Έργα που να 
αντέχουν στο χρόνο

Ένα από τα πιο διαχρονικά αιτήματα δημοτών προς τον Δήμο τους είναι ρίξει άσφαλτο, να φτιάξει το δρόμο και τα πεζοδρόμια. Το πρόβλημα όμως έχει πολλές διαστάσεις. Η σημαντικότερη είναι η ανάγκη να επιδιορθώνονται οι υποδομές σε πολυσύχναστους δρόμους, που αποτελούν και την εικόνα, τη βιτρίνα μιας πόλης. Εύλογο το αίτημα, αλλά ο αστερίσκος που πρέπει να μπει είναι το ερώτημα και πώς φθείρεται ένας κεντρικός δρόμος ή τα πεζοδρόμιά του; Είναι καλά τα υλικά που χρησιμοποιούνται; Μήπως σκαρφαλώνουν πάνω στα πεζοδρόμια αυτοκίνητα για να παρκάρουν «πέντε λεπτάκια». Μήπως υφίστανται βανδαλισμού;

Σε άλλη περίπτωση, έχουμε την ανάπτυξη μιας συνοικίας πριν από τη δημιουργία των υποδομών. Λόγω της οικοδομικής άνθησης πριν από μερικά χρόνια, πρώτα χτίζονταν τα σπίτια και μετά ακολουθούσε ο Δήμος με δρόμους, αποχέτευση, όμβρια κλπ. Είναι όμως άραγε υποχρεωμένος ένας δήμος να έχει έτοιμες τις υποδομές με το πού κάποιος χτίζει ένα σπίτι; Προφανώς και ο Δήμος έχει έσοδα από την ανάπτυξη της πόλης, όμως το ταμείο δεν είναι πάντα έτοιμο για την επέκταση του σχεδίου πόλεως. Είναι πολύπλοκο θέμα που πρέπει να το λαμβάνουμε υπόψη.

Τέλος, οι δήμοι σήμερα είναι μεγάλοι σε έκταση και έχουν την υποχρέωση να κάνουν έργα ακόμα και σε μικρές κοινότητες που βρίσκονται στα όριά τους. Άλλο η πόλη των 60 χιλιάδων κατοίκων γύρω από την πλατεία άλλο η πόλη των 100 χιλιάδων απλωμένη σε όλο το λεκανοπέδιο.

Το μυστικό είναι να δουλεύεις με γνώμονα την εξοικονόμηση πόρων. Τα έργα σήμερα πρέπει να έχουν οικολογικό αποτύπωμα και παράλληλα να αντέχουν στο χρόνο. Σωστά ειπώθηκε από τη δημοτική αρχή ότι η πόλη πρέπει να επιστρέφει σε ένα έργο, μετά από 20 και 30 χρόνια.

Γιατί σήμερα τα ταμεία είναι άδεια και το κράτος δεν έχει. Ούτε είναι δυνατόν στις μέρες να αξιοποιούμε πόρους μόνο για έργα ανακατασκευής και συντήρησης όταν υπάρχουν τόσες άλλες ανάγκες. Κι ο πολίτης οφείλει να καταλάβει ότι η πόλη είναι δική του και οφείλει να την προστατεύσει.

Κάποιος να ρωτήσει και τα παιδιά

Μιλάμε συνέχεια για τις αλλαγές στην εκπαίδευση και έχουμε ανοίξει νέες αντιπαραθέσεις πάνω στις παλιές. Κάτι που αναδεικνύεται συνέχεια και διαχρονικά όμως, είναι ότι το ελληνικό σχολείο μοιάζει να φτιάχνεται για όλους τους άλλους πλην των μαθητών. 

Κάνουμε πχ τεράστιες συζητήσεις για το ωράριο των διδασκόντων αλλά καμία για το ωράριο των μαθητών. 
Κόβουμε σελίδες από την ύλη των βιβλίων, αλλά δεν ρωτάμε τους μαθητές για το τι θα ήθελαν να μάθουν. Πιέζουμε τα παιδιά να βρουν το μέλλον τους μέσα από δεκάδες εξεταστικές περιόδους με αποκορύφωμα τις Πανελλαδικές, αλλά δεν αναρωτιόμαστε γιατί τελικά δεν το βρίσκουν και πέφτουν πάνω στην ανεργία ή σπουδές που δεν αγαπάνε. 

Βέβαια, θα πει κάποιος, τα παιδιά είναι παιδιά και δεν μπορούμε να τα αφήσουμε να λαμβάνουν αποφάσεις για πράγματα που δεν κατέχουν. Το πότε θα ξυπνάνε το πρωί δεν είναι δικό τους θέμα για παράδειγμα. Είναι δικό μας θέμα αφού το πρόγραμμα του σχολείου συναρτάται και με το κυκλοφοριακό πρόβλημα στην Αθήνα πχ, ή με το ωράριο των γονιών. Παρ’ όλα αυτά, κι όλα όσα φτιάξαμε στο τέλος τέλος δεν αποδείχτηκαν και τόσο αποτελεσματικά. Στις μέρες μας, οι οικογένειες δεν μαζεύονται στο σπίτι πια, πριν πέσει το βράδυ. Και οι μαθητές όταν επιστρέφουν σπίτι έχουν ακόμα ένα ωράριο στα φροντιστήρια. 

Αν ακόμα και σε κάτι απλό, που είναι ο χρόνος, δεν τα καταφέρνουμε τελικά, τότε πώς θα τα καταφέρουμε και στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr