Από πού εξαρτάται το καλό σενάριο της εξόδου από τα μνημόνια

Το ζήτημα της διευθέτησης του χρέους έρχεται στο επίκεντρο των εξελίξεων. Όχι τόσο εκείνη η πλευρά που ονομάζουμε «κούρεμα», όσο η ελάφρυνση των βαρών που έχει η χώρα σε πληρωμές τα επόμενα χρόνια. Για να έχουμε μια εικόνα των μεγεθών, αρκεί να σημειώσουμε ότι η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει τα 2021 πάνω από 20 δισ. για τις υποχρεώσεις της. Αυτό δεν μπορεί να υλοποιηθεί. Απλό είναι.

Η είσοδος στο σύστημα της ποσοτικής χαλάρωσης ή η σταθεροποίηση των επιτοκίων, είναι μέτρα που θα μπορούσαμε να τα δούμε τους επόμενους μήνες. Υπάρχει και μία αισιοδοξία ότι αυτό το βραχυπρόθεσμο πλαίσιο θα είναι πιο ικανοποιητικό από όσο αναμένεται. Μακάρι, όμως το δύσκολο είναι το μεσοπρόθεσμο, όσα θα πρέπει να γίνουν μετά το 2018. Κι εκεί είναι που επικρατεί θολούρα.

Η άποψη, ότι όλα αυτά μπορούν να συζητηθούν αργότερα, είναι πολιτικά λάθος. Το λένε και κάποιοι από την αντιπολίτευση νομίζοντας ότι ο χρόνος θα τους βρει σε πιο ευνοϊκή θέση για να παρουσιάσουν εκείνοι μία λύση. Όμως, αντιθέτως σήμερα είναι η ευνοϊκή συγκυρία που επιτρέπει συμφωνίες για το μέλλον. Τώρα, τους επόμενους μήνες, μπορεί να κλείσει η μεγάλη ιστορία που άνοιξε το 2010 με τα μνημόνια. Γιατί έχει παγιωθεί ένας πολιτικός συσχετισμός δυνάμεων στην Ευρώπη, γιατί έχουν εξαχθεί κάποια συμπεράσματα για το έγινε με τα προγράμματα, γιατί όλοι ξέρουν ή μοιάζουν να ξέρουν τι έγινε. 

Φυσικά, και το 2018, η συγκυρία θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη. Αλλά δεν παίζουμε πόκερ κι ας το μπερδεύουν κάποιοι με τη θεωρία των παιγνίων. Άνετα θα μπορούσε να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα.
Κι ας λάβουμε υπόψη και την παράμετρο των κοινωνικών αντοχών. Όσα έχουν γίνει από την εφαρμογή των μνημονίων, έχουν εξαντλήσει την κοινωνία. Και τα πράγματα θα χειροτερέψουν ακόμα κι αν έρθει η πολυπόθητη ανάπτυξη. Γιατί καμιά κοινωνία δεν μπορεί να πάρει τα πάνω της από ένα τέτοιο σοκ σαν αυτό που βιώνει η Ελλάδα, μέσα σε λίγες μέρες. Θα αντέξει η ελληνική κοινωνία ως το 2018;

Ακόμα δεν χωράμε πουθενά

Να πούμε και μια μπαλάντα μαζί, είπε ο Γιάννης Αγγελάκας, το Σάββατο το βράδυ στα Γιάννενα σε ένα θερμό κοινό που δεν σταμάτησε να του φωνάζει ότι «είναι ωραία στον παράδεισο». Και είπαν την «ταξιδιάρα ψυχή»,  ή καλύτερα την είπε μόνος του ο κόσμος. Κι έτσι λύθηκε και το πρόβλημα με τις Τρύπες στις συναυλίες του.

Όταν έκανε την αλλαγή στο ύφος του και στις νέες του διαδρομές στη μουσική, ο Αγγελάκας κι άφησε πίσω του το σπουδαίο συγκρότημα, πολλά νέα παιδιά του ζητούσαν επίμονα στις συναυλίες να παίξει «κάτι από το Τρύπες». Πέρασε ο καιρός, έγραψε κι έπαιξε πολλά νέα τραγούδια και μουσικές που τα ξέρουν νεράκι πια οι φίλοι του, και τώρα μπορούν μαζί να πουν όντως και μερικά παλιά τραγούδια.

Κι έχει ενδιαφέρον που ακόμα και σήμερα μπορεί να δονήσει  μια αίθουσα μια «ταξιδιάρα ψυχή» που αλλού έμοιαζε να ταξιδεύει το ’80 κι αλλού σήμερα, αλλά φαίνεται να συναντά πάντα το ίδιο ερώτημα: Πού χωράνε όλα αυτά τα παιδιά, πού χωράμε όλοι μας σε τούτον τον άξενο κόσμο;

Ο Γιάννης Αγγελάκας είναι η φωνή παραπάνω από μιας γενιάς νέων, ανθρώπων που μεγαλώνουν μαζί του και συμβιώνουν πια στην ίδια αίθουσα, εμείς οι παλιότεροι πίσω πίσω, οι πολύ νεότεροι μπροστά με σηκωμένες τις γροθιές. Κι οι μουσικές του βρίσκουν διαρκώς τους δρόμους να περνάνε μέσα από τα ποτάμια όλων μας.
Κι αν γίνονται στις μέρες μας πιο «σκληρές» και πιο «δυνατές» είναι προφανώς γιατί μας φαίνεται πολύ πιο σκληρός κι ο κόσμος όταν κλείνουν τα φώτα και βγαίνουμε έξω στο κρύο. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr