Για την απλή  αναλογική στους δήμους

Οι εκλογές χτες στο Ευρωκοινοβούλιο για τον νέο πρόεδρο του οργάνου μετά την αποχώρηση του Μ. Σουλτς γίνονταν μέσα σε ένα ανοιχτό, ρευστό τοπίο μη προαποφασισμένων επιλογών. Με γνώμονα ότι κανένα κόμμα δεν έχει πλειοψηφία στην Ευρωβουλή, είναι γνωστό και δεδομένο ότι για να ληφθεί μία απόφαση απαιτούνται διαπραγματεύσεις και συμφωνίες μεταξύ των ομάδων.

Το σύστημα όμως λειτουργεί. Ίσως γιατί στην πολιτική, σημασία έχει να κάνεις κι όχι να συζητάς μόνο. Γι’ αυτό και τελικά, πολιτική παράγεται ανεξάρτητα ποιου εκλογικού συστήματος έχει ένα θεσμικό όργανο ή μία ολόκληρη χώρα. Και οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν κάτι να πουν στον πολύ κόσμο, βρίσκουν έναν δρόμο πολιτικής εκπροσώπησης, ακόμα και εκεί που περιορίζεται πολύ το εκλέγειν μέσα από μεγάλα πλαφόν.

Γι’ αυτό και η συζήτηση για το εκλογικό σύστημα στις εθνικές εκλογές ή και τις δημοτικές εκλογές δεν είναι και τόσο σημαντική όσο νομίζουμε. Μπορεί να είναι μία συζήτηση αρχών, κάτι που είναι θεμιτό, μπορεί να είναι μία συζήτηση εν μέσω τακτικών ελιγμών των κομμάτων- κάτι που δεν είναι αδόκιμο- δεν παύει να είναι μια συζήτηση όμως για ένα σύστημα και όχι για την πολιτική πρόταση που θα καταθέσει η κάθε πλευρά πχ σε έναν δήμο. 

Το πρόβλημα με τους δήμους είναι ότι έχουν μεγαλύτερα προβλήματα από το εκλογικό σύστημα. Κι αν κάποιος θα ήθελε να κάνει μία παρέμβαση στα δημοτικά πράγματα, μάλλον έπρεπε να ξεκινήσει από τη δυνατότητα αυτονομίας στην άσκηση πολιτικής για την πόλη και την υποστήριξη με ισχυρούς οικονομικούς προϋπολογισμούς. Καινοτόμα ιδέα είναι να εξασφαλίσεις πόρους από τη φορολογία κατευθείαν στους δήμους και όχι να μειώσεις το μπόνους εδρών στην πρώτη παράταξη για να μην έχει πλειοψηφία.

Παρ’ όλα αυτά, η απλή αναλογική στους δήμους δεν θα φέρει και την καταστροφή, αν μάλιστα προσεχθούν οι άλλες παράμετροι βιωσιμότητά τους. Αντίθετα μπορεί να αναζωογονήσει τα δημοτικά συμβούλια, δίνοντας φωνή και σε νέους ή μικρότερες παρατάξεις που σήμερα πιέζονται από το δημαρχοκεντρικό και πλειοψηφικό σύστημα εκλογών. 

Ασχολούμενοι συνέχεια με μικρότητες

Το ότι ζούμε σε ένα μεγάλο χωριό, τα καταδεικνύει η περιέργεια που έχουμε για τον ιδιωτικό βίο του άλλου. Στα χωριά που η ζωή κυλάει αργά, πάνω στο χρόνο του ήλιου και των αναγκών, το να συζητάς τι έκανε ο γείτονας, είναι ας πούμε, η μόνη ευκαιρία για λίγη δημόσια συζήτηση, για το τι συμβαίνει στην πλατεία, έξω από το σπίτι. Κάπως δικαιολογείται δηλαδή και λίγο κουτσομπολιό.

Στην πόλη, ο αστικοποιημένος άνθρωπος δεν δεσμεύεται από τις προσωπικές σχέσεις συγκατοίκησης, και δημόσιο χώρο θεωρεί την πολιτική ή την κοινή ζωή σε έναν μεγάλο και απρόσωπο οργανισμό όπως είναι ο δήμος. Τον απασχολεί τι γίνεται με τα σκουπίδια και όχι αν παντρεύτηκε ο απέναντι. 

Αυτά θεωρητικά, γιατί στην πράξη μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο ακριβώς. Μία ολόκληρη πόλη να ασχολείται με μικρότητες χωρίς να έχει λύσει κανένα πραγματικό της πρόβλημα. Και μία ολόκληρη χώρα το παθαίνει.

Γιατί δεν έχει ολοκληρωθεί όταν έπρεπε η αστικοποίησης; Γιατί ήταν βίαιη η μετανάστευση από το χωριό στην πόλη; Γιατί έλειψε ο εκσυγχρονισμός θεσμών και υπηρεσιών; Όλα αυτά μαζί φταίνε, όπως φταίει και ο κακός μας ο καιρός. Γιατί τόσα χρόνια θα μπορούσαμε να έχουμε γίνει καλύτεροι άνθρωποι. Από μόνοι μας. Πιο φιλικοί, λιγότερο ρατσιστές, περισσότερο αλληλέγγυοι, πιο λειτουργικοί. Το ότι μας νοιάζει ακόμα τόσο πολύ το κουτσομπολιό, δείχνει και γιατί φτιάξαμε μια ξεχασμένη στη γωνία χώρα τελικά τελικά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr