Η προσέγγιση της τέχνης 
δείχνει το επίπεδο της Παιδείας

Είσαι 20- 25 χρονών και βλέπεις μια καλή ταινία τη δεκαετία του 2000 ή και σήμερα ακόμα. Εντυπωσιάζεσαι και χρησιμοποιώντας τη ρητορική της εποχής λες «είναι η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ μου, τρομερή». Και της βάζεις και πέντε αστεράκια γιατί έτσι έχεις δει να κάνουν στα περιοδικά. Βέβαια όταν είσαι νέος, πόσες ταινίες να έχεις δει στη ζωή σου; Αν μάλιστα είσαι στο μέσο όρο των Ελλήνων που βλέπουν κάτι παραπάνω από μία ταινία το χρόνο, τότε άντε να έχεις δε 10 ταινίες το πολύ.

Υπάρχουν νέοι ίσως, οι φοιτητές κυρίως, που μπορεί και να βλέπουν 10 ή και 20 ταινίες μέσα σε μία χρονιά σε αίθουσες. Και βλέπουν και σε DVD και στην τηλεόραση, οπότε μπορεί να υπολογίσεις ότι θα φτάνουν να έχουν δεις ας πούμε 200 ταινίες από τα 18 τους. Όποιον αριθμό όμως και να γράψεις, θα είναι μόνο ένα  μικρό ίχνος μπροστά στο κινηματογραφικό σύμπαν του 20ου αιώνα. Κι όμως, με ευκολία βάζουν αστέρια και μιλάνε για «τρομερές» ταινίες.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι η επιφανειακή προσέγγιση που μπορεί να έχει ένας νέος για το σινεμά ή και όλες τις άλλες τέχνες. Κάποιος γύρω τους δεν έχει φροντίσει να τον γειώσει, όμως να εξηγήσει ότι χρειάζεται μετριοπάθεια όταν μιλάμε για την ιστορία της τέχνης;

Και γιατί είναι πρόβλημα όλα αυτό, θα πει κάποιος άλλος; Για δύο λόγους. 
Γιατί ο νέος άνθρωπος που νομίζει συνέχεια ότι ανακαλύπτει την Αμερική, είναι πιθανότερο ότι δεν θα ταξιδέψει ποτέ ως και την Αμερική, δεν θα ερευνήσει δηλαδή, δεν θα ψάξει ποτέ το μεγάλο κόσμο της, αν δεν εκπαιδευτεί σε έναν διαφορετικό δρόμο, κάτω από την επιφάνεια. Θα περιμένει μέχρι την επόμενη φορά που θα μείνει «έκπληκτος» από μία ακόμα «μεγάλη» δημιουργία των στούντιο των πολυεθνικών.

Και γιατί, εν τέλει δεν θα νιώσει ποτέ τη βαθιά ικανοποίηση που σου προσφέρει η αληθινή τέχνη, εκείνη που δεν χρειάζεται αστεράκια και επιθετικούς χαρακτηρισμούς, εκείνη που δημιουργεί εντός σου, νέους κόσμους που θα σε ακολουθούν και όταν θα γίνεις και 30 και 50 χρονών. 

Αλλά αυτό αφορά όλους μας βέβαια, νέους και ενήλικες. Το ότι δεν μαθαίνουμε, δεν εκπαιδευόμαστε στο πώς να αναζητούμε και να βιώνουμε εμπειρίες στη ζωή μας που να μας πηγαίνουν βήματα μπροστά είναι ίσως κι ένα από τα προβλήματα της εκπαίδευσης που έχουμε ή του τρόπου με τον οποίο συγκροτούμε το συλλογικό μας είναι, από την οικογένεια ως την πόλη και το κράτος. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr

Το αδιέξοδο της πολυκατοικίας

Όλη αυτή η συζήτηση για το αν μπορεί να φτιάξει ένας ιδιοκτήτης διαμερίσματος αυτόνομο σύστημα θέρμανσης, δικό του, σε μία πολυκατοικία, τι δείχνει παρά την αποτυχία της συγκατοίκησης; Δεν αναφέρομαι καν στο ότι υπάρχουν ένοικοι σε μία πολυκατοικία που δεν πληρώνουν τα κοινόχρηστα, συχνά κι ενώ έχουν έσοδα. Αυτό είναι η γνωστή αδιαφορία του Έλληνα για τον διπλανό του.

Το πρόβλημα με τα κοινό σύστημα θέρμανσης που δεν λειτουργεί επειδή δεν συμφωνούν οι χρήστες, δείχνει ότι η αυτοοργάνωση είναι ένας βολικός μύθος, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε καν στον μικρό πυρήνα πέντε, δέκα σπιτιών. Αν δεν μπορεί να λειτουργήσει όμως εκεί, πώς θα λειτουργήσει στο επίπεδο της πόλης.
    
Το κράτος τώρα προσπαθεί να δώσει τα ατομικό δικαίωμα σε κάποιον να βρει ένα σύστημα θέρμανσης δικό του, απεμπλεκόμενος από το πρόβλημα της ασυνεννοησίας της «γενικής συνέλευσης». Αυτό στην πράξη είναι θετικό, μόνο για όσους, όμως, όντως ενδιαφέρονται να βάλουν ένα ατομικό λέβητα. Για τους περισσότερους θα λειτουργήσει απλώς σαν έναυσμα στο να συνεχίσουν να αδιαφορούν για το πώς θα ζεσταθεί το κτίριο και οι άνθρωποι, παραπέμποντας σε «λύσεις» που ντουμανιάζουν τις πόλεις απειλώντας την υγεία όλων μας.

Βέβαια και το κράτος, δεν μπορεί να οχυρώνεται πίσω από τον νόμο και μόνο. Πρέπει να δώσει και κίνητρα ώστε τουλάχιστον οι ατομικές λύσεις να είναι βιώσιμες και οικολογικές. Γιατί αλλιώς, πώς θα προχωρήσει ένα διαμέρισμα στην επιλογή ενός ατομικού λέβητα, αν δεν έχει χρήματα;

Από ‘κεί και πέρα, ας μην έχουμε αυταπάτες. Όσο δεν διατυπώνεται μία κάποια στρατηγική αντιμετώπισης του προβλήματος, για πολλά ακόμα χρόνια, οι πόλεις μας θα συνεχίσουν να είναι παγωμένες και να απειλούνται από την αιθαλομίχλη. Κι ο καθένας μόνος του θα κοιτάει να τη βολέψει όπως μπορεί, όσο ο διάλογος, η αυτοοργάνωση και η συνεργασία παραμένουν περιφρονημένες αξίες στη χώρα μας.