Γιατί είμαστε τόσο ακίνητοι

Η κοινωνία κινείται δεν υπάρχει αμφιβολία. Γι’ αυτό και όροι όπως «κοινωνία» ή «λαός» ποτέ δεν εκπροσωπούν και τις πραγματικές διαστάσεις των κοινωνικών φαινομένων. Κάτω από τέτοιες έννοιες κρύβονται αντιθέσεις, δράσεις, συμφωνίες, συμφέροντα, επιθυμίες, όλα αυτά δηλαδή που συναποτελούν με πολλά άλλα μαζί τις ανθρώπινες κοινωνίες.

Εδώ στον προηγμένο μας κόσμο πιστεύουμε ότι μόνο εμείς σε όλον τον πλανήτη σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε και ζούμε όπως ζούμε. Γι’ αυτό και συμπεραίνουμε ότι δικαιούμαστε κιόλας να ορίζουμε τις ζωές σε όλον τον πλανήτη. Αν τύχει να ταξιδέψουμε λίγο παραέξω ή μελετήσουμε τι συμβαίνει σε περιοχές έξω από την Ευρώπη ή τη Δύση, αντιλαμβανόμαστε ότι κι εκεί οι άνθρωποι ονειρεύονται και αγωνίζονται για μία καλύτερη ζωή, ότι έχουν στόχους για τα παιδιά τους, ότι παλεύουν για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής τους.

Καταλαβαίνουμε συνεπώς ότι όχι μόνο η ιστορία δεν τελειώνει ποτέ, αλλά αντίθετα ότι κυριολεκτικά «βράζει ο τόπος» και οι άνθρωποι κινούνται διαρκώς. 
Γιατί όμως τότε η ελληνική κοινωνία μοιάζει κατά περιόδους ακίνητη; Γιατί μοιάζει τόσο παθητική;

Ένα θέμα είναι το «μούδιασμα». Συνέβησαν τόσα πολλά, όλα αυτά τα χρόνια. Είναι σαν να έχει γυρίσει ο κόσμος ανάποδα. Και δεν είναι όλοι στην ίδια ταχύτητα, αφού άλλος επλήγη το 2010, άλλος το 2012 κι άλλης προχτές.

Αλλά είναι κι ότι είμαστε ξέμαθοι στην αυτοοργάνωση. Τα περιμέναμε όλα από άλλους. Από το κράτος, τις υπηρεσίες, τα συνδικάτα. Σήμερα είμαστε εμείς που καλούμαστε να δράσουμε. Πρέπει και να κινηθούμε και να βρούμε και προς τα πού θα κινηθούμε;

Το ραδιόφωνο που αντιστέκεται

Ευτυχώς που υπάρχουν ακόμα ραδιοφωνικοί σταθμοί που είναι ακόμα στην ίδια συχνότητα. Είναι παρήγορο να ακούς έστω ένα γνώριμο σήμα. Δυστυχώς έχουν αλλάξει τα πρόσωπα πίσω από τις μουσικές και τα λόγια. Γιατί αλλάζουν άραγε τους ανθρώπους; Ακόμα κι αν μειώνονται τα έσοδα ενός σταθμού, δεν πρόκειται να σωθεί χωρίς ανθρώπους.

Η κρίση χτύπησε πολύ το ραδιόφωνο. Την ενημέρωση περισσότερο, αλλά και την ψυχαγωγία αφού επιλέχτηκε το μοντέλο των play list. Τώρα τελευταία υπάρχει πάλι μία τάση για επιστροφή στον επώνυμο παραγωγό και δημοσιογράφο, ίσως γιατί και το πολύ απρόσωπο μοιάζει ψυχρό και απόμακρο.

Είμαστε μακριά όμως από το παλιό ραδιόφωνο. Το οποίο παρά την κρίση, ακόμα ακούγεται. Στα αυτοκίνητα πολύ, σε καφενεία, σε χώρους δουλειές, τα βράδια στο σπίτι, μέσω των υπολογιστών όλο και περισσότερο. Το ραδιόφωνο είναι οι άνθρωποι πίσω από τα μικρόφωνα και μπροστά από τους δέκτες. Κι αυτή είναι μία ωραία σχέση που αντιστέκεται ακόμα. Ας κάνουμε κάτι κι εμείς να τη στηρίξουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr