Πρόσφυγες και κανονικότητα

Η κανονικότητα είναι μία περίεργη έννοια, την οποία αντιμετωπίζουμε με αντιφατικότητα. Την επιζητούμε όταν η ζωή μας διαταράσσεται όπως τώρα στην περίπτωση του σεισμού. Την απωθούμε όταν νιώθουμε ότι η ζωή μας έχει «κάτσει», όταν επιθυμούμε τη διαφορετικότητα.

Σε μία μορφής κανονικότητας έχει επέλθει η ζωή των προσφύγων, αλλά και αυτό που αποκαλούμε προσφυγικό πρόβλημα. Το καταλαβαίνεις από τον όλο και μικρότερο χώρο που καταλαμβάνει στην καθημερινότητά μας, αλλά και τη μειούμενη διαμαρτυρία τόσο των καλοπροαίρετων, όσο και των λιγότερο καλοπροαίρετων  επικριτών της κυβερνητικής πολιτικής.

Η εγκατάσταση των κοντέινερ στον Κατσικά δείχνει ότι περνάμε σε μια ποιοτική μεταβολή για έναν καταυλισμό που θεωρούνταν από τους χειρότερους της χώρας. Ο οικίσκος είναι πολλές φορές καλύτερος από τις σκηνές. Από την άλλη, αυτό δείχνει ότι ο καταυλισμός τείνει να γίνει μόνιμος. Γιατί κανείς δεν πιστεύει ότι θα μείνουν άδεια τα κοντέινερ αν φύγουν αύριο οι πρόσφυγες και πάνε στην Παιδόπολη.

Ακόμα κι έτσι όμως κανονικότητα υπάρχει. Η Ελλάδα φιλοξενεί πια 50- 60 χιλιάδες πρόσφυγες. Ανατροπή αυτού του δεδομένου θα έρθει μόνο αν αυξηθούν ριζικά οι ροές από την Τουρκία. Κατά τα άλλα, όλες οι χώρες της Ευρώπης φιλοξενούν εδώ και χρόνια πολλούς πρόσφυγες και ακόμα περισσότερους μετανάστες.
Στο κάτω κάτω, αν η Ελλάδα θέλει να πρωτοτυπήσει κι ακριβώς επειδή έχει μικρό αριθμό προσφύγων να φροντίσει, θα μπορούσε να αναπτύξει όχι πολιτικές φιλοξενίας αλλά ένταξης και ενσωμάτωσης.

Αλλά και για πολλούς πρόσφυγες ανοίγεται ένας δρόμος κανονικότητας. Το βλέπεις από την προσπάθεια που κάνουν να δώσουν χρώμα στην καθημερινή τους ζωή με μία βόλτα στην πόλη πχ. Για τους πρόσφυγες θα υπάρξουν ευκαιρίες ακόμα και μόνιμη παραμονή στην Ελλάδα έστω κι αν οι περισσότεροι θέλουν να φύγουν.
Μαζί, μπορούμε να βαδίσουμε το δρόμο της κανονικότητας. 

Πώς δομείται μια πληροφορία

Πολλοί μου λένε ειδήσεις που βλέπουν στα δελτία ειδήσεων των αθηναϊκών καναλιών. Παλιότερα ειδικά, οι ειδήσεις των καναλιών μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον των πολιτών, κάτι όμως που προσωπικά δεν με άγγιζε γιατί όσο κι αν φαίνεται περίεργο, δεν έβλεπα και δεν βλέπω δελτία των οχτώμιση. Γιατί εκείνη την ώρα δουλεύω, απλό είναι. Αλλά αναγνωρίζω ότι οι περισσότεροι εκείνη την ώρα έχουν ανοιχτή την τηλεόραση και κάτι πρέπει να δουν.

Το όλο πρόβλημα δεν είναι όμως η τηλεόραση. Είναι όλα όσα έπρεπε και πρέπει να διαβάζουμε μαζί με όσα ακούμε από τη μικρή οθόνη. Εκεί πάσχουμε, στα άλλα.
Γιατί δεν μαθαίνουμε από μικροί να διαβάζουμε συνθέτοντας, να συγκρίνουμε, να επιλέγουμε. Το μυστικό δεν είναι να «μάθουμε» μια είδηση, αλλά να δομήσουμε μέσα μας μια πληροφορία. Είναι δύσκολο, αλλά μόνο έτσι γίνεται. Η συνταγή θέλει και εφημερίδες (ναι, εφημερίδες), και ραδιόφωνο και πολύ ίντερνετ και social media και blog κι από όλα. Αντέχουμε; Να αντέξουμε.

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr