Ο δημόσιος χώρος είναι ανάγκη

Μέχρι πριν  από όχι και πολλά χρόνια, οι παιδικές χαρές ήταν δυσεύρετες. Τη δεκαετία του ’70 και αρχές του ’80 παίζαμε σε αλάνες και κενούς χώρους. Δεν ήταν άσχημα, το αντίθετο. Δεν ήταν όμως για όλα τα παιδιά. Τα πολύ μικρά παιδιά δεν είχαν χώρους και για τα λίγο μεγαλύτερα δεν ήταν και η πιο ασφαλής επιλογή να πηδάνε τους τοίχους και τα κάγκελα για να βρεθούν σε μία αυλή σχολείου, ας πούμε.

Βαθμιαία, η εμπέδωση του αστικού τρόπου ζωής, το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τα παιδιά και οι ανάγκες ψυχαγωγίας της οικογένειας, έφεραν αυτό που ονομάζεται «παιδικές χαρές». Αν ρωτούσαμε όμως κάποιον ακόμα και το ’90 τι σημαίνει πιστοποίηση δεν θα το γνώριζε. Τότε και υπό το πλαίσιο των ευρωπαϊκών οδηγιών, άρχισε να διαδίδεται η ανάγκη πιστοποίησης που γρήγορα έγινε και υποχρέωση.

Η πιστοποίηση των παιδικών χαρών που ξεκινάει ο Δήμος Ιωαννιτών δεν είναι παρά η τυπική θέσπιση μιας πραγματικότητας: Η ύπαρξη δηλαδή ενός χώρου λειτουργικού και ασφαλούς. Ακριβώς επειδή ενδιαφέρει πολύ τις κοινωνίες σήμερα, η ποιότητα και η ασφάλεια, θεσπίστηκαν αυτοί οι κανόνες. Και καλώς θεσπίστηκαν.

Το πρόβλημα είναι η έλλειψη πόρων. Κι ακόμα περισσότερο η έλλειψη δημοσίων χώρων. Γιατί τελικά είναι η ένταξη μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο ενός δημόσιου χώρου που κινητοποιεί τις αρχές και την Πολιτεία ώστε να θεσπίσει κανόνες. Κι εκεί είναι που πάσχουμε ως κοινωνία και όχι στην έλλειψη πόρων. 

Πρέπει να αποφασίσουμε πρώτα από όλα να αξιοποιήσουμε και να αναβαθμίσουμε τους δημόσιους χώρους, όχι γιατί το λέει κάποιος νόμος, αλλά γιατί το έχουμε ανάγκη. Όταν αναγνωρίσουμε την ανάγκη θα μπορέσουμε να κάνουμε κι όλα τα βήματα που πρέπει να κάνουμε. Γι’ αυτό και καλοδεχούμενη η πρωτοβουλία του Δήμου να αναβαθμίσει 50 παιδικές χαρές. Σημαίνει ότι αναγνωρίζει πρωτίστως την ανάγκη αναβάθμισης των δημόσιων αυτών χώρων. 

Να ανταποκρινόμαστε στις απαιτήσεις

Μιλάμε πολύ λιγότερο για τους πρόσφυγες όσο περνάει ο καιρός. Καλό είναι αυτό. Ίσως χρειάζεται να τους αφήσουμε στην ησυχία τους. Βοήθησε κι ότι κάπως άρχισαν να σταθεροποιούνται οι συνθήκες διαβίωσής τους.

Αυτό που δεν πρέπει να σταματήσουμε να συζητάμε είναι οι ευθύνες των κρατών για τους πρόσφυγες. Εκεί δεν πρέπει να σιωπούμε. Γιατί έτσι μαθαίνουμε να αναγνωρίζουμε κι εμείς τις ευθύνες μας. Δεν αρκεί να λέμε ότι φταίει η Τουρκία ή ο εμφύλιος στη Συρία, όταν ο πρόσφυγας είναι στην πόρτα μας.

Μπορεί να μην χρειάζεται και πολύ συναισθηματική εμπλοκή, όσο κι αν η θέα ενός παιδιού που έχει ανάγκη, δεν μπορεί να αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το μυαλό μας χρειάζεται να κινητοποιούμε σε τέτοιες καταστάσεις,. Στα δύσκολα η γνώση και η εξυπνάδα είναι τα όπλα μας.

Με τους πρόσφυγες μάθαμε κι εμείς πολλά για τον εαυτό μας, Μάθαμε να είμαστε πιο ανοιχτοί, αλλά κυρίως να βρίσκουμε λύσεις. Στις μέρες μας το ζήτημα είναι να μπορούμε να ανταποκριθούμε στους καιρούς μας. Και μπορούμε όντως να το κάνουμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr