Ας κάνουν και λίγο πίσω τα κόμματα

Η πολιτική κόντρα βρίσκεται σε μία ακόμα δίνη αντιπαραθέσεων σε σκληρό ύφος. Σκληρό ροκ θα λέγαμε παλιά, σε εποχές που ήμασταν ίσως και πιο ανυποψίαστοι για το τι μας περιμένει. Πόσο είχε αρέσει εκείνη η φράση για το χρονοντούλαπο της ιστορίας στη Βουλή από τον Κουτσόγιωργα. Με κάτι τέτοια πείστηκαν πολλοί στην απέναντι πλευρά, τη «δεξιά», ότι η «αριστερά» τους έχει πάρει την ιδεολογική ηγεμονία.

Τίποτα από όλα αυτά βέβαια δεν είχε σημασία. Ούτε σήμερα έχει. Όλα αυτά με τις επιτυχημένες ατάκες και τις ηγεμονίες δεν είναι παρά μικρά πυροτεχνήματα που είναι προορισμένα να χαθούν μέσα στη λήθη. Πόσες φορές δεν σήκωσε το δάχτυλο με ηθικολογικό στόχο η αριστερά όλα αυτά τα χρόνια… Τι κατάφερε; Μόλις πήρε την εξουσία είδε όλους τους άλλους να της σηκώνουν εκείνοι το δάχτυλο. 

Ένα πράγμα πρέπει να θυμόμαστε πάντα στην πολιτική: Δεν μπορείς να εξαφανίσεις τον αντίπαλο. Μπορείς να τον νικήσεις στις εκλογές, μπορεί να αποδειχτεί ότι έχεις περισσότερο δίκιο, μπορεί να είσαι και πιο ωραίος που λέει ο λόγος, όμως καμιά πολιτική δύναμη δεν χάνεται όσο έχει νόημα για όσους την πιστεύουν, για όσους ακολουθούν το αφήγημά της, όπως λέμε σήμερα. Ιστορικό παράδειγμα, είναι η απρόσμενη για πολλούς επαναφορά της αριστεράς το ’50, όταν κατέλαβε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, μερικά χρόνια μόλις μετά την ήττα στον εμφύλιο, τα ξερονήσια και τις εκτελέσεις στα στρατοδικεία.

Οι πολιτικές δυνάμεις που υπάρχουν σήμερα στη χώρα μας έχουν ένα λόγο ύπαρξης, μας αρέσει ή δεν μας αρέσει. Έτσι λειτουργεί η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Τι θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Ισως να απομακρυνθεί λίγο η πολιτική από όλο το φάσμα της εξουσίας και της κοινωνίας. Δεν χρειάζεται τα κόμματα να έχουν λόγο για όλα. Ούτε πέφτει λόγος σε όλους για όλα. Και το σημειώνω αυτό και για θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη αλλά και για τομείς όπως η Παιδεία ή η Υγεία. Ας κάνουν λίγο πίσω τα κόμματα, ας αφήσουν τους θεσμούς να πάρουν μια ανάσα και η δημοκρατία θα λειτουργήσει. 

Διαλέγοντας ταινίες

Στο βιντεοκλάμπ που πάω συχνά, η μεγαλύτερη κατηγορία πελατών είναι οι φοιτητές. Και τα παιδιά βέβαια, αλλά αυτά είναι ένα ολόκληρο σύμπαν που δεν είναι της ώρας να το σχολιάσω. Λέω μόνο ότι βλέπω με ευχαρίστηση «παιδικές» ταινίες και πιστεύω μάλιστα ότι ταινίες όπως το Toy Story ήταν σπουδαίες και όχι μόνο για τις τεχνολογικές τους καινοτομίες.

Με τους φοιτητές τώρα συμβαίνει να έχουν πολύ χρόνο για να δουν μια ταινία. Όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουμε χρόνο και με το ζόρι εξασφαλίζουμε ένα δίωρο αργά την Παρασκευή ή το Σάββατο. Και όταν λέω χρόνος δεν εννοώ μόνο τις δύο ώρες, αλλά κι αυτήν την απλοχεριά που χρειαζόμαστε για να δούμε μια ταινία. Ελεύθερος χρόνος σημαίνει και λιγότερες έγνοιες.

Τώρα βέβαια που κρυφακούω καμιά φορά τις κουβέντες των νέων παιδιών για τις ταινίες, έτοιμο το έχω το εγκεφαλικό. Γιατί δεν είναι μόνο θέμα γούστου το σινεμά, που και το γούστο δεν είναι και μία τόσο απλή υπόθεση. Αν δεν έχεις δει τη Σοφία Λόρεν στα νιάτα της σε μία ταινία πώς θα αξιολογήσεις αν είναι όμορφη μία σύγχρονη ηθοποιός;

Το σινεμά είναι κυρίως ανάγκη, βίωμα. Η τέχνη είναι έτσι ολόκληρη. Αν δεν τη χρειάζεσαι την ταινία, τότε γιατί να την δεις; Γιατί και η ψυχαγωγία δεν είναι απλό πράγμα. Αν ήταν δεν θα μας έμενε κάθε τόσο μια στυφή γεύση μετά από πολυδιαφημισμένες προβολές. Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr