω από έξω.

Η Ιόνια Οδός που διαβήκαμε την Τετάρτη είναι ένα επίσης καταπληκτικό έργο. Ναι, θα είναι ακριβό για τον οδηγό, γιατί η συντήρηση κοστίζει. Θα κόστιζε και στο κράτος αν μπορούσε να την κατασκευάσει, αλλά σήμερα ξέρουμε πια ότι στις μέρες μας τουλάχιστον δεν περισσεύουν λεφτά για να συντηρηθούν όλα τα έργα ταυτόχρονα. Και μακάρι να μην πωληθεί η Εγνατία Οδός και να καταφέρει το κράτος να φτιάξει αργότερα κι άλλα μεγάλα έργα. Αλλά αυτό είναι μία άλλη συζήτηση.

Στην Αθήνα έτσι κι αλλιώς απέφευγα να πηγαίνω γιατί θεωρούσα το ταξίδι επικίνδυνο στην παλιά εθνική οδό. Μόνο η ασφάλεια, αρκεί για να χρησιμοποιούμε την νέα οδό. Και θα μπορούσαμε να συντηρήσουμε και τον παλιό δρόμο για να επισκεφτόμαστε περιοχές που ίσως να περνούσαμε πιο σύντομα πριν, όπως τον Λούρο και τα ωραία χωριά των Ιωαννίνων.

Τείχος προστασίας για τα παιδιά

Οι ιστορίες παιδεραστίας και παιδοφιλίας που μοιάζει να αυξάνονται και στη χώρα μας, δεν είναι απλώς ένα ταμπού για τις κοινωνίες μας, ένα όριο που δεν πρέπει να ξεπεραστεί. Δυστυχώς είναι και αποκαλυπτικές για όσους το έχουν ξεπεράσει. Και μάλλον, δεν είναι και τόσο εύκολο να το αποδίδουμε απλώς στην ατομική παθογένεια κάποιων.

Γιατί φαίνεται ότι τα κοινωνικά αντανακλαστικά έχουν υποχωρήσει και επιτρέπουν την ανάπτυξη των ατομικών εγκλημάτων. Γιατί ίσως να έχουμε χάσει το σεβασμό μας προς το παιδί, την άτυπη δέσμευση των πολιτισμένων ανθρώπων ότι το παιδί πρέπει να προστατεύεται.

Δεν είναι δηλαδή θέμα μόνο αστυνομίας και Δικαιοσύνης- και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στη χώρα μας και οι δύο αυτοί θεσμοί δείχνουν ιδιαίτερη ευαισθησία σε ζητήματα προστασίας παιδιού. Είναι περισσότερο θέμα ευρύτερης κοινωνίας που πρέπει να βρει τους τρόπους ώστε να δημιουργεί ένα κέλυφος ασφάλειας γύρω από το κάθε παιδί. Οφείλουμε να παγιώσουμε και να εξασφαλίσουμε τον γενικευμένο σεβασμό προς το κάθε παιδί, που θα σηκώσει έτσι ένα τείχος προστασίας έναντι του κάθε εγκληματία.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr