Το άνοιγμα με τον νέο δρόμο

Η ανακοίνωση της νέας οδού από την Ιόνια Οδό προς τα Τζουμέρκα, είναι το πρώτο απτό παράδειγμα για τα οφέλη που μπορεί να έχει αυτός ο τόπος από τον μεγάλο οδικό άξονα που οδεύει προς ολοκλήρωση. Και λέμε οφέλη, πέραν των προφανών γιατί η Ιόνια είναι από μόνη της ένα ανεπανάληπτο όφελος. Τώρα καταλαβαίνουμε και τους άλλους τρόπους με την οποία μπορούμε να την αξιοποιήσουμε κι ένας τέτοιος είναι η προσβασιμότητα προς περιοχές που μέχρι τώρα έμοιαζαν και ήταν απομονωμένες. 

Για την έννοια της γεωγραφίας και τη σχέση της με τις ανθρώπινες ανάγκες θα σημειώσω από τις προσωπικές μνήμες, ότι το πέρασμα του Ξηροβουνίου προς τα Κατσανοχώρια, το θυμάμαι από μικρός. Θυμάμαι ότι από κάπου εκεί περνούσαν οι χωριανοί από το Τέροβο και τα άλλα χωριά για να πάνε στο προσκύνημα της Τσούκας. Τα περάσματα, οι παλιοί δρόμοι, δεν είναι και τόσο παρελθόν όσο νομίζουμε. Άλλωστε και η ίδια η Ιόνια Οδός σε αυτήν την περιοχή αξιοποιεί το ιστορικό πέρασμα των Πέντε Πηγαδιών που επιβίωσε επί αιώνες και πλέον αναδεικνύεται.

Ο σύγχρονος άνθρωπος βέβαια όταν οδηγεί σπάνια βλέπει έξω ή αντιλαμβάνεται τη σημασία του γεωγραφικού χώρου που διανύει. Πλέον σημασία έχει η αρχή και το τέλος του δρόμου, ο προορισμός. Υπάρχει όμως περιθώριο να ενισχυθεί μία διαφορετική προσέγγιση. Στην περίπτωση των Τζουμέρκων φυσικά και μας ενδιαφέρει στην Ήπειρο, να γίνουν ένας «προορισμός». Ο νέος δρόμος θα επιτρέπει την άμεση πρόσβαση στον οδηγό.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε στη συνέχεια είναι να εμπλουτίσουμε τις διαδρομές που ανοίγονται με επιπλέον, στοιχεία. Να μην είναι απλώς συνδέσεις οδικές, αλλά και δρόμοι πολιτισμού, κοινωνικής γείωσης, ανθρωπολογικού αναστοχασμού. Τώρα που μας λύνονται πολλά προβλήματα τεχνολογίας και προσβασιμότητας, να μάθουμε και καλύτερα τον τόπο, να γίνουμε μέρος της ταυτότητάς του. 

Ταινίες που γελάς 

Υπάρχουν δύο ειδών ταινίες που με κάνουν να γελάω. Οι λεγόμενες «παιδικές» και οι ελληνικές κωμωδίες του ’60. Για τις παιδικές τα έχουμε ξαναπεί, αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις μοναδικά έργα τέχνης που συμπυκνώνουν την πρόοδο της τεχνολογίας του κινηματογράφου, αλλά και ένα πλούτο αισθητικών ρευμάτων. Από τη «Φαντασία» του Ντίσνεϊ ως το Toy Story και τον ΜακΚουίν, το ταξίδι είναι εξαιρετικό και πολύ διασκεδαστικό.

Οι ελληνικές κωμωδίες τώρα είναι άλλη ιστορία. Όχι όλες βέβαια. Το λέω γιατί στις εποχές του life style είχε γίνει λίγο μόδα να τις εκθειάζεις συλλήβδην, ως δήθεν αντίπαλο δέος στις «κουλτουριάρικες» του νέου ελληνικού σινεμά. Κάτι τέτοια όμως τα έλεγαν όσοι δεν έβλεπαν καμία ταινία έτσι κι αλλιώς και αντάλλασσαν απλώς ατάκες του Χατζηχρήστου στα μπαρ.

Οι καλές κωμωδίες του ’60, προσφέρουν και σήμερα καλές ερμηνείες, δυνατούς διαλόγους και ένα αίσθημα αισιοδοξίας που απορείς από πού πήγαζε. Προσωπικά γελάω και με τις ατάκες και με τις καταστάσεις που φτιάχνουν αλλά και με το καλυπτόμενο σόκιν χιούμορ τους που το βρίσκω πολύ πιο τολμηρό από όσα συμβαίνουν στα σύγχρονα σίριαλ της τηλεόρασης.

Το κυριότερο όμως που κάνουν εκείνες οι ταινίες είναι ότι μας δίνουν μία φέτα ζωής, όχι κατ΄ ανάγκη από την πραγματικότητα, αλλά από όψεις της πραγματικότητας μετά τον πόλεμο, συνδέοντάς μας με τη ζωή αυτού του τόπου και τη συνέχειά του. Πολλά περισσότερα κάνει ίσως η Συνοικία το Όνειρο, αλλά δεν περνάει η μέρα μόνο με ρεαλισμό. Θέλει και κάτι παραπάνω. Γιατί κάτι είχε να πει και η γλάστρα της Βασιλειάδου για τον γαμπρό. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ
fkaramitsos@yahoo.gr