Πώς μετατράπηκε σε κεντρικό πολιτικό το θέμα των αδειών

Με τόσα θέματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία είναι παράδοξο που έχουν γίνει μείζον θέμα οι τηλεοπτικές άδειες. Είναι ένα θέμα που έχει έρθει στο επίκεντρο της πολιτικής πραγματικότητας και μονοπωλεί σε ασφυκτικό βαθμό το ενδιαφέρον της ειδησεογραφίας. Βέβαια από την άλλη πλευρά, είναι αξιοπρόσεκτο, ότι από την εμπειρία μας, οι περισσότεροι δεν βρίσκουμε στην καθημερινότητά μας το θέμα των καναλιών. Έχουμε άλλα σημαντικότερα να συζητήσουμε. Υπό κάποια έννοια και τηρουμένων των αναλογιών, ας θυμηθούμε το θέμα των ταυτοτήτων, όταν οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν γιατί γινόταν θέμα, στην κεντρική σκηνή όμως έμπαινε ως κύριο. 

Προφανώς και γύρω από τις άδειες παίζεται ένα παιχνίδι εξουσίας. Είναι από τη μία μεριά η κυβέρνηση και από την άλλη η αντιπολίτευση. Ως τέτοιο θέμα συνεπώς, δεν μπορούμε και να το παρακάμψουμε, να πούμε ότι δεν αφορά την κοινωνία και να πάμε παρακάτω. Και το 1989 υπήρχαν μείζονα κοινωνικά προβλήματα, αλλά το θέμα του Κοσκωτά και της διαφθοράς κατέληξε να επηρεάζει το πολιτικό σύστημα. Αλλά, αφού αναφέραμε και το ’89, ας θυμηθούμε ότι συνέβησαν πολλά, όμως κανείς πολιτικός χώρος δεν «εξαφανίστηκε», και μέσα σε τρία χρόνια έγιναν πολλές ανατροπές. Ποιος «κέρδισε» άραγε από το 1989 ως το 1993;

Όταν υπάρχει τέτοια πόλωση, είναι δύσκολο να πιάσεις το νήμα από την αρχή. Και να θέλουμε να ασχοληθούμε με τις άδειες των καναλιών, είναι δύσκολο πλέον να βρούμε το σημείο μηδέν αυτής της υπόθεσης. Ακόμα πιο δύσκολο είναι να διαμορφώσουμε μια ολοκληρωμένη άποψη για τα μέσα ενημέρωσης στη χώρα μας και ειδικά τη λειτουργία των τηλεοπτικών καναλιών. 

Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι δεδομένες. Επικέντρωσε όλη τη συζήτηση στον πλειοδοτικό διαγωνισμό τον οποίο και ανέλαβε μόνη της να προχωρήσει. Η αντιπολίτευση από τη μεριά της, κυρίως η ΝΔ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ, αρνήθηκαν εξ αρχής να προχωρήσουν σε μία συνολική εναλλακτική πορεία, αποδεχόμενοι όσα ίσχυαν τα προηγούμενα χρόνια.

Σήμερα, διαφαίνεται μία συμφωνία έστω κάτω από τόνους διαφωνιών, για την ανάγκη θεσμοποίησης κανόνων στην αδειοδότηση των καναλιών που να εξασφαλίζουν το δημόσιο συμφέρον. Πάνω σε αυτή τη συμφωνία, στην υποχρέωση και την ανάγκη δηλαδή να εκδοθούν μόνιμες άδειες, θα μπορούσε ίσως να χτιστεί μία διέξοδος. Φαίνεται όμως ότι το πολιτικό διακύβευμα για υπερίσχυση έναντι του αντιπάλου, δεν έχει ολοκληρωθεί και θα δούμε κι άλλα επεισόδια. 

Βαθαίνοντας στην εμπειρία των Ιωαννίνων

Επεκτείνοντας ένα πρόσφατο σημείωμα, το ερώτημα μετά από τόσο επιτυχημένα για την τουριστική μας αγορά, τριήμερα, είναι τι πρέπει να κάνουμε ώστε να αυξήσουμε το ρεύμα επισκεπτών προς την περιοχή μας και παράλληλα να αυξήσουμε και τα έσοδα. Είναι δύσκολο ερώτημα και σίγουρα αφορά και τους ειδικούς του τουρισμού που γνωρίζουν πώς ανεβαίνει επίπεδο μια περιοχή που έχει ήδη παγιώσει μία θέση.

Με το μάτι του ντόπιου μοιάζει να έχουν γίνει όλα όσα θα μπορούσαν να γίνουν. Ο Δήμος έχει προχωρήσει την τελευταία δεκαετία σε μεγάλες παρεμβάσεις, οι αρχαιολογικές υπηρεσίες έχουν κάνει μεγάλο έργο, ιδιώτες επενδυτές έχουν ανεβάσει πολύ το επίπεδο στη φιλοξενία, την εστίαση, τις υπηρεσίες. Από μια σκοπιά και να το διατηρήσουμε τα κεκτημένα είναι μία σοβαρή πολιτική, γιατί δεν είναι και τόσο απλό όσο νομίζουμε με τον ανταγωνισμό που υπάρχει. 

Αυτό που φαίνεται να χρειάζεται είναι να βαθύνει η εμπειρία του επισκέπτη. Όποιος έρχεται στην πόλη, να μπορεί με ευκολία να πάει πολύ μακρύτερα στην αισθητική, την ιστορία, τον πολιτισμό από όσο σήμερα. Να μπορεί με το πού πατάει το πόδι του στο Μώλο ας πούμε, ακόμα κι αν έχει μία μόνο ώρα στη διάθεσή του, να αντιλαμβάνεται τι είναι αυτή η πόλη πίσω από αυτό που βλέπει.

Εκείνος που μετατρέπει την επίσκεψη σε εμπειρία, είναι κι αυτός που θα διαφημίσει την πόλη μας και θα νιώσει την ανάγκη να επιστρέψει για να ζήσει όσα δεν πρόλαβε, αλλά είχε την ευκαιρία να ανιχνεύσει. Και μπορεί κάτι τέτοιο να ακούγεται ωραίο, ίσως και εύκολο, στην πράξη όμως είναι πολύ δύσκολο. Ακριβώς γιατί είναι δύσκολο και για όσους ζούμε στην πόλη. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr