Για ένα χειροπιαστό

σχέδιο παραγωγικότητας

Σε πολλές υπηρεσίες του Δημοσίου χτες το τσικνίσαν κι από λίγο, όπως έκαναν όμως και σε αρκετές ιδιωτικές εταιρίες για να είμαστε δίκαιοι. Οι μικρές γιορτές στους χώρους εργασίας ποτέ δεν έβλαψαν κανένα, σε αντίθεση με τις διαταγές τύπου, πρόσεξε τι κάνεις, γιατί εκεί έξω έχει ανεργία. Με άλλα λόγια, καλύτερα να περνάει καλά ο εργαζόμενος παρά να δουλεύει με το ζόρι.

Μεγάλο θέμα η εργασία, συνολικά. Γιατί έχει να κάνει με την παραγωγή που έχει αναδειχτεί και στο μεγάλο πρόβλημα της οικονομίας της χώρας, στον μεγάλο ασθενή.

Αν η χώρα είχε ακόμα παραγωγή, θα μπορούσε να λύσει και τα «δομικά» της προβλήματα στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων που διαγνώστηκαν το μακρινό 2010. Αλλά και οι συνταγές που δοκιμάστηκαν από τότε, επιμένοντας στα ποσοτικά χαρακτηριστικά και τα έσοδα, κατέληξαν στο να ωθούν προς τα κάτω ακόμα περισσότερο την παραγωγή.

Παρ’ όλα αυτά και σήμερα που ξέρουμε το βασικό πρόβλημα, μας είναι δύσκολο να βρούμε και τη λύση. Κι όλη αυτή η κατάσταση που βιώνουμε, τελικά οδηγεί στο να δουλεύουμε χωρίς ακριβώς να ξέρουμε το λόγο. Κι από αυτή την αίσθηση σύγχυσης πάσχει και ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός τομέας. Γιατί δεν ισχύει και ο άλλος μύθος, ότι στον ιδιωτικό τομέα δήθεν δούλευαν όλα καλά και μόνο το Δημόσιο έφταιγε. Το ότι υπήρχαν επιχειρήσεις που επιβίωναν ακριβώς από το Δημόσιο (επιδοτήσεις, δανεικά και αγύριστα, κλπ) δεν θα έπρεπε να χτυπήσει ένα καμπανάκι σε όσους υπεραμύνονται γενικά και αόριστα την επιχειρηματικότητα;

Το κλίμα που υπάρχει σήμερα υπέρ των επενδύσεων και της επιχειρηματικότητας, πρέπει να το εκμεταλλευτούμε σε έναν κυρίως τομέα- γιατί συνολικότερα δεν μπορούμε να κάνουμε και κάτι παραπάνω: Στο να σχεδιάζουμε και να υλοποιούμε τα προγράμματα ανάπτυξης βήμα βήμα και με αποτελεσματικότητα. Να αφήσουμε δηλαδή τα μεγάλα λόγια και τους τρομερούς σχεδιασμούς και να κοιτάξουμε γειωμένοι να πάμε από το Α στο Ω. Γράμμα γράμμα, λύνοντας κάθε φορά το πρόβλημα που παρουσιάζεται, να προχωράμε προς το τέλος. Τότε ίσως να βρούμε το δρόμο της αύξησης της παραγωγής.

Με τη λίστα δεν ξεχνιέσαι

Υπάρχει μία πρακτική των μάνατζερ, που δεν πρέπει να μας αφήνει αδιάφορους. Υποχρεωμένοι να βγάζουν πολλή δουλειά μέσα σε ασφυκτικά χρονικά πλαίσια, έχουν λίστες- στο μυαλό τους, στο σημειωματάριό τους ή στον υπολογιστή της γραμματείας, δεν έχει σημασία. Κι αυτό που κάνουν είναι να τις συμβουλεύονται και να διαγράφουν όσα έκαναν.

Οι λίστες υποχρεώσεων είναι στην ουσία όλα αυτά που πρέπει να κάνουμε όλοι μας κάθε μέρα, αλλά ξεχνάμε να τα κάνουμε και νομίζουμε ότι είμαστε στα πρόθυρα άνοιας. Δεν είμαστε. Αλλά το μυαλό μας θα πάρει τους δικούς του δρόμους για ένα κάρο λόγους που δεν είναι της στιγμής- αλλά μερικούς τους έχει παρουσιάσει ο Φρόυντ.

Τη δύσκολη ώρα κι εκεί που νομίζουμε ότι όλα είναι υπό έλεγχο, κάτι θα αναδυθεί πιο ψηλά ως σημαντικότερο και κάτι θα ξεχαστεί. Και η δουλειά μας θα στραβώνει και θα ανησυχούμε ότι χάνουμε και τη μνήμη μας από τα 40 μας. Δεν τη χάνουμε. Απλώς έχουμε τόσες πολλές έγνοιες, που δεν είναι εύκολο να τις διαχειριστούμε.

Γι’ αυτό ας αρχίσουμε να σημειώνουμε τα πάντα, είτε στο χαρτί, είτε ηλεκτρονικά. Και να σβήνουμε όσα κάναμε. Θα μας προκύψει μία απώθηση στις λίστες ίσως αλλά μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας. Η ζωή έχει γίνει πολύ πολύπλοκη πια κι εμείς ένα μυαλό έχουμε μόνο.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr