Και τα λεφτά πού θα βρεθούν;

Αν γίνουν αύριο εκλογές, που δεν είναι κι απίθανο, το δίλημμα που θα τεθεί θα είναι: Ποιος είναι με τον Σόιμπλε και ποιος όχι. Αυτό θα θέσει τουλάχιστον η κυβερνητική πλευρά με καλυμμένο ή όχι και τόσο καλυμμένο τρόπο.  Προφανώς θα είναι ένα δίλημμα που θα πιέσει την κοινή γνώμη να ψηφίσει μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Παράλληλα θα προσπαθήσει να κινητοποιήσει και όσους σκέφτονται να απέχουν, μη βλέποντας διέξοδο στην πολιτική σκηνή.

Τέτοια διλήμματα δεν είναι άγνωστα στην εκλογική ζωή του τόπου. Στην πιο πρόσφατη θυμόμαστε όλοι μας δίπολα όπως ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά, ή τη μάχη του φωτός και του σκότους. Δεν υπάρχει διπολισμός χωρίς ανάλογες εκκλήσεις για σκληρές επιλογές από τους ψηφοφόρους.

Προφανώς και τα δίπολα κρύβουν την πιο ουσιαστική συζήτηση που πρέπει να γίνεται στις εκλογές και κυρίως τη συζήτηση πάνω σε προγράμματα και δεσμεύσεις επί του συγκεκριμένου. Παρ’ όλα αυτά, η σύγχρονη πολιτική δεν είναι και τόσο «δεοντολογική» θα λέγαμε, παγκοσμίως. Αντίθετα, χρησιμοποιεί μικρές ατζέντες, πολλούς συμβολισμούς και γενικόλογα πλαίσια ώστε να είναι ελκυστική σε πολλά κοινωνικά τμήματα. Θυμάται κανείς το πρόγραμμα του Τραμπ;

Μια τάση πάντως να διαχωρίζεις την πολιτική της Γερμανίας στην Ευρώπη (την πολιτική σκληρής δημοσιονομικής προσαρμογής όπως τη λέμε) από αυτήν της ανάγκης για αναδιανομή του πλούτου προς τα κάτω, έχει αρχίσει να διαφαίνεται στην Ευρώπη. Από τη μία τάσσονται όσοι υποστηρίζουν την πολιτική Σόιμπλε, από την άλλη όσοι υποστηρίζουν πολιτικές αναδιανομής. Αυτό διαφαίνεται ήδη σε πολλές ψηφοφορίες στο Ευρωκοινοβούλιο με διάφορες αφορμές.

Και οι δύο όμως τάσεις, έχουν ένα πρόβλημα: Πού θα βρεθούν τα λεφτά για να ασκηθεί η κοινωνική πολιτική; Και ο μεν Σόιμπλε έχει μία απάντηση. Η λιτότητα θα φέρει την οικονομία στον κύκλο της αρετής. Οι απέναντι όμως τι λένε; Πού θα βρεθούν οι πόροι για τις δημόσιες επενδύσεις και τη στήριξη στους μηχανισμούς Πρόνοιας;

Μήπως τελικά αυτό πρέπει να ρωτήσουμε κι εμείς τους δικούς μας «μονομάχους» όταν και όποτε γίνουν οι εκλογές.

Τι πρέπει να ξέρουν τα παιδιά για την κρίση

Μία προσπάθεια που κάνουν πια όλες οι οικογένειες είναι να προστατεύσουν τα παιδιά τους από την κρίση. Με πολλούς τρόπους. Από το να μην ανοίγουν δυσάρεστες συζητήσεις για τα οικονομικά του νοικοκυριού ως το να φροντίζουν να μην τους λείπει τίποτα.

Είναι δύσκολη συζήτηση το τι πρέπει να κάνεις με τα παιδιά. Ήδη από τις πρώτες χρονιές της κρίσης, εντοπίστηκε το πρόβλημα με διάφορες αφορμές, όπως οι μαθητές που πήγαιναν νηστικοί στο σχολείο. Υπάρχει άλλωστε ένα όριο κάτω από το οποίο επιβάλλεται να παρέμβει η υπεύθυνη Πολιτεία.

Παρ’ όλα αυτά, η ελληνική οικογένεια χαρακτηριζόταν από παλιότερα και πριν από την κρίση για τον προστατευτισμό της. Το να μένουν γονείς και παιδιά στο ίδιο σπίτι ακόμα κι αν τα παιδιά έκαναν δικές τους οικογένειες είναι ένα οικείο χαρακτηριστικό που δεν συναντάς όμως σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

Μαγική λύση για το τι πρέπει να ξέρουν τα παιδιά δεν υπάρχει. Όπως και για όλα τα προβλήματα της ζωής καλό είναι να ξέρουν όσα τους είναι χρήσιμα για τη δική τους ζωή. Κανένας άλλωστε δεν μπορεί να ξεφύγει από την πραγματικότητα γύρω του. Ας έχουμε όμως υπόψη ότι και πολλοί ενήλικες, γονείς ή μη, αδυνατούν να διαβάσουν τον κόσμο γύρω τους. Κι είναι κι αυτό ένα πρόβλημα…

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr