Να αφεθούν οι άνθρωποι 
να ζήσουν όπως επιλέγουν

Δεν είναι ακόμα η ώρα του απολογισμού για τη χρονιά που πέρασε. Δεν έφυγε καν το 2016. Και ποτέ δεν ξέρεις με το χρόνο τι θα γίνει, τουλάχιστον το χρόνο έτσι όπως μάθαμε να τον μετράμε γιατί ο άλλος, ο κανονικός χρόνος δεν θα μας περιμένει. Αν όλα πάνε καλά πάντως με τα ρολόγια μας, η Παραμονή της Πρωτοχρονιάς θα περάσει κανονικά στην Πρωτοχρονιά, με επιπλέον ένα δευτερόλεπτο όπως λένε φέτος. 

Το «κανονικά» είναι βέβαια μεγάλη κουβέντα. Τι είναι κανονικό στους καιρούς μας για είναι και το ημερολογιακό έτος; Και πώς είναι να ζεις «κανονικά» στα χρόνια της μεγάλης ύφεσης, όταν όλα φαίνονται τρομερά ακανόνιστα;

Ένας φίλος, λέει, ότι κάποτε πρέπει να μας αφήσουν και να ησυχάσουμε λίγο, να κοιτάξουμε τις ζωές έστω και μέσα σε αυτό το χάος που προκαλεί η κρίση. Κι έχει δίκιο, γιατί είναι και πολύς ο θόρυβος που δημιουργεί η εξουσία, εγχώρια και διεθνής. Σαν να παρεμβαίνουν στις ζωές μας για να επιβεβαιώσουν το ρόλο τους.

Δεν υπάρχει νομίζω σήμερα νουνεχής Έλληνας που να μην καταλαβαίνει τι γίνεται και σε τι συνθήκες ζει. Άλλο οι επιθυμίες ή τα όνειρά του και οι επιδιώξεις για μία άλλη ζωή. Μην μπερδεύουμε συνέχεια, όσα ζούμε με αυτά που θα θέλαμε να ζήσουμε.
Αν συνεπώς η πραγματικότητα είναι ως ένα βαθμό δεδομένη, τότε και οι πολίτες πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν όπως τα καταφέρνουν καλύτερα, οι δε κυβερνώντες οφείλουν να τους επιτρέψουν να βιοπορισθούν μέσα σε κλίμα ασφάλειας και ηρεμίας. Όσο είναι δυνατόν.

Ίσως η καλύτερη ευχή για την επόμενη χρονιά, να είναι να πέσουν οι τόνοι, να χαμηλώσει η ένταση. Έτσι κι αλλιώς μαγικές λύσεις δεν θα υπάρξουν, όπως δεν υπήρξαν τα τελευταία έξι χρόνια. 

Γιατί πεθαίνουν τόσοι πολλοί επώνυμοι

Θα έπρεπε πια να είναι γνωστό ότι δεν υπάρχει κάτι περίεργο με τον μεγάλο αριθμό απωλειών διασημοτήτων. Έχει πολυαναλυθεί το θέμα και ξέρουμε λίγο πολύ γιατί τελικά μας εντυπωσιάζει ότι «πεθαίνουν συνέχεια τόσοι πολλοί επώνυμοι».

Κατ’ αρχάς, το πρόβλημα είναι με την «επωνυμία». Στην εποχή μας υπάρχουν πλέον πολλοί διάσημοι. Ή καλύτερα είναι πολλοί εκείνοι που διάφορες ομάδες του πληθυσμού θεωρούν διάσημους. Αν πεθάνει για παράδειγμα ένας κιθαρίστας του χέβι μέταλ, θα είναι απώλεια για τους φίλους αυτής της μουσικής, αλλά δεν έχει σημασία για όσους δεν τον γνώριζαν καν.

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, είναι η δημοσιότητα που μεγεθύνει τα πράγματα. Όλα αποκτούν τον τίτλο της «είδησης» και διαδίδονται τάχιστα, εκεί που παλιά ίσως δεν τα παίρναμε καν είδηση.  

Από ‘κεί και πέρα, σημασία έχει τι θυμόμαστε από όποιον φεύγει για πάντα. Και το αποτύπωμα που αφήνει πίσω του είναι και θα πρέπει να είναι το κύριο θέμα συζήτησης.  

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr