Αισιοδοξία από την αντοχή στο σεισμό

Ο σεισμός είναι από μόνος του ένα ιδιόμορφο φυσικό φαινόμενο, ακριβώς γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί από τον ανθρώπινο νου. Σε μία πλημμύρα ή μια φωτιά θα αναζητήσουμε τα αίτια και μπορούμε να κάνουμε μία μεγάλη συζήτηση για ευθύνες. Στην περίπτωση όμως του σεισμού, πάει πολύ να καταλογίσουμε ευθύνες… στον πλανήτη Γη.

Μπορούμε φυσικά να ρίξουμε βάρος στην πρόληψη ή και την πρόβλεψη ακόμα ακόμα. Κι αυτό κάνουμε στην ουσία. Αλλά, στην πράξη, όταν νιώσουμε το πρώτο ταρακούνημα, αφηνόμαστε και στη δυναμική της Φύσης, σε κάτι που μας υπερβαίνει. Αν έχουμε εκπαίδευση για να αντιμετωπίσουμε τις εξελίξεις τα πρώτα λεπτά, καλώς, αλλά ας μην αδικούμε κι εκείνον που παραλύει και δεν μπορεί να αντιδράσει. Ανθρώπινη η αδυναμία όλων μας. 

Έτσι θα πρέπει να δούμε και όσα έγιναν στην πόλη τις τελευταίες ημέρες. Άλλοι πέρασαν τη νύχτα τους στο αυτοκίνητο, άλλοι σε φιλικά σπίτια που τα θεώρησαν πιο ασφαλή, άλλοι ξαγρύπνησαν στο δικό τους σπίτι, προετοιμαζόμενοι για τα πάντα. Λίγο ή πολύ εκφράστηκαν όλες οι πιθανές συμπεριφορές θα λέγαμε. Κι αν πρέπει να γίνει μία παρατήρηση είναι ότι έπρεπε να αποφύγουμε τις άσκοπες μετακινήσεις με το αυτοκίνητο γιατί δημιουργείται κυκλοφοριακό που μπορεί να εμποδίσει τη βοήθεια όταν χρειαστεί. Και δεν έχει και λογική σε άλλες περιπτώσεις να βγαίνουμε μεν από το σπίτι αλλά να καθόμαστε κάτω από στέγες και μπαλκόνια και να πιάνουμε κουβέντα. Καλό ψυχολογικά, αδόκιμο από άποψη ασφάλειας.

Η αίσθηση που υπάρχει ότι τα κτίρια και οι υποδομές άντεξαν, ίσως να είναι και ένα από τα σημαντικότερα κέρδη αυτής της εμπειρίας. Αλλιώς θα μιλούσαμε σήμερα αν είχε πέσει ένα κτίριο ή είχαμε έναν θάνατο έστω κι από ατυχία. Όμως το ότι τα κτίρια άντεξαν πρέπει να το καταγράψουμε στα θετικά γιατί πάνω σε αυτό μπορούμε να χτίσουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά και στο μέλλον. Αποδεικνύεται πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα νομικό οπλοστάσιο όπως ο αντισεισμικός κανονισμός, αλλά και μηχανικοί με κατάρτιση και ευθύνη. Το γεγονός ότι αυτά τα κατακτήσαμε στην Ήπειρο, μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε και μία νότα αισιοδοξίας έστω κι αν ακόμα είμαστε επηρεασμένοι από το ψυχικό βάρος των πολλών σεισμικών δονήσεων. 

Η εμπειρία του σεισμού

Να ομολογήσω ότι στον σεισμό δεν ξέρω τι να κάνω. Συνήθως κάθομαι εκεί που είμαι περιμένοντας να περάσει έχοντας τσεκάρει τι θα κάνω αν χρειαστεί να καλυφθώ. Αν προλάβω… Για τον σεισμό έχω μία μοιρολατρική άποψη όπως θα τη χαρακτήριζα. Πιστεύω ότι με ξεπερνάει, ότι δεν έχω διαθέσιμη και πολλή λογική για να τον αντιμετωπίσω. Ξέρω πού είναι το γραφείο για να καλυφθώ και το έχω κάνει, συνήθως όμως μένω κάτω από το κάσσωμα μιας πόρτας. Τα τελευταία χρόνια έχω στο μυαλό μου να έχω διαθέσιμο και το κινητό. Μέχρις εκεί. 

Θυμάμαι μικρός που είχαμε βγει έξω, νομίζω το 1979, ενώ έχω ζήσει και πολλούς σεισμούς στη Θεσσαλονίκη φοιτητής. Τώρα πια δεν βγαίνω από το σπίτι, όπως δεν βγήκα κι αυτές τις μέρες, πιστεύοντας λίγο αφελώς ίσως, ότι έτσι έχω και περισσότερο έλεγχο στις κινήσεις μου. Αλλά κι όσοι πέρασαν τις νύχτες τους στο αυτοκίνητο ή έφυγαν για το χωριό, καλά έκαναν. Καλό είναι να κάνουμε αυτό που νομίζουμε σωστότερο με το βλέμμα όμως πάντα και στο συλλογικό καλό.

Θυμάμαι πάντως και τις ασκήσεις που μας έκαναν στο σχολείο για τους σεισμούς κι ας πέρασαν σχεδόν 40 χρόνια (πώς πέρασαν τα ρημάδια) και νομίζω ότι κάνουν καλό οι ασκήσεις. 

Από ‘κεί και πέρα αυτό το μαρτύριο με τους μετασεισμούς που ακολούθησαν, δεν αντέχεται όντως. Ψυχολογικά μας βάρυνε πολύ… Άντε να ησυχάσουμε.  Να αναγνωρίσουμε ότι ακόμα και η βροχούλα που μας κατατρώει όλο το χρόνο είναι καλύτερη από όλο αυτό που ζήσαμε. 

Γράφει ο ΦΙΛΗΜΩΝ ΚΑΡΑΜΗΤΣΟΣ

fkaramitsos@yahoo.gr