Υπάρχουν 
περιθώρια για restart;

Κάθε ανασχηματισμός γίνεται πάνω στην παραδοχή ότι δεν τραβάει η ομάδα κατά το κοινώς λεγόμενο. Κι έχει πολλές ποδοσφαιρικές ομοιότητες, από την αξιοποίηση του «πάγκου» μέχρι τις μετεγγραφές από άλλους χώρους. Και η ελπίδα είναι ότι θα δώσει ώθηση στην ομάδα, και θα ανέβει θέσεις στη βαθμολογία, κερδίζοντας και το χειροκρότημα των θεατών.

Υπάρχει περιθώριο για την κυβέρνηση να αλλάξει τη ροή; Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν πολύ μικρή απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ και μεγάλη διαφορά από τη ΝΔ. Ανεξάρτητα του πώς διαβάζει κανείς τα επιμέρους στοιχεία των δημοσκοπήσεων, η τάση αυτή είναι κυρίαρχη και δεν αλλάζει με ευχολόγια τύπου «έχουν πέσει έξω πολλές φορές οι εταιρίες δημοσκοπήσεων». Αλλά και η εμπειρία λέει, ότι μέσα στην κοινωνία, είναι μικρή η απήχηση της κυβέρνησης.

Υπάρχουν δύο λόγοι που πολύς κόσμος κρατάει πλέον αποστάσεις. Ο πρώτος είναι ότι όσα βιώνει, δεν έχουν κανένα αποτύπωμα στην κυβερνητική πολιτική. Πολλές φορές οι υπουργοί μοιάζει να κινούνται σε ένα παράλληλο σύμπαν και να ασχολούνται με θέματα που δεν έχουν καμία σχέση με όσα ζουν οι πολίτες. Ο δεύτερος είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα τη στάση της απέναντι στο μνημόνιο. Είναι άλλο να λες ότι σου επιβλήθηκε και τι να κάνεις, θα το υποστηρίξεις για να περάσεις στην επόμενη φάση, κι άλλο να υπόσχεσαι έξοδο από την τούνελ και παράλληλα προγράμματα.

Μία επανεκκίνηση της κυβέρνησης θα σημαίνει ότι θα ξεκαθαρίσει και το πεδίο. Ο πρωθυπουργός πρέπει να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας. Να αναφερθεί στα πεδία που δεν έχει δυνατότητες παρέμβασης, σε εκείνα που έχει δυνατότητες παρέμβασης και στους στόχους που πιθανά να αλλάξουν δυνατότητες και δεδομένα.

Η Ελλάδα δεν θα μπορέσει, χωρίς να «πληγωθεί»  βαθιά, μετά το 2018 να αποπληρώσει χρέος και τόκους των δανείων σύμφωνα με τις σημερινές προβλέψεις. Όποιος δεν το βλέπει αυτό εθελοτυφλεί. Αν υπάρχει πιθανότητα άσκησης επιπλέον πολιτικών πέρα από το μνημόνιο, υπέρ των χειμαζόμενων κοινωνικών ομάδων, αυτή θα έρθει μόνο από την ελάφρυνση των υποχρεώσεων της χώρας την επόμενη δεκαετία και με δεδομένη την υλοποίηση του μνημονίου του 2015 τα δύο επόμενα χρόνια.
Ας τα έχουν υπόψη αυτά όσοι κυβερνάνε κι όσοι θέλουν να κυβερνήσουν- που είμαστε σίγουροι ότι τα έχουν. 

Ταξίδια χωρίς να βγαίνουμε από το πλαίσιο

Μαθημένοι ίσως κι από τα πρόσφατα χρόνια της ευημερίας αποφεύγουμε να ταξιδεύουμε μακριά και έξω από τους γνωστούς «προορισμούς». Βλέπουμε το ταξίδι περισσότερο σαν ένα στοίχημα επιτυχίας, μια επίδειξη ανωτερότητας. Πολλές φορές το κάνουμε ασυνείδητα. Ανεβάζουμε ωραίες φωτογραφίες από επώνυμα μνημεία και υπονοούμε ότι έχουμε και τη γνώση και την οικονομική ευχέρεια να είμαστε εκεί που «πρέπει» να είμαστε.

Και θα έχετε προσέξει κι εκείνο το σημείο συνομιλίας στην οποία εσύ εξηγείς πού πήγες και τι έκανες κι ο συνομιλητής σου, σου υποδεικνύει που δεν πήγες και τι έχασες από όσα μόνο εκείνος γνωρίζει. Σαν να είναι το ταξίδι τελικά μια σειρά από «υποχρεώσεις» που αν υλοποιηθούν θα δομήσουν κι ένα ορθό πρότυπο.

Από τη σκοπιά του ότι ο καθένας κάνει ό,τι επιθυμεί, δεν υπάρχει πρόβλημα με τα ταξίδια κανενός. Ταξίδι όμως δεν είναι η επανάληψη ενός διαφημιστικού τρέιλερ, δεν είναι να βγάλουμε φωτογραφία εκεί που έχουν βγάλει εκατομμύρια άλλοι πριν από εμάς. Ταξίδι είναι εκεί που υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να συνδεθείς με τον τόπο, να συνδιαμορφώσεις μία νέα εμπειρία- κι ας βγάλεις στο τέλος την ίδια φωτογραφία με  των άλλων. Προφανώς όλοι στην ίδια Ακρόπολη ανεβαίνουμε όταν πάμε στην Αθήνα, αλλά για τον καθένα μας είναι και μία διαφορετική ακρόπολη. Κι αν υπάρχει κάτι να διηγηθείς είναι ακριβώς τι είναι για σένα ο τόπος που πήγες.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως σπάνια βγαίνουμε πια εκτός δρόμου. Τίποτα τυχαίο δεν χωράει στο πλαίσιο του ταξιδιού μας, κανένας «άσημος» προορισμός δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στον διάσημο που όλοι μας γνωρίζουμε. Τελικά, ταξιδεύουμε χωρίς να πάμε και πολύ μακριά. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr