Γιατί έχει σημασία η 
παραχώρηση προς τον Δήμο

Η είδηση για την παραχώρηση της έκτασης των παλιών στρατιωτικών φυλακών από το κράτος στον δήμο Ιωαννίνων, έχει ιδιαίτερη πολιτική βαρύτητα. Για να βρούμε κάτι ανάλογο θα πρέπει να πάμε στην περίπτωση του παλιού Ασύλου Ανιάτων. Και για να το καταλάβουμε καλύτερα ας σκεφτούμε τι θα σήμαινε να μην γινόταν η παραχώρηση- η περιπέτεια με το Πάρκο Πυρσινέλλα είναι νωπή. 

Μιλάμε για μία περιοχή 22 στρεμμάτων μέσα στην πόλη, μπροστά από τη λίμνη. Πιστεύει κανείς ότι μέσα στο κλίμα που έχει δημιουργηθεί τα τελευταία χρόνια, δεν θα εντόπιζε η αγορά, το «φιλέτο» αυτό; Εμείς όμως στην πόλη μας δεν χρειαζόμαστε ακόμα ένα εμπορικό κέντρο ή κάποια άλλη συναφή επιχείρηση. Υπάρχει πολύς χώρος για αυτού του είδους τις επενδύσεις σε άλλες περιοχές του λεκανοπεδίου.

Εμείς στα Γιάννενα χρειάζεται να βρούμε τη σύνδεσή μας με τη λίμνη, να ταυτίσουμε το μέτωπο της πόλης με ένα άνοιγμα στον μοναδικής αξίας βιότοπο και οικοσύστημα της Παμβώτιδας. Γιατί τώρα πια το ξέρουμε: Ακόμα κι ένας ταπεινός πεζόδρομος ή ποδηλατόδρομος γύρω από τη λίμνη, θα άλλαζε τη σχέση μας με το φυσικό περιβάλλον. Αρκεί μία βόλτα στον ήδη λειτουργούντα ποδηλατόδρομο.

Στον προηγμένο δε κόσμο, όπως αρέσκονται να αποκαλούν πολλοί άλλες χώρες, όλη αυτή η κοινόχρηστη έκταση από το Πέραμα ως την Ανατολή, αλλά ακόμα κι όλος ο γύρος της λίμνης θα είχε γίνει ένα από τα πιο δυνατά σημεία της πόλης μας, ένα πραγματικό κέντρο αναψυχής, πολιτισμού, αθλητισμού. 

Αποδεικνύεται πάντως ότι όταν υπάρχει η βάση, όπως ο σχεδιασμός του Δήμου και υπάρχει και μία κυβέρνηση που έχει βούληση και ένα κάποιο σχέδιο, μπορεί να βρεθούν λύσεις. Ακόμα και στο δυσμενές πεδίο που δημιουργούν οι αγοραίες λογικές- αυτές ακριβώς που έχουν καταστρέψει πολλές περιοχές της Αττικής για παράδειγμα. 
Από ‘κεί και πέρα είναι υπόθεση και της τοπικής κοινωνίας και των φορέων της να δρομολογήσουν γόνιμες λύσεις και να προωθήσουν σχέδια μίας ήπιας, βιώσιμης, πράσινης ανάπτυξης. 

Εικόνες και ήχοι σε μικρές οθόνες

Να πω και τη μαύρη αλήθεια, δεν μπορώ να δω άνετα ταινίες στον υπολογιστή ή να ακούσω μουσική. Και δεν με δελεάζει η εικόνα να είμαι σκυμμένος στο λάπτοπ στον καναπέ στον λίγο χρόνο που έχω έτσι κι αλλιώς διαθέσιμο. Είμαι άλλωστε σε ηλικία που φλερτάρω περισσότερο με το αυχενικό σύνδρομο παρά με τις πρωταγωνίστριες των ταινιών. 

Λέω για τους εναλλακτικούς τρόπους πρόσβασης που έχουμε πλέον στο θέαμα και τον πολιτισμό που όχι μόνο πολυδιαφημίζονται, αλλά επηρεάζουν πια και το ίδιο το περιεχόμενο των καλλιτεχνικών έργων και ακόμα πιο καθοριστικά τη διανομή τους. Ο σκηνοθέτης υπολογίζει πια ότι το νεανικό κοινό βλέπει ταινίες σε μικρές οθόνες κατά μόνας κι ίσως να συνθέτει και πλάνα και με τη σκέψη στις λίγες ίντσες της (πολύ) μικρής οθόνης.

Αλλά αφήστε με πια με τη δήθεν ευκολία να δω στο κινητό μια ταινία. Ποια ευκολία είναι να σου βγαίνουν τα μάτια; Από το κινητό καμιά είδηση να δεις το πολύ, όπως το πώς έδωσαν την πρώτη κίτρινη κάρτα προχτές στον Λίλα με τον Ολυμπιακό. Άλλο οι ειδήσεις στις μικρές οθόνες κι άλλο το σινεμά.

Κι όσο για τη μουσική, προφανώς είναι καλύτερα τώρα που διαμοιράζεται μέσα από τόσες συσκευές. Αυτό αυξάνει την πρόσβαση, μας κάνες όλους συμμέτοχους. Ας αναγνωρίσουμε όμως ότι υπάρχει και η πολύτιμη εμπειρία του ήχου που διαχέεται περήφανος στο χώρο, σε τέτοια μεγέθη που ουδέποτε θα καταλάβουμε από τα ακουστικά.
Αυτά κι ελπίζω να μην ακούγομαι σαν Νεάτερνταλ της δεκαετίας του ’80.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr