Από τον 4ο όροφο μίας πολυκατοικίας, μπορείς να πεις, ότι τα βλέπεις όλα;

Αν τύχει να βρίσκεσαι στον 4ο όροφο την ώρα του σεισμού των 5,3 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ μπορείς όντως να πεις, ότι τα έχεις δει όλα!

Το κάμπινγκ και δη το ελεύθερο το απεχθανόμαστε, διαχρονικά σχεδόν, αλλά το Σαββατοκύριακο, που μας πέρασε, κάπως σαν να το αγαπήσαμε ξαφνικά…

Πέρα από την πλάκα ήταν δοκιμασία για όλους ο σεισμός, αλλά και οι μετασεισμοί που ακολούθησαν μέχρι και την Κυριακή…

Το ευτύχημα πρωτίστως ήταν ότι δεν τραυματίστηκε κανείς. Το δεύτερο ενθαρρυντικό ήταν ότι άντεξαν τα κτήρια, σε μία μεγάλη επιβάρυνση…

Και το τρίτο, ότι επιβεβαιώθηκε, ότι σε έκτακτες περιστάσεις, κερδίζει η ψυχραιμία…

Έστω κι αν η διάσπαρτη και ανυπόστατη φημολογία σχετικά με τον μεγάλο σεισμό που έρχεται (με ραντεβού μάλιστα συγκεκριμένη ώρα και εκτίμηση μεγέθους!), δημιούργησε κάποια σοβαρά ζητήματα…

Μακριά από κραυγές και ψιθύρους λοιπόν, η επίσημη ενημέρωση και ο χειρισμός του θέματος ήταν αυτός που έπρεπε…

Μαθαίνεις από τέτοιες καταστάσεις πολλά πράγματα… Και ένα από αυτά είναι να ζεις, να συμφιλιώνεσαι με τον σεισμό.

Αν γίνει μία φορά σε δέκα χρόνια, προφανώς, δεν είσαι προετοιμασμένος να τον αντιμετωπίσεις, με τον τρόπο που πρέπει…

Αν όμως ζήσεις μία κατάσταση με έναν μεγάλο σεισμό και καμιά 200αριά μετασεισμούς έντονους και ισχυρούς, το επόμενο 24ωρο, το συνηθίζεις και με το παραπάνω…

Αφήστε δε, που κάπου αργά το απόγευμα της Κυριακής, όταν είχαν αρχίσει να αραιώνουν οι μετασεισμοί, ανησυχήσαμε για το αντίθετο…

Γιατί, το φυσιολογικό είναι αυτό που είπαν οι σεισμολόγοι, ότι πρέπει να εκτονωθεί η ενέργεια σταδιακά και να μην συσσωρευτεί πάλι, για να «δώσει» έναν ακόμη μεγάλο σεισμό…

Κι όσο δεν γινόταν μετασεισμοί, τόσο μεγάλωνε η ανησυχία μας, μην τυχόν και η αδράνεια αυτή, «γεννήσει» κάποιο νέο, μεγάλο σεισμό…

Ας ελπίσουμε, ότι μπορούμε να πούμε τέλος καλό, όλα καλά, γιατί όπως γράψαμε και στην αρχή, η δοκιμασία ήταν μεγάλη για όλους…

Αφήστε δε, που χάσαμε και το καλύτερο του Σαββατοκύριακου, που ήταν το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ…

Εκεί που οι σύντροφοι βρήκαν πολλούς λόγους για να πανηγυρίσουν και ένας από αυτούς ήταν και η «επίτευξη» της διεύρυνσης, του περιβόητου ανοίγματος του κόμματος σε άλλους συγγενείς, ιδεολογικούς χώρους…

Και όταν είσαι ΣΥΡΙΖΑ και βλέπεις στην πρώτη σειρά τον Στέφανο Τζουμάκα, την Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και άλλα «πρωτοπαλίκαρα» του πάλαι ποτέ ισχυρού ΠΑΣΟΚ, δε μπορείς παρά να αισθάνεσαι περισσότερο ήσυχος και βέβαιος για το μέλλον του κόμματος…

Καλά, δε μιλάμε καν για όσους δεν είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ… Αυτοί κι αν έχουν λόγους να φοβούνται από τέτοια διεύρυνση…

Του ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ 
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ