Τι δείχνει όλη αυτή η συζήτηση που κάνουμε για την κατασκευή νέων οδικών αξόνων στην περιοχή μας; Δύο πράγματα: Πρώτον ότι έχουμε ανάγκη από πολλά έργα υποδομών ακόμα. Δεύτερον ότι φοβόμαστε πώς θα μειωθούν στο μέλλον οι χρηματοδοτήσεις κυρίως από τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Και στα δύο έχουμε δίκιο.

Οι υποδομές που είναι αναγκαίες στην περιοχή είναι πολλές. Η κατασκευή της Ιόνιας Οδού, θα δώσει μία γερή ώθηση στις συγκοινωνίες και θα κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο, αυτό της σύνδεσης με την πρωτεύουσα, κεφάλαιο που είναι ανοιχτό ήδη από τον Μεσοπόλεμο. Το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπόρεσε να φτιάξει ένα κάποιο δίκτυο στην περιφέρεια, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει ούτε τον κύριο οδικό άξονα, αυτόν της Αθήνας προς τη Θεσσαλονίκη. Οι σήραγγες στα Τέμπη ευτυχώς ολοκληρώνονται.

Όσο δεν τελειώνει το οδικό δίκτυο που θεωρείται αναγκαίο, δεν μπορούμε να πάμε παρακάτω. Δεν χρειάζεται επ’ αυτού περισσότερες επεξηγήσεις. Και εκεί είναι που αναδεικνύεται το κύριο πρόβλημα της χρηματοδότησης πια. Ο καιρός των μεγάλων κεφαλαίων από την Ευρώπη, ολοκληρώνεται μέχρι το 2019. Τα επόμενα προγράμματα θα σχεδιάζονται πάνω στη βιωσιμότητα και την ανταγωνιστικότητα, κάτι που σημαίνει ότι θα δίνουν βάρος και στην ιδιωτική συμμετοχή. Δρόμοι ίσως, αλλά θα πρέπει να γνωρίζουμε εξ αρχής ποιος θα τους συντηρεί.

Κεφάλαια από τα κρατικά ταμεία, δύσκολα θα έχουμε όσο δεν αυξάνει ο ρυθμός ανάπτυξης και ο εθνικός πλούτος. Αυτό άλλωστε είναι και το μυστικό των χρόνων της κρίσης: Το ταμείο είναι μείον.

Ακόμα όμως κι αν αυξηθούν τα δημόσια έσοδα, η ανάγκη ενός νέου σχεδιασμού είναι απαραίτητη. Ο καιρός που τα έργα έμπαιναν σε ένα καλάθι από τις τοπικές αρχές ή τους βουλευτές και μετά επέλεγαν ανάλογα με την πολιτική συγκυρία, πέρασε. Τώρα έχουμε ανάγκη από εξαντλητική συζήτηση και ενδελεχή αιτιολόγηση για να κάνουμε επιλογές. Ας μην το ξεχνάμε αυτό…

Ποιος ζει «βαθιά νυχτωμένος»

Το σκάνδαλο με τον Φιγιόν στη Γαλλία και το αν δούλεψε ή όχι η σύζυγος του ενώ αμειβόταν κανονικά, αποκαλύπτει τη σημασία που έχει ακόμα ο Τύπος. Ο Τύπος που όποια μορφή κι αν παίρνει, έχει πάντα αποστολή να ελέγχει την εξουσία. Όποιος παραβιάζει αυτήν την αρχή βλέπει την επιρροή του να καταρρέει όπως έπαθαν και πολλά ΜΜΕ στη χώρα μας και διεθνώς.

Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, στη βάση της ενημέρωσης: Να μπορεί να δίνει φωνή σε όλους τους δυνητικούς αναγνώστες. Να είναι η φωνή της κοινωνίας. Τότε μόνο συνδέεται με το πλήθος και εξασφαλίζει πόρους για την αναπαραγωγή της. Η μεγαλύτερη δύναμη μιας εφημερίδας είναι πάντα οι αναγνώστες της. Όταν άρχισε η ζυγαριά να κλίνει προς τη διαφήμιση φάνηκε και το πρόβλημα, αφού οι ισχυροί διαφημιστές είναι παγκόσμια συνδεδεμένοι σε μεγάλο βαθμό με τους πελάτες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν έχουν καμία όρεξη να ελέγχονται από την κοινή γνώμη.

Και κάτι ακόμα όμως στο κάτι άλλο που εντοπίσαμε. Όταν ο Τύπος μιλάει μόνο τη γλώσσα κλειστών κύκλων αφήνει πίσω του ένα τεράστιο ποσοστό του κόσμου. Δεν τον βλέπουμε καν όλοι  μας αυτόν τον κόσμο έξω από τον κεντρικό πυρήνα εκείνων που επηρεάζουν ή νομίζουν και νομίζουμε ότι επηρεάζουν τις εξελίξεις και έχουν προνομιακή σχέση με τα Μέσα Ενημέρωσης.

Γι' αυτό και δεν καταλάβαμε πώς ήρθε το Brexit  ή ποιος ψήφισε τον Τραμπ (ή πώς ήρθε το «όχι» στο ελληνικό δημοψήφισμα). Αφού τα κυρίαρχα ΜΜΕ του κόσμου μας δεν μιλάνε γι’ αυτόν τον κόσμο, δεν του δίνουν βήμα, δεν εκπροσωπούν κανένα συμφέρον του, ε, θα έρθει η ώρα που θα τα καταπλήξει αυτός ο κόσμος με την ψήφο του. Και θα πρέπει να αναρωτηθούμε τότε ποιος ζει «βαθιά νυχτωμένος».

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr