Στόχος η ταχύτητα, ερώτημα το πρόσημο

Κινούνται σε λάθος κατεύθυνση όσοι πιστεύουν ότι ο ανασχηματισμός της Παρασκευής ήταν ανώδυνος και αδιάφορος. Ήδη πολλοί έγκριτοι αναλυτές αναδεικνύουν τις πτυχές των αλλαγών που επέρχονται ενώ αρκεί κάποιος να διαβάσει τη δήλωση του πρώην πια υπουργού Παιδείας Νίκου Φίλη για να φανεί ότι σαφώς και υπήρξαν αλλαγές και επιπτώσεις.

Αυτό που κυρίως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ότι αναλαμβάνει πλέον όλη την ευθύνη. Δεν μοίρασε την τράπουλα, δεν κοίταξε τις ισορροπίες,- όσο τουλάχιστον μπορούσε- αλλά έστειλε μήνυμα ότι γι’ αυτόν προέχει η υπογραφή της δεύτερης αξιολόγησης και η προώθηση του προγράμματος. Γι’ αυτό και έμειναν υπουργοί ή ήρθαν εκείνοι που είναι πεπεισμένη ότι η καλύτερη επιλογή σε αυτή τη φάση είναι να υλοποιηθεί το μνημόνιο.

Έξω από την κυβέρνηση μένει στην ουσία η εσωκομματική αντιπολίτευση, οι επώνυμοι πασοκογενείς, αλλά και οι επίδοξοι της «διεύρυνσης» που πολύ συζητιόταν ότι έχουν έτοιμη την καρέκλα. Οι προβλέψεις στη συγκεκριμένη υπόθεση αποδείχτηκαν λάθος. Ο Τσίπρας αποφάσισε να φτιάξει μια κυβέρνηση που να μην γκρινιάζει και να μην καθυστερεί με εσωτερικές, υπαρξιακές αναρωτήσεις.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι εκεί κι ας λένε οι δημοσιολογούντες. Το πρόβλημα της κυβέρνησης παραμένει το πρόσημο της πολιτικής της. Τι είναι αυτό που κάνει και θέλει να κάνει; Είναι μια απλή διαχείριση των υποχρεώσεων που έχουν υπογραφεί, υπάρχει κάποιο σχέδιο για τη μετά- μνημόνιο εποχή, είναι αριστερή, δεξιά, κεντρώα;
Τέτοια ερωτήματα δεν βρίσκουν απάντηση σε αυτόν τον ανασχηματισμό.

Περισσότερο μοιάζει με μία ρεαλιστική γείωση στην εξουσία. Μένει κενό όμως το περιεχόμενο των πολιτικών. Αν η προτεραιότητα είναι η γρήγορη διεκπεραίωση της β’ αξιολόγησης, μήπως πρέπει να ανησυχούμε για το τι μέτρα θα έρθουν; Η ανάγκη για ταχύτητα μπορεί να σημαίνει πολύ μεγάλη επιβάρυνση του κόσμου της εργασίας για παράδειγμα. Εργασία που σε βαθμό με την ευρεία φτωχοποίηση μπορεί να φέρει και μεγάλη δυσαρέσκεια ή ακόμα ακόμα και τυφλές, έντονες κοινωνικές αναταράξεις. Το έχουν αυτό άραγε υπόψη όσοι ποντάρουν τόσο άνετα στον τεχνοκρατισμό και την ουδετερότητα, όταν διαπραγματεύονται με τους θεσμούς;

Οι προσδοκίες της Παρασκευής

Η προσμονή της Παρασκευής δεν ικανοποιείται το σαββατοκύριακο που ακολουθεί, και η Δευτέρα έρχεται να μας εκδικηθεί που τολμήσαμε να ελπίσουμε σε ένα διήμερο με λιγότερο βάρος. Αυτές τις Δευτέρες τις ξέρουμε πια καλά όλοι μας αυτά τα χρόνια.

Θα μπορούσαμε βέβαια να μειώσουμε κι εμείς τις προσδοκίες ώστε να μας φαίνεται λιγότερο επώδυνη η αναστολή τους. Αλλά άνθρωποι είμαστε, φτιαγμένοι από τα ευγενή υλικά των ονείρων και της ματαιοπονίας. Κι ούτε έχει νόημα να επαναχαράξουμε τους σχεδιασμούς μας, αφού η γείωση θα είναι σκληρή έτσι κι αλλιώς.

Τα σαββατοκύριακα μας δοκιμάζει η βεβαιότητα ότι ο εργασιακός χρόνος, ο δεσμευμένος χρόνος στις υποχρεώσεις τρίτων για να κερδηθεί το στοίχημα του βιοπορισμού, είναι πολύ πιο παρών από τις ελπίδες μας για περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Οι ζωές μας πια είναι ευάλωτες, ορθάνοιχτες, στον χρόνο των άλλων, στις αλλότριες υποχρεώσεις, στην επέκταση των αγοραίων σχέσεων. Είμαστε πλέον οι φορείς μιας άλλης πραγματικότητας, εκείνης που επιβάλλει να εργαζόμαστε για πάντα, χωρίς να εξασφαλίζουμε καμία σχόλη και χαρά. Είμαστε ο χαμένος χρόνος μας. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr