Θέλουμε να πιστεύουμε, ότι εκείνοι που χάρηκαν με την επίθεση στο Βερολίνο, έτσι γιατί την… πλήρωσαν οι γερμανοί, που τόσα μας έχουν προκαλέσει, είναι ελάχιστοι…

Και ίσως είναι οι ίδιοι ή έχουν το ίδιο λιγοστό μυαλό με εκείνους που αναρτούσαν τα εμετικά σχόλια για τον πρώην βουλευτή Πλεύρη, όσο αυτός χαροπάλευε στην Εντατική…

Μέχρι να καταλάβουν ότι άλλο είναι το κράτος και οι κυβερνήσεις και άλλο οι λαοί, πάει, πέταξε το πουλάκι…

Με αφορμή κάποιες υποθέσεις όπως του νεαρού αφγανού δολοφόνου στη Γερμανία, που είχε αποφυλακιστεί πρόωρα από τη χώρα μας, το περιστατικό της αυτοκτονίας μετά τους πυροβολισμούς με αστυνομικούς ενός 35χρονου στην πλ. Ομονοίας πριν 10 ημέρες και άλλες αποφυλακίσεις, έχουμε έναν έντονο προβληματισμό…

Ο οποίος δεν έχει να κάνει με το εάν οι ευνοϊκές διατάξεις του νόμου Παρσεκευόπουλου είναι υπερβολικά ευνοϊκές για τους κατάδικους…

Αλλά με το εάν είμαστε ώριμοι όντως, ως κοινωνία να μιλήσουμε για το τι σημαίνει σωφρονισμός, τι σημαίνει και με ποιον τρόπο επιτυγχάνεται η κοινωνική επανένταξη…

Και επίσης με το εάν αυτές οι παράμετροι πρέπει να αφορούν στο σύνολο των κρατουμένων, ανεξάρτητα από το έγκλημα, που έχουν διαπράξει και ανεξάρτητα από το πόσα χρόνια έχουν εκτίσει…

Δηλαδή, ο νεαρός που είχε σκοτώσει στα καλά καθούμενα μία υπάλληλο αρτοποιείου, πριν από 10 χρόνια, για να διαπράξει ληστεία μερικών δεκάδων ευρώ, που εξαφανίστηκε στη συνέχεια και όταν τον εντόπισαν οι αστυνομικοί, δε δίστασε να χρησιμοποιήσει και πάλι το όπλο του, για να σκοτώσει, δε μπορεί – λέμε εμείς – να παίρνει άδεια…

Ή τουλάχιστον να παίρνει άδεια με τόση ευκολία, χωρίς καμία βάσανο και να εμφανίζεται ξανά αποφασισμένος να κάνει ό,τι έκανε και πριν…

Και να κυκλοφορεί λίγα χρόνια μετά το έγκλημα, στην ίδια περιοχή, να περνά από το σημείο που έχει σκοτώσει, ερχόμενος ίσως αντιμέτωπος με συγγενικά πρόσωπα του θύματος…

Ή ο αφγανός, που βίασε και σκότωσε την κοπέλα στη Γερμανία, δε γίνεται να έχει αποφυλακιστεί τόσο γρήγορα και κυρίως χωρίς να έχει υπάρξει μία σαφής και ξεκάθαρη ψυχιατρική γνωμάτευση για το εάν είναι καλά στα μυαλά του…

Θέλουμε να πούμε, ότι εκτός από τους νόμους που δίνουν την ευκαιρία στους κρατούμενους να επανενταχθούν και πάλι στο κοινωνικό σύνολο, υπάρχουν και άλλες παράμετροι, που δε βλέπουμε να λαμβάνοντα σοβαρά υπόψιν…

Όπως είναι το είδος της εγκληματικής πράξης, η βιαιότητα, η μεταμέλεια ή μη, ο χρόνος που μεσολάβησε από το έγκλημα, η ψυχική κατάσταση και άλλα…

Αλλά πρέπει να γίνει και κάτι άλλο, που είναι η αποφυγή του ξεχειλώματος των ποινών, που επιβάλλουν τα δικαστήρια…

Ισόβια και παραμύθια… 25 χρόνια στη φυλακή, από τα οποία εκτίουν τα 3/5, μείον τους μήνες της προφυλάκισης, μείον το διάστημα της κοινωνικής εργασίας, μείον το διάστημα στις αγροτικές φυλακές, μείον για την άριστη διαγωγή, βάλτε τις άδειες στο ενδιάμεσο, με 8-10 χρονάκια «καθαρίζουν» ακόμη και οι εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου… Κάτι δε μας φαίνεται εντάξει…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ