Κρίσιμο ερώτημα η δημοκρατία

Υπάρχει ένα κρίσιμο πολιτικό ερώτημα στην καρδιά των προβλημάτων και των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε σήμερα και είναι αυτό της δημοκρατίας. Η δημοκρατία είναι μία τόσο χρησιμοποιημένη έννοια πια, που ίσως και να μην ανταποκρίνεται καν σε έναν ορισμό. 

Κι αυτό όχι μόνο γιατί στο όνομά της έχουν γίνει τα σοβαρότερα αντιδημοκρατικά εγκλήματα, αλλά και γιατί αλλάζουν τόσο πολύ τα πράγματα ώστε να πρέπει να ορίζονται ξανά από την αρχή οι βασικοί της πυλώνες. Δεν αλλάζει το κύριο, η εξουσία του δήμου, των πολιτών, αλλά το περιεχόμενο αυτών των εννοιών όπως η εξουσία, ο πολίτης, το κράτος.

Πολύ σημαντικό είναι το ζήτημα της αυτονομίας της πολιτικής. Της πολιτικής ως μέσο έκφρασης των κοινωνικών συσχετισμών και διαμόρφωσης της εξουσίας. Αυτό που βλέπουμε στην εποχή μας είναι ότι όλο το οικοδόμημα της δημοκρατίας μοιάζει σαν κέλυφος.

Από έξω όλα μοιάζουν φυσιολογικά. Ο πολίτης, τα κόμματα, οι εκλογές, το κοινοβούλιο, όλα φαίνεται ότι είναι στη θέση τους. Στην πράξη όμως, τελικά δεν λειτουργούν αρμονικά. Οι αποφάσεις για τις τύχες του κόσμου λαμβάνονται από μικρές ομάδες συμφερόντων, συχνά εντελώς αδιαφανή, ο πολίτης γίνεται καταναλωτής και όχι διαμορφωτής, ενώ οι κυβερνήσεις γίνονται όλο και πιο αδύναμες.

Το ερώτημα της δημοκρατίας σήμερα είναι από τα κορυφαία προβλήματα του κόσμου μας. Και το ότι δεν συζητούνται οι πιθανές απαντήσεις του, είναι ακριβώς η απόδειξη των αντιδημοκρατικών κατευθύνσεων που έχει πάρει η ζωή μας. 

Όλοι έχουμε ένα χόμπι

Μεγάλη ιστορία τα χόμπι. Υποτίθεται ότι είναι όσα ανώδυνα κάνουμε στον ελεύθερο χρόνο μας, στην πράξη όμως αποκαλύπτουν βαθύτερες πτυχές του εαυτού μας.

Δεν υπάρχει καλό ή κακό χόμπι, δεν τίθεται καν θέμα βαθμολόγησης.
Άλλος μαζεύει γραμματόσημα, άλλος περπατάει στο βουνό, άλλος αναζητά καλά σίριαλ στη μικρή οθόνη. Ο καθένας και η καθεμιά, επιλέγει αυτό που θέλει.
Μόνο που από ένα σημείο και πέρα, υπολογίζεται και το κόστος και η χρησιμοθηρία. 

Το κόστος επηρεάζει τις επιλογές μας. Δεν μπορούμε όλοι μας να κάνουμε συλλογή αυτοκινήτων, ούτε είναι εύκολο να αναζητήσεις έναν σπάνιο πίνακα ζωγραφικής. Από τη στιγμή που αρχίζεις και υπολογίζεις το κόστος τότε μπαίνεις και στο πεδίο του ανταγωνισμού και ρισκάρεις να χάσεις την αξία της χαράς.

Αν επιπλέον το χόμπι γίνεται μέσο κοινωνικής καταξίωσης ή ακόμα ακόμα και προσεδοφόρα ενασχόληση, τότε χάνει τον αρχικό του χαρακτήρα. Καλό είναι να αισθάνεσαι ότι κάνεις τη δουλειά σαν χόμπι, δεν παύει όμως να είναι δουλειά. Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr