Μεγαλώνοντας με τους νέους δρόμους

Την Ιόνια Οδό την έχουμε ψηλαφήσει από την παράδοση της παράκαμψης της Άρτας. Είδαμε τότε και τις μεγάλες δυνατότητες του δρόμου και τις αλλαγές που φέρνει. Κάτι που επιβεβαιώθηκε στη συνέχεια με την παράκαμψη του Αγρινίου. Να μπορείς να ταξιδέψεις γρήγορα και με ασφάλεια είναι το αυτονόητο ζητούμενο της εποχής.

Είδαμε επιπλέον, ότι αυτοί οι άξονες, αφήνουν εκτός του ταξιδιού πόλεις όπως η Άρτα ή το Αγρίνιο. Κι αυτό συνιστά μία μείζονα αλλαγή έστω κι αν έρχεται φυσιολογικά και δεν το καταλαβαίνουμε. Στη χώρα που οι δρόμοι περνούσαν και περνούν μέσα από χωριά για να έχει όφελος και η τοπική κοινωνία, η νέα κατάσταση συνιστά τομή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να δούμε τι θα γίνει και με την ανάπτυξη των πόλεων.

Γιατί είναι οι πόλεις που τροφοδοτούν την κυκλοφορία τέτοιων δρόμων. Κι αυτό έχει γίνει σαφές ήδη από την Εγνατία, η κατασκευή και η λειτουργία της οποίας μας έχει διδάξει πολλά όλα αυτά τα χρόνια. Η χάραξη της Εγνατίας για παράδειγμα πιο βόρεια όπως συζητούνταν, δεν θα είχε κανένα σχεδόν όφελος για τα Γιάννενα και τους κατοίκους τους. Ακόμα θα ψάχναμε να φτιάξουμε τον κάθετο άξονα.

Επίσης, γίνεται πια σαφές ότι τόσο μεγάλα οδικά έργα, δεν μπορούν πια να γίνουν μόνο από το κράτος. Δεν υπάρχουν πλέον διαθέσιμοι πόροι. Αυτό μπορούσε να γίνει τη δεκαετία του ’60 ή του ’70, αλλά και τότε ήταν δύσκολα τα οικονομικά για τη χώρα μας. Το σίγουρο είναι ότι σήμερα, τέτοια δίκτυα, σε όλη την Ευρώπη υποστηρίζονται από συνεργασίες με ιδιώτες.

Δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μακρινό μέλλον. Μπορεί όλα να πάνε καλύτερα και η Ελλάδα να αποκτήσει ένα αξιόπιστο οδικό δίκτυο που θα φέρει και την ανάπτυξη. Σίγουρα όμως για να υπάρχει μέλλον, πρέπει να έχει σχεδιαστεί σήμερα και κάπως να προετοιμαστεί. Κι όσο περνάνε τα χρόνια να μπορούμε να βάζουμε στο τραπέζι και τα όνειρά μας για ένα τρένο- κι ας γνωρίζουμε ότι ούτε μετά από 20 χρόνια δεν θα δούμε κάτι τέτοιο, με τα σημερινά δεδομένα.

Η γιορτή ως προσωπική υπόθεση

Όσο φτάνουμε κουρασμένοι στη γιορτή, τόσο μας προβληματίζει το νόημά της. Δεν είναι τυχαίο που ακούς από παντού, ότι τις μέρες αυτές «τις περάσαμε οικογενειακά» ή «ξεκουραστήκαμε». Είναι προφανώς η έλλειψη χρημάτων που δεν μας επιτρέπει στους περισσότερους να τις περάσουμε αλλιώς.

Είναι όμως και μία αναγνώριση ότι αυτό που μας λείπει περισσότερο, είναι η επαφή με τον άλλο ή και τον εαυτό μας. Και το «οικογενειακά» μην το δένουμε με την παλιά έννοια, που είχε και λίγο καθωσπρεπισμό και πολλά πρέπει γενικότερα. Οικογένεια σήμερα είναι ακόμα κι ένας μόνος του άνθρωπος με τη γάτα του. 
Αυτό που οι περισσότεροι εννοούν άλλωστε είναι ότι έχουν ανάγκη για χρόνο με τον εαυτό τους κι αυτό που οι ίδιοι θεωρούν περίγυρο, κύκλο φίλων και οικείων.

Η κλασική προσέγγιση για το «άγχος των γιορτών» αφορά και τους πολύ μόνους ανθρώπους που δεν έχουν καν έναν κύκλο γύρω τους ή νομίζουν ότι δεν μπορούν να έχουν. Είναι όσοι αυτές τις μέρες, που προβάλλεται πολύ το «οικογενειακό τραπέζι», νιώθουν περισσότερη ανασφάλεια για τον δικό τους τρόπο ζωής. Κι αυτοί όμως θα μπορούσαν απλώς να παρατηρήσουν ότι το κέντρο βάρους έχει μετατοπιστεί. Η μοναξιά-, που μπορεί να τη νιώθει κάποιος ανάμεσα και σε πολλούς πολλούς άλλους ανθρώπους-, είναι περισσότερο εκείνη η φάση της ζωής ενός ανθρώπου που νιώθει ότι έχουν σπάσει οι γέφυρες.

Γέφυρες όμως χτίζονται ανά πάσα στιγμή. Και μπορούν τελικά να κάνουν τη γιορτή, όχι «οικογενειακή» υπόθεση με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα, αλλά πιο προσωπική. Μας αφορά ο χρόνος και προσπαθούμε να συμβαδίσουμε μαζί του. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr