Βυθισμένη στις παλιές παθογένειες η πολιτική

Δεν πάμε καλά στα πολιτικά μας πράγματα. Κοινοτοπία θα πεις. Πότε πηγαίναμε καλύτερα; Αυτό όμως που ζούμε είναι ακριβώς μια παλινδρόμηση στο παρελθόν την ώρα που χρειαζόμαστε ώθηση προς το μέλλον. Ζούμε ακόμα περιόδους έντονης επικοινωνιακής αντιπαράθεσης με μπαράζ δηλώσεων, άκρατη ηθικολογία, φωνασκίες και δημιουργία κλίματος, μερικότητα, αποσπασματικότητα, έλλειψη επιχειρημάτων και χειραγώγηση της πληροφόρησης.

Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, που παλιότερα τα ονομάζαμε παθογενή, συνεχίζουν να αποτελούν κυρίαρχη πολιτική. Μόνο στην Ελλάδα; Όχι βέβαια. Αρκεί το παράδειγμα των πρόσφατων εκλογών στις ΗΠΑ όταν και όλα αυτά και πολλά ακόμα παθογενή ήταν ο κανόνας και όχι εξαίρεση.

Ποια είναι η διαφορά της Ελλάδας όμως σε σχέση με άλλες προηγμένες χώρες; Εδώ δεν λειτουργούν σε υψηλό επίπεδο άλλοι θεσμοί, επίσημοι ή άτυποι που να ισοφαρίζουν την αδυναμία της πολιτικής να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Ακόμα για παράδειγμα δεν καταφέραμε να λειτουργεί ο κρατικός μηχανισμός τελείως ανεξάρτητα από το κόμμα που κυβερνά. Και υπάρχουν έξω, Μέσα Ενημέρωσης που αντέχουν και παίζουν το ρόλο του ελέγχου της εξουσίας. Εδώ, η ενημέρωση έχει καταστραφεί κυριολεκτικά. Και μόνο στην Ελλάδα είναι τόσο έντονο το φαινόμενο η πολιτική να στρέφεται κατά της δημοσιογραφίας, με διάφορους τρόπους χειραγώγησης. 

Ο ίδιος ο λόγος περί πολιτικής βέβαια, μπορεί επίσης να καταλήξει προβληματικός μετατρεπόμενος σε ευχολόγιο ή ηθική επίκληση χωρίς αντίκρισμα. Είναι όντως δύσκολο να μιλάς για πολιτική χωρίς να πολιτικολογείς. Κι ακόμα πιο δύσκολα να βάζεις το ατομικό συμφέρον στην υπηρεσία του συλλογικού συμφέροντος.
Με αυτήν την κατάσταση όμως στο πολιτικό σύστημα, ας μην έχουμε αυταπάτες… θα παραμένουμε βυθισμένοι στο έλος των παλιών προβλημάτων και της διαχρονικής παθογένειας. 

Τρόπος ζωής και γιορτές

Με τους ιούς να κάνουν πάρτι στην ατμόσφαιρα της πόλης, μαζί με τη συνήθη πια αιθαλομίχλη, η παραμονή της πρωτοχρονιάς μας βρήκε στο σπίτι, μεταξύ οικείων. Όχι ότι αυτό είναι κάτι διαφορετικό από παλιότερα, για τις δικές μου συνήθειες. Ο τρόπος ζωής μου σε σχέση με αυτό που αποκαλούσαμε παλιότερα «έξοδο», δεν έχει αλλάξει και πολύ.

Γι’ αυτό και δεν μου λείπει τώρα που περιορίστηκε ακόμα περισσότερο. Τις περισσότερες ταινίες τις βλέπω πια από τον καναπέ, τα ποτά είναι πολύ ακριβά για να με δελεάζουν τα μπαρ, βιβλία πάντα θα κυκλοφορούν γύρω, οι οικογενειακές ανάγκες έχουν προτεραιότητα σε σχέση με τις ψυχαγωγικές. Κι επειδή λίγο πολύ έτσι ζω τα τελευταία 20 χρόνια, δεν έχω αυτό το αίσθημα της «στέρησης» που νιώθουν πολλοί μετά την κρίση.

Μετά είναι κι αυτή η επιφύλαξη που έχω για τη «χαρά» που επιδεικνύεται. Έβλεπα κάποιους μέσα από το τζάμι του μαγαζιού, Σάββατο παραμονή, 7 το απόγευμα, να είναι τόσο μερακλωμένοι με το κλαρίνο, που τους θαύμασα. Αλήθεια. Πώς το καταφέρνουν να αφήνουν πίσω τους όλα τα προβλήματα; Ή μήπως δεν έχουν και τόσα προβλήματα;

Επιμένω, ότι γιορτή είναι εκεί που νιώθεις οικεία, ζεστά. Κι αυτό χωρά βέβαια πολλές συμπεριφορές κι ας μην συμφωνώ με όλες τους, ή να μη μου ταιριάζουν. 
Για μένα γιορτή είναι εκεί που έχω τους ανθρώπους μου. Του χρόνου πάλι. Με την ευχή να είμαστε όλοι καλύτερα. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr