Η ιστορία της συντήρησης και αποκατάστασης του Τεμένους (τζαμί) της Καλούτσανης, με τον τρόπο που υλοποιείται θα πρέπει να τύχει ιδιαίτερης προσοχής από την αρχή μέχρι το τέλος και την αξιοποίηση του χώρου…

Παρακολουθώντας την εισήγηση του κ. Κοντόλαιμου, οθωμανολόγου, που ασχολήθηκε λεπτομερώς με την καταγραφή των ιστορικών στοιχείων του Τεμένους και την τοποθέτηση της κας Τσακανίκα, επικεφαλής της ομάδας των μελετητών, καταλήξαμε σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα…

Ότι ο τρόπος αυτός, η διαδικασία δηλαδή που ακολουθείται από την ομάδα αυτή, για την εκπόνηση της μελέτης, είναι ο βέλτιστος τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να γίνονται όλα τα αντίστοιχα έργα.

Ίσως δεν είναι εφικτό για διάφορους λόγους να γίνεται σε όλα τα έργα το ίδιο…

Τουλάχιστον όμως στα περισσότερο σημαντικά θα πρέπει να δίνεται προσοχή και στην παραμικρή λεπτομέρεια…

Διαφορετικά, θα είχαμε σήμερα ένα Τέμενος, οι εργασίες στο οποίο θα είχαν ολοκληρωθεί, ίσως θα ήταν επισκέψιμο, ίσως να το χρησιμοποιούσαμε κιόλας, αλλά…

Δε θα ξέραμε, ότι χτίστηκε το 1730 και όχι το 1740, όπως γνωρίζαμε μέχρι σήμερα…

Δε θα γνωρίζαμε τι γράφουν τα αραβουργήματα του αφιερωτή, που διάλεξε συγκεκριμένους στίχους από το Κοράνι, για τη διακόσμηση των εσωτερικών τειχών, με συγκεκριμένη πολιτική στόχευση…

Δε θα γνωρίζαμε επίσης, ότι κάτω από το τζαμί, υπάρχουν θεμέλια σε βάθος τριών μέτρων, που σημαίνει, ότι κάτι άλλο προϋπήρχε εκεί, επάνω στο οποίο χτίστηκε το Τέμενος…

Και φυσικά, κανείς δε θα είχε μάθει ποτέ την ύπαρξη ενός υπόγειου χώρου, το οποίο όλοι αγνοούσαν και οι μελετητές αναζητούν και τη χρήση του, αλλά και άλλα επιμέρους στοιχεία…

Δικαιολογημένη λοιπόν η καθυστέρηση και δικαιώνονται και οι υπηρεσίες, που πριν μερικά χρόνια, όταν η υπόθεση είχε «κολλήσει» επέμεναν στη σύνταξη νέας μελέτης, θεωρώντας, ότι η προηγούμενη δεν ήταν επαρκής και πλήρης…

Υπάρχει ένας προβληματισμός λοιπόν τώρα, σχετικά με τη χρήση του μνημείου…

Η πρόταση που κατατέθηκε ως σκέψη είναι για τη δημιουργία ενός Κέντρου Ηχητικού Πολιτισμού, σκέψη η οποία αναλύθηκε διεξοδικά από τον κ. Κοντόλαιμο.

Δε σημαίνει βέβαια, ότι αυτή κιόλας θα είναι η τελική απόφαση. Όμως, επειδή οι καιροί είναι πονηροί και επειδή θα πρέπει – καλώς ή κακώς – να λαμβάνουμε και άλλες παραμέτρους υπόψιν μας, θεωρούμε, ότι το καλύτερο θα ήταν να υπάρξει μία ανοιχτή συζήτηση για την αξιοποίηση του χώρου…

Με τέτοιον τρόπο που θα σέβεται αφενός την ιερότητα και ιστορικότητα του χώρου, αλλά αφετέρου δε θα επιτρέπει την αποκλειστική «οικειοποίηση» του χώρου αυτού. Πιστεύουμε, ότι πρέπει να γίνει χρήση για πολιτιστικές δράσεις, με αναφορά και στο παρελθόν, αλλά και στο παρόν.

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ